My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

44.

Sofia 

Austin 

Lang moest ik niet wachten voor Sofia terug was in de kamer. Ze had haar armen gekruist en zorgde voor voldoende afstand tussen ons. Benjamin daarentegen bleef in de deuropening staan. Hij leunde ertegenaan en wachtte rustig af. 

Ik schraapte kort mijn keel. Voor de zoveelste keer moest ik het hele verhaal doen. Deze keer liet ik er af en toe een paar details uit. Natuurlijk onbelangrijke details. Zo probeerde ik wat tijd te besparen. Het liefst van al ging ik zo snel mogelijk terug naar Emma. Scarlett zou goed voor haar zorgen, daar was ik echt van overtuigd. Toch zou ik pas gerust zijn als ze weer bij mij was. 

Tijdens mijn hele uitleg was Sofia's houding niet één keer veranderd. Ze bleef rustig en kalm naar me kijken, alsof ze niet eens aan het luisteren was. Bij Benjamin was zijn gezichtsuitdrukking nog veranderd. Die reactie kreeg ik niet eens bij haar. De moed zonk me bijna in de schoenen. 

Het hing allemaal van één vrouw af. Als Emma hier geweest was, dan was dit allemaal geen probleem geweest. Emma zou haar wel kunnen overtuigen. Ik daarentegen ... 

Benjamin leek het ook door te hebben. Achter me hoorde ik hem soms van plaats veranderen. Alsof hij af en toe iets wou toevoegen aan mijn uitleg. "Schat ..." Hij ging naar haar toe en sloeg voorzichtig zijn arm rond haar heen. "Ik weet wat je denkt nu en ik snap je volledig, maar we kunnen zien niet aan hun lot overlaten." Hij gebruikte expres het woord ' we ', alsof hij zo wou laten merken dat hij een totaal andere mening had dan hem.

"Ik ..." Ze zuchtte even en haalde dan haar schouders op, terwijl ze zei:" Ik weet het niet." Ze draaide zich om in Benjamin zijn armen en wachtte een paar seconden voor ze verder ging.

"We zijn net gestopt met dit alles. Volgens mij is het geen goed idee om nu terug in die wereld te stappen." Benjamin pakte haar gezicht vast en streelde geruststellend over haar wangen. "Je bent bezorgd. Da's normaal." 

Opnieuw zuchtte Sofia, voor ze zich van Benjamin losmaakte. Deze keer draaide ze zich terug mijn richting uit. "Wat wil je precies dat we doen? Jullie onderdak geven? Eten? Voor hoe lang dan? " Ze stelde me een aantal vragen. Zaken die haar allemaal bezighielden nu. 

Ik snapte gerust dat ze antwoorden wou op haar vragen. Ze wou weten waar ze aan begon. Of er veel risico's aan verbonden waren. Hoe erg de situatie was voor Emma en mij.

"Op korte termijn onderdak. Emma's lichaam is niet klaar om nog maanden op zee door te brengen." 

"En op lange termijn? " kaatste Sofia bijna meteen terug. Vooral daar maakte ze zich grote zorgen om. Deze keer moest ik het antwoord schuldig blijven. De toekomst was nog heel onzeker. 

"Het enige dat ik hoop te bereiken in de toekomst, is dat Emma en de baby veilig zijn. Verlost van Alexander. Zolang hij op deze aarde rondloopt, hebben wij geen leven." Alhoewel. We hadden wel een leven. Eén van onderduiken en ons verstoppen ...

"Wij gaan niet helpen bij een moord." zei Sofia met een verbaasde ondertoon in haar stem. Ze schudde met haar hoofd, om haar woorden zo nog wat kracht bij te zetten. 

"Dat vraag ik helemaal niet. Het enige dat ik wil is dat jullie helpen om Emma op te vangen. Ik wil dat ze de volgende maanden de rust kan hebben die ze verdiend. Die ze nodig heeft." 

Sofia liep een tijdje de keuken rond, diep nadenkend. De hele tijd stoorden Benjamin en ik haar niet. Het was muisstil, behalve de kindjes die buiten aan het spelen waren en de voetstappen van Sofia. 

Na een paar minuten bleef ze abrupt staan en draaide ze zich om, aangezien ze met haar rug naar ons toe stond. "Kunnen we het leven van al die kindjes echt op het spel zetten?" Ze verwees naar de weeskindjes. In haar geval zou ik er ook hard over twijfelen, maar ik had nu geen keuze. Zij waren de enige die me op dit moment konden helpen. Zonder hen zou ik misschien nog een paar weken op zee moeten doorbrengen om iemand anders te zoeken. En die tijd had ik absoluut niet.

Dit was mijn enige keuze. Zonder hen zouden Emma, Scarlett, ik en de rest op zoek moeten gaan naar een andere haven. Eén waar we hopelijk konden onderduiken. Waar Alexander ons niet kon vinden. Dat was het enige dat we dan nog konden doen. Emma zou nooit op dat eiland kunnen blijven. Ze had medische zorgen nodig. 

"Het is goed." zei Sofia opeens. "Jullie kunnen hier even blijven. Zolang jullie maar voor geen problemen zorgen." 

Ik kon de brede glimlach die doorbrak op mijn gezicht niet verbergen. Eindelijk nog eens iets dat volgens plan verloopt!

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow