Emma's leven was helemaal voor haar uitgestippeld.
Binnen een aantal weken was haar huwelijk, met één of andere sergeant.
Zelf had ze geen idee wie dat was. Laat staan dat ze dat wou weten.
Het enige wat ze wist, was dat haar vader hem een goeie...
Mijn lichaam handelde op automatische piloot. Austin had mijn hand vast en hij trok me achter zich aan. Op een tempo dat ik op dit moment kon volgen. Alles ging door me heen. Het leek alsof ik het geluid allemaal buitensloot. Ik hoorde niets. Wou mijn lichaam me zo beschermen? Het was een goede poging, die al snel mislukte. Zodra Austin me kort door elkaar schudde, om mijn aandacht te trekken, was ik terug in de werkelijkheid.
Zijn handen lagen op mijn wangen. Hij wreef er kort over met zijn duimen, voor hij een kus op mijn lippen drukte. Mijn handen grepen zijn hemd meteen vast, in de hoop hem zo bij me te kunnen houden. "Waar is Scarlett?" riep Austin naar de menigte. Het duurde even voor Scarlett zelf antwoord gaf. Ze bleef op een paar meter van ons staan, alsof ze ons zo wat privacy wou geven.
"Ik zie je graag, schat. Vergeet dat nooit." Hij drukte me tegen zich aan, zodra ik weer begon te huilen. Dit was het moment waar we naartoe gewerkt hadden. Nog even en Alexander was voorbij. Eindelijk een toekomst met ons twee. Ons drie. "Kom, we hebben niet veel tijd om je veilig weg te krijgen." Hij liet me veel te snel weer los.
"Beloof me dat je geen risico's neemt." Ik hield zijn hemd nog steeds stevig vast. Het duurde een paar seconden tot Austin, wat twijfelend antwoord gaf. "Ik beloof het." We bekeken elkaar nog even goed. Het leek alsof we afscheid aan het nemen waren. En vooral dat maakte me bang, want ik wou hem echt nog niet kwijt.
Austin gaf me opnieuw een kus en wreef ondertussen over mijn buik. "Ik zie je ook graag, Austin." mompelde ik tegen de stof van zijn hemd. Ik probeerde van de laatste momenten te genieten, want het konden echt onze laatste samen geweest zijn.
Zodra we elkaar weer hadden losgelaten, zette Austin een stap achteruit. Hij keek kort naar Scarlett die achter hem stond. Zo gaf hij haar het teken dat ze dichterbij kon komen. Dat hij wegging. Dat het allemaal echt zou beginnen.
"Beloof me dat je haar beschermt." Er klonk ontzettend veel emotie in Austin's stem. Hij smeekte Scarlett bijna om ervoor te zorgen dat me niets overkwam. Het zorgde er alleen maar voor dat ik nog harder begon te huilen. Mijn hele lichaam trilde al.
"Met mijn leven." Scarlett sloeg haar arm om me heen. Ik zag nog net hoe Austin het huis verliet langs de voordeur. Mijn ogen bleven hem volgen, in de hoop nog een paar seconden langer naar hem te kunnen kijken. Tevergeefs.
"Alles komt goed, Emma. Je moet vertrouwen hebben in iedereen. Ze weten wat ze doen." Ze wreef een aantal minuten over mijn rug, in de hoop me zo wat te kalmeren. Zodra dat gelukt was, gingen wij ook op pad.
Sofia stond ons buiten al op te wachten. Ze had een kar achter enkele paarden gespannen, zodat het makkelijker was om me te vervoeren. Nooit zou ik ver kunnen wandelen in deze staat. Na tien meter was ik al moe. Gelukkig hadden ze daar iets op bedacht.
Scarlett hielp me in de kar. Ze probeerde niet te klagen over hoeveel ik woog. Soms had Austin zelfs al wat moeite om me te helpen, en hij was veel groter en sterker dan Scarlett. Het sierde haar dat ze zoveel moeite deed voor me én vooral dat ze er niet over zeurde.
Sofia spoorde de paarden aan om te stappen. Scarlett nam plaats naast me. Haar hand greep die van mij vast. Als steun. We hadden op dit moment enkel elkaar. Ik was blij dat ik dit niet allemaal alleen moest doorstaan.
Onze schuilplaats was een heuvel, op een kilometer of 2 van het huis van Benjamin en Sofia. Vanaf daar zouden we het hele gevecht kunnen zien. Het zou ook makkelijk zijn om naar Austin's schip te gaan, in het slechtste geval. Aan alles was gedacht. We hadden ook voldoende tijd gehad om ons voor te bereiden, hoewel ik liever had gehad dat dit moment nooit gekomen was.
"Alles komt goed Emma." Deze keer was het Sofia die me probeerde te kalmeren. Beide vrouwen merkten duidelijk dat ik het moeilijk had. Ik mocht niet teveel nadenken. Niet nadenken aan wat de anderen moesten doorstaan. Aan wat Benjamin en Austin moesten doorstaan. Anders zou ik er echt helemaal aan onderdoor gaan.
Op dit moment moest ik sterk zijn. Sterk voor iedereen. Positief zijn over de goede afloop.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]](https://img.wattpad.com/cover/104528865-64-k76299.jpg)