My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

45.

De bondgenoot

Emma

Mijn benen bungelden over de rand van de rots. Mijn voeten raakten net het water niet. "Misschien is het toch beter als je wat in de schaduw gaat zitten." Scarlett stond vanop een meter of twee naar me te kijken. Het water kwam tot aan haar borst. "Straks ben je helemaal verbrand." Ik rolde mijn ogen met een lachje. Scarlett nam haar taak echt wel te serieus. Dat vertelde ik haar ook. "Leg jij het dan maar uit aan Austin als hij terug komt. Ik ben aan de andere kant van het eiland dan." Ze barstte in lachen uit, voor ze naar me toe kwam.

"Tegen de tijd dat Austin terug is, ben ik dat kleurtje al lang weer kwijt." Elke dag zat ik op hem te wachten. Hopend dat hij snel terug zou komen. Ondertussen had ik die hoop wel al opgegeven. Austin zou terug komen zodra dat kon. Zodra hij een bondgenoot gevonden had. Of was er iets verkeerd gegaan? Had Alexander hem misschien gevonden? Zou Austin niet meer terug komen?

"Gaat alles wel goed met je?" Scarlett merkte op dat ik me zorgen maakten. Eigenlijk mocht ik er helemaal niet aan denken. Anders raakte ik in paniek en dat kon ik nu wel echt missen. "Ja, het gaat wel." wist ik te mompelen. Ondertussen was Scarlett al op de rots geklommen en hielp ze me recht.

"Heb nog eventjes geduld, Emma. Austin zal staan popelen om terug te komen. Elke dag dat hij langer weg is, maakte hem waarschijnlijk zelf ongelukkiger." Natuurlijk merkte ze dat ik me niet honderd procent voelde. Voor Scarlett begon ik echt een open boek te worden.

"Het duurt gewoon zo lang." zeurde ik. We stapten ondertussen samen terug naar onze hutjes. "Elke dag die voorbij gaat maakt me ongeruster. Alsof er iets gebeurd is, waardoor hij niet terug kan komen." Scarlett sloeg haar arm om me heen en nam me stevig vast. "Austin is sterk, dat zou je nu toch al moeten beseffen. Het zal niet lang meer duren voor hij terug is."

Bij onze hutjes probeerde ik nog wat slaap in te halen. Meestal werd ik om de paar uur wakker, omdat ik eens naar het toilet moest, of omdat ik juist niet meer kon slapen door de zenuwen. 

"Emma!" Iemand schudde me door elkaar. Ik voelde mijn hoofd onmiddellijk duizelen. "Wat is er aan de hand?" wist ik moeizaam uit te brengen. Ik raakte kort mijn voorhoofd aan, voor ik naar Scarlett keek die boven mij hing met een brede glimlach. "Er is een schip op komt. En als mijn ogen me niet bedriegen dan is dat het onze." 

Het duurde even voor ik besefte wat ze zei. Ons schup? Op komst? Wacht?! Austin!

Zodra ik wel besefte wat ze zei, probeerde ik zo snel mogelijk op het strand te geraken. Onze hutjes waren uit het zicht, in het struikgewas, zodat niemand zou kunnen merken dat we hier waren. Dat betekende natuurlijk ook dat ik nu een heel eind, al lopend, probeerde af te leggen.

"Emma, wacht!" Scarlett had dat eigenlijk niet moeten zeggen, aangezien ze me meteen had ingehaald, zelfs met mijn voorsprong. Ze was veel sneller dan mij.

"Het is nog een eindje van hier verwijderd. Je moet je dus niet haasten." lachtte ze. De brede glimlach bleef op haar gezicht staan. Ze was duidelijk even enthousiast voor Austin's terugkeer als ik.

Nu ik rondkeek merkte ik pas op dat er nog een heleboel andere mensen enthousiast waren voor Austin's komst. De rest van de bemanning die was achtergebleven stond aan de rand van het water, geduldig, te wachten op hun kapitein. 

"Hopelijk duurt het niet te lang meer." Nu hij zo dichtbij was, wou ik hem zo snel mogelijk bij me hebben. Hem knuffelen. Hem vragen of het gelukt was. Scarlett grinnikte zachtjes en sloeg haar arm om me heen. "Die paar minuten extra gaan het hem nu niet maken." 

We gingen naast de andere bemanningsleden staan. Het schip stopte op een eindje van het strand. Vanaf daar moest Austin naar het eiland komen met een sloep. Door de afstand konden we ook niet zien of er iemand anders meegekomen was. Het bleef dus echt spannend tot op het einde.

De sloep kwam dichter en dichter. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, in de hoop zo beter te kunnen kijken. En om ook beter te weten of ik zag wat ik dacht. Niet Austin zat in de sloep, maar een vrouw.

Op hetzelfde moment, net toen de sloep dicht genoeg was om inderdaad te zien dat het een vrouw was, namen de piraten hun pistolen tevoorschijn. Scarlett kwam voor me staan, om me te beschermen. 

Was de vrouw alleen? Hadden ze Austin vermoord en het schip overgenomen? Hoe wisten ze dan van ons? Austin zou ons nooit verraden hebben! 

De vrouw stapte uit de sloep en ging de laatste paar meter door het water. Ze hield haar handen in de lucht, als teken dat ze geen kwaad wou doen. 

"Jullie kapitein heeft me gestuurd. Ik zou graag met Emma spreken." Het bleef heel even stil. Iedereen wachtte op een reactie van mij, terwijl ik niet wist hoe te reageren. Was dit een bondgenote van ons? Of juist helemaal niet?

Ze kon een kleine grinnik niet onderdrukken en haalde iets tevoorschijn. "Austin zei al dat jullie achterdochtig zouden zijn." Ze gooide iets in de lucht naar me toe, en zei dan:" Hij is bij mijn man gebleven, om nog wat voorbereidingen te treffen voor jullie komst. Ik hoop dat jullie mij en de rest van jullie bondgenoten kunnen vertrouwen." Ze knikte bij de laatste woorden, om het zo meer kracht bij te zetten.

Wacht eens, de rest van de bondgenoten?! Met hoeveel waren ze in godsnaam?!

Scarlett had het voorwerp opgevangen dat de vrouw door de lucht gegooid had. Ze keek er kort naar, voor ze het aan mij toonde. In haar hand lag Austin's drinkflesje, dat hij altijd aan zijn riem had hangen. "Austin vertelde dat het van zijn vader kwam." De vrouw begon terug te spreken. "Als je het zou zien, zou je me geloven zei hij. En anders kan ik nog steeds het hele verhaal vertellen, maar volgens mij hadden we daar niet genoeg tijd voor."

A/N: Alvast een gelukkig nieuwjaar maandag! Voor mijn verjaardag morgen plaats ik enkele spoilers op mijn fb-pagina :) 

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow