Emma's leven was helemaal voor haar uitgestippeld.
Binnen een aantal weken was haar huwelijk, met één of andere sergeant.
Zelf had ze geen idee wie dat was. Laat staan dat ze dat wou weten.
Het enige wat ze wist, was dat haar vader hem een goeie...
Mijn eerste doelwit was bekend. Emma's vader. Hij rende naar het einde van de groep, in de hoop zo zijn leven te sparen. Hij was nog geen haar veranderd. Nog steeds moesten anderen het zware werk opknappen.
Ik rende door de vechtende massa achter hem aan. Het duurde niet lang voor ik hem te pakken had. "Wel wel, wie we hier hebben." Ik grijnsde breed. "Dag schoonvader. Herken je me nog?" De woede laaide op in zijn ogen. "Waag het niet me schoonvader te noemen! Emma maakt de ergste fout van haar leven. Alleen zal haar verloofde haar wel doen inzien dat ze een fout gemaakt heeft."
Ik lachte kort. "De enige die hier een fout gemaakt heeft ben jij. Eigenlijk moet ik je wel dankbaar zijn. Door jou heb ik de liefde van mijn leven leren kennen. Spijtig genoeg ga je niet meemaken hoe we aan kinderen beginnen." Ik kon het niet laten om hem op stang te jagen. Een jager speelde altijd eerst met zijn prooi.
Hij haalde een sabel tevoorschijn, dat eigenlijk meer voor de show rond zijn middel hing en stak ermee in mijn richting. Mijn sabel kwam ermee in aanraking.
Natuurlijk was hij geen moeilijke tegenstander. Hij had het sabel waarschijnlijk nog nooit vastgehad. Laat staan van ooit van dichtbij gezien. Het duurde dan ook niet lang, voor zijn sabel op de grond lag en die van mij in zijn borst drukte. Opnieuw grijnsde ik.
"Ik wil de rest geen show ontnemen. Zo hoef ik ook minder mensen op de hoogte te brengen van jouw dood." Ik haalde mijn revolver uit mijn broeksband en zette het tegen zijn voorhoofd. Mijn sabel hing ik weer aan mijn broek. Daarna liet ik hem terug naar de vechtende massa gaan.
Zodra hij op zijn knieën zat, zette ik de revolver terug tegen zijn achterhoofd en schoot. Zijn lichaam belandde met een plof in het zand. Alle hoofden gingen kort mijn richting uit, alsof ze wouden weten wat er gebeurd was.
De revolver stak ik opnieuw in mijn broeksband, terwijl de rest weer verder ging met het vechten. Mijn ogen zochten ondertussen naar Emma's verloofde. Hij stond in het midden van de massa. Hij was de enige die nog naar me keek. De rest had belangrijkere dingen te doen.
Hij kwam met een stevig pas op me af. Ik bekeek hem van kop tot teen en besefte al snel waarom Emma hem niks vond. Hij was gekleed in zijn uniform en hij had een rare gezichtsuitdrukking. Precies iemand die met Emma wou trouwen voor de macht. Zeker nu haar vader dood was. Dan had het voor hem nog meer zin om te trouwen.
Zodra hij in mijn buurt was, haalde hij zijn sabel tevoorschijn. De beide metalen kwamen tegen elkaar terecht. Zo ging het een tijdje door.
Ik sprong op een rots. Met dit hoogteverschil had ik een voordeel.
Onze sabels bleven contact maken. Hij duwde me meer naar achter.
Zo gingen we verder. De ene probeerde de andere zijn sabel te verslaan. Als één van de twee zijn sabel zou verliezen, zou dat een enorm nadeel zijn.
Uiteindelijk belandden we alle twee op zand. Ik balanceerde op de stenen. Het natte oppervlak zorgde voor nog meer moeilijkheden.
Opeens had ik de bovenhand. Zijn sabel viel in het water. Sne pakte hij zijn revolver uit zijn broekzak en probeerde op me te schieten. Ik daarentegen gaf hem een duw.
We belandden alle twee in het water. We duwden en trokken. Ik probeerde zijn hoofd onder water te duwen. Alleen lukte dat niet.
Hij daarentrgen gaf me een duw, waardoor ik achteruit viel. Net met mijn hoofd tegen een rots.
Mijn hoofd tolde even. Ik greep naar mijn hoofd. Hoe lang ik daar bleef liggen wist ik niet, maar toen ik terug mijn ogen opende, was hij al verdwenen.
Ik krabbelde overeind. Bijna iedereen op het strand was al verdwenen. Gelukkig lag er nog één sloep aan de kant. Ik rende ernaartoe en peddelde zo hard ik kon terug naar het schip.
Af en toe druppelde er wat bloed op mijn kledij. Mijn hoofd bonkte ook nog steeds. Alleen had ik daar nu geen tijd voor. Het andere schip lag er niet meer. Het gaf me een gevoel dar er iets niet klopte.
Ik klom zo snel mogelijk de ladder naar omhoog. Mijn ogen zochtten meteen naar Emma en Scarlett. Ik vond er maar één.
Ze had een paar sabelstrepen op haar wangen en armen. Haar ogen keken glazig. "Scarlett?" Ze draaide zich naar me om en barstte bijna in tranen uit, toen ik bij haar stond.
"Emma ... Hij heeft haar! Oh Austin! Het spijt me! Ik heb je teleurgesteld!"
Mijn ogen keken in de richting waarin het schip verdwenen was. Het was onmogelijk om het nu terug te vinden.
Ik maakte één belofte in mijn gedachten: ik zou Emma vinden én haar terug halen. Al werd het mijn dood.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Het spannende einde van deel 1 :D
Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!
Volgende week komt de korte samenvatting van deel 2 :p