My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

13.

Wat moet ik doen?

Austin

Mijn kussen bewoog. Daardoor opende ik mijn ogen en keek bijna recht in Emma's ogen. Het duurde even voor ik weer besefte wat ik hier deed. Wat er gisteren gebeurd was. Zodra ik dat besefte, drukte ik haar wat dichter tegen me aan. Als ik niet in het water gesproken was, dan lag ze hier nu niet naast mij.

" Ik denk dat niemand het erg vindt als wij een dagje rust nemen " mompelde ik. Ik legde mijn hoofd terug op haar schouder en sloot mijn ogen. Mijn lichaam was bijna terug in slaap gevallen, toen ze vroeg: " Waarom heb je me gered? " 

Eigenlijk wist ik zelf het antwoord niet. Om de één of andere reden had ik niet stilgestaan bij de gevolgen, toen ik in zee sprong. Ik kon alleen maar denken dat ik haar zo snel mogelijk moest bevrijden. Ik was zo bezorgd geweest toen Scarlett zei dat ze Emma niet kon vinden. Het waren allemaal nieuwe gevoelens voor mij. Nog nooit had ik zoiets gevoeld. 

" Ik weet het niet " bekende ik eerlijk. " Ik kon alleen maar denken aan jou. Ik wou je redden. De rest was bijzaak. " Een lok van haar bruine haar belandde op mijn neus en ik blaasde ertegen, zodat het wat omhoog waaide. Meteen ontstond er een rilling op haar huid. 

" Ik denk dat ik je moet bedanken dan. Zonder jou ... " Ze durfde haar zin niet af te maken. Ik wou ook eigenlijk niet dat ze die zin afmaakte. We mochten er niet aan denken wat er dan gebeurd zou zijn. 

" Ik denk dat we nu wel gelijk staan. " Ze nam een beetje afstand van me en ik merkte dat ik haar warmte meteen miste. " Hoe bedoel je? " Ik ging wat rechter zitten. Straks zou ik even mijn benen strekken. Ik kon me zelfs niet herinneren wanneer ik voor het laatst een hele dag in bed gelegen had! Misschien eens toen ik ziek was, als kind. 

" Het is niet de eerste keer dat je me gered hebt. " Ze trok het deken wat steviger om haar heen. Ze zag nog steeds wat wit. Wat heel normaal was na wat er gisteren gebeurd had. Volgens mij had zij nog het meeste nood aan rust. Zij had veel meer water ingeslikt dan ik.

" Als kapitein is het mijn taak om iedereen op dit schip te beschermen. Het is gewoon toeval dat jij al een paar keer hulp nodig had. " Ik zette mijn voeten op de grond en stok recht. " Ik ga even een luchtje scheppen " mompelde ik. Daarna verliet ik de kajuit.

Emma 

Ik liet mijn hoofd terug op het kussen vallen. Austin had me weer gered. Hoeveel keer zou dit nog doorgaan? Tot het moment dat hij het beu was om zijn leven te riskeren voor mij? Ik moest veel voorzichtiger zijn hier. Dat was wel duidelijk. Alleen wist ik niet precies hoe ik dat ging doen, op een piratenschip.

Ik draaide me langzaam op mijn zij, zodat ik naar buiten kon kijken. Austin was heel anders dan ik in het begin dacht. Hij had toch, diep vanbinnen, iets goeds in zich. Anders had hij me aan mijn lot overgelaten.

En dan was er nog Scarlett. Het was me echt een vraag hoe ze het hier al die tijd uitgehouden had, tussen al die mannen. Was er soms een geheim waar ik niets vanaf wist? Iets waardoor je hier wel kon leven, zonder bang te zijn? 

Ik zette het raam een beetje open, zodat ik ook wat frisse lucht had zonder daarvoor naar buiten te gaan. Het enige dat ik wou was terug naar huis gaan. Alleen zat dat er nu niet in. Austin had me ergens voor nodig. Ja, dat moest het zijn. Anders zou hij me nooit gered hebben. Ik was gewoon een pion in zijn spel. Meer niet.

Ik moest sterker worden. Ik mocht niet afhangen van iemand anders. Het enige dat ik kon doen was me zoveel mogelijk in hun wereld inleven. Begrijpen waarom ze dit allemaal deden. Hoe ze dit allemaal deden. Ik moest gewoon één van hen worden. Tot mijn vader me uiteindelijk gevonden had. Of Alexander. 

Mijn maag draaide zichzelf om, toen ik aan hem dacht. Eigenlijk wou ik niet terug naar huis. Dan zou ik moeten trouwen. Dan zou ik even ongelukkig zijn als hier. Hier had ik tenminste mensen die me zouden redden als er iets zou gebeuren. Tot het moment dat ik niets meer waard was voor hen natuurlijk. Alleen wou ik wel graag dat risico nemen. Liever dat dan terug te gaan naar een andere hel. 

Daar was mijn leven zo goed als voorbij. Ik zou niet zelf meer kunnen denken. Ik zou geen vrijheid meer hebben. Gewoon braaf luisteren en doen wat iedereen tegen me zei. En dan nog als broedmachine gebruikt worden, ook. Ik mocht er niet aan denken dat ik ooit kinderen zou moeten krijgen met hem. Ik ging nog liever dood, dan zo gebruikt te worden.

A/N: Emma heeft de situatie een beetje aanvaard. Volgens mij heel goed om er mentaal niet onderdoor te gaan.

Ik heb ook ontzettend goed nieuws :D Dit boek heeft een nettie gewonnen :D Het gaat om de Hidden Gem in de categorie ' avontuur ' :D 

Vote/Comment/Follow