My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

26.

Scarlett's goeie raad - Deel 2

Emma

Natuurlijk had ik gemerkt hoe Scarltt en Austin naar mij hadden staan kijken. Ze waren duidelijk over mij bezig. Ik probeerde er niet aan te denken, terwijl ik verder oefende. Dankzij Austin zou ik sterker worden. De zwakke Emma was verleden tijd. Nu zou ik voor mezelf kunnen zorgen.

"Jou zocht ik net." Ik was net wat in mijn kajuit aan het opruimen, toen Scarlett verscheen in de deuropening. Sinds Austin's ziekte had ik een eigen kajuit. Nu moest ik niet meer in die van hem slapen. Toch kwam ik er nog wel vaak, als ik zocht naar een boek of even van het uitzicht wou genieten.  Nu had ik wel meer privacy.

"Is er iets aan de hand?" Mijn berg boeken belandden weer op hun vorige plaats. Ik was net van plan om ze terug te brengen naar Austin's kajuit.

Ze zette een stap naar voor en sloot de deur achter zich. Ze had een glimlach om haar gezicht. Één die niet veel goeds voorspelde. Ze nam me bij mijn arm en liet me neerzitten op het bed.

"Er is helemaal niets aan de hand. Ik wil je alleen maar zeggen dat je het heel goed gedaan hebt vandaag, met je training." Ik voelde hoe er een brede glimlach ontstond op mijn gezicht.

"Ik had een goeie leermeester." Scarlett grinikte bij mijn opmerking. "Inderdaad."bevestigde ze. "Er zullen wel meer dingen zijn die hij je wil leren." Ze knipoogde naar me. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden, hoewel ik het toch helemaal goed begrepen had. Ik wist waar ze het over had, of dat dacht ik toch, maar waarom zou Austin dat willen?

Nee, eigenlijk had ik op die vraag al een antwoord. Austin was een piraat. Een man. Natuurlijk hield hij van ... Alleen had ik er nooit aan gedacht dat hij ooit op die manier over mij zou denken. Misschien was ik wel verkeerd. Misschien was dat de enige reden dat hij me hier op het schip wou houden.

Scarlett merkte de verwarring op. "Ik bedoelde niet dat hij je zou dwingen tot ... " Ik sloeg mijn handen over haar mond, om de rest van haar uitleg niet te horen. Het leverde me een lach op. Zodra mijn handen weer in mijn schoot lagen, ging ze verder.

"Ik wil gewoon zeggen dat er tussen jullie iets begint te groeien." Ik schudde mijn hoofd,maar kreeg geen tijd om te reageren. "Eerst redt Austin jou een aantal keer, wat hij nog nooit voor iemand anders gedaan heeft. Dan ben jij verschrikkelijk bezorgd om hem en laat je hem geen minuut alleen als hij gewond is. Nu heeft Austin zelfs aangeboden dat je hier mag blijven als je dat wil." Ze telde zelfs op haar vingers mee.

"En vergeet dan zeker niet dat Austin je eigenlijk ontvoerd heeft. Hij zou eigenlijk helemaal niet zo vriendelijk moeten zijn tegen jou. Ik denk dat alles dus genoeg zegt." Doordat ze nu even zweeg, wist ik dat ik kon reageren. Alleen wist ik niet goed wat te zeggen.

"De vraag is natuurlijk wat jij precies denkt." Ze trok haar knieën op, zodat ze haar hoofd daarop kon leggen. Dan keek ze me nieuwsgierig aan. Nog steeds wist ik niet goed wat te zeggen. " Ik ... Ik geef toe dat ik bezorgd was om hem. Ik vind het ook heel lief van hem dat hij me niet terugbrengt naar mijn verloofde." Ze knikte langzaam. " Maar echt gevoelens zijn er niet denk ik."

Ik was er eigenlijk niet zeker van. Als ik erover nadacht wie ik wou als man, dan kwam Austin wel in de buurt. Hij had evenveel goed als kwaad in zich, om een perfecte match te zijn voor me. Alleen was ik er nog niet helemaal uit of ik aan die gedachten wel wou toegeven.

"Geef het een kans. Jullie hebben nog genoeg tijd om erover na te denken." Ze glimlachte breed. "Ik vind het wel leuk dat je het toegeeft dat er misschien wel iets is." Ze sloeg haar armen om me heen en gaf me en dikke knuffel.

Eigenlijk klonk het nog niet zo verkeerd. Austin was waarschijnlijk de droom van iedere vrouw. Avontuurlijk, gevaarlijk, een titel. En dan mocht ik aantrekkelijk nog niet vergeten. Veel andere vrouwen zouden geen twee keer moeten nadenken. Alleen waren er in mijn geval wel nog een aantal puntjes die me lieten twijfelen.

Om te beginnen was er het feit dat hij me ontvoerd had. Eigenlijk zou ik hier tegen mijn zin moeten zitten. En het was natuurlijk nog steeds niet zeker of Austin ook wel iets voor mij voelde. Misschien zag Scarlett het wel verkeerd en wou ze ons gewoon aan elkaar koppelen omdat ze dat leuk vond.

Zodra Scarlett mijn kajuit verliet, bleef ik denkend achter. Haar laatste advies was ' dat ik met Austin moest praten'. Ze had niet gezegd dat ik iets over mijn eigen gevoelens, als die er al waren, moest zeggen. Gewoon praten. Dat moest lukken, toch?

Ik pakte de stapel boeken terug vast en liep naar Austin's kajuit toe. Zo had ik tenminste een excuus om een gesprek aan te knopen.

A/N: Na Austin weten jullie nu wat meer over Emma's gevoelens.

Vote/Comment/Follow