My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

43.

Benjamin

Austin

De vrouw zette een stap opzij, zodat ik kon binnengaan. Op één van de stoeltjes in de keuken liet ze me plaatsnemen. Ze had me ondertussen eens goed bekeken, alsof ze probeerde te bedenken of zij me kende. Als ze mij dat gewoon gevraagd had, had ik haar wat tijd kunnen besparen, want nee ... Ik had haar nog niet ontmoet.

"Leg me maar eens uit waar je Benjamin van kent." Ze leunde tegen één van de keukenkastje aan. Haar armen gekruist en het pistool nog stevig in haar hand. Dit was duidelijk niet de eerste keer dat ze er mee had lopen zwaaien. Ze was duidelijk getraind. 

"De laatste keer dat ik Benjamin zag, was een paar jaar geleden. Ik was nog maar een jonge tiener dan." Ik legde mijn beide handen op de tafel voor me.

"Waarom heb je hem nodig?" Ik kreeg niet eens meer de kans om meer te vertellen over mijn laatste ontmoeting met Benjamin. Ik schraapte kort mijn keel. "Het is nogal delicaat." Ze maakte een afkeurend geluid en rolde met haar ogen. "Denk je nu echt dat je de eerste bent die hier binnenvalt en hem dan nodig hebt?"

Ik haalde mijn schouders op. "Ik ben geen waarzegster." zei ik met een lachje. "Zij zijn de enige die het verleden en de toekomst kunnen zien. Dat doen ze de mensen toch geloven."

De vrouw zette een hand in haar zij, terwijl ik wat gestommel achter me hoorde.

Ik draaide me langzaam om. Net dan kwam een oude bekende de keuken in. Benjamin was nog steeds hetzelfse als ik me herinnerde. Enkel has hij nu een baard. En het kleine meisje van daarnet op zijn arm.

"Zie eens wie we hier hebben." Benjamin kwam naar me toe en gaf me een kort, maar stevige, schouderklop. "Als ik had geweten dat je op bezoek kwam dan was ik wel vroeger naar huis gekomen."

"Het was pas op korte tijd beslist." Ik draaide kort mijn hoofd en gebaarde naar de vrouw voor me. "Ondertussen heb ik wel kennis kunnen maken met je ... vrouw, vermoed ik aan deze kleine meid te zien." Ik woelde kort door het meisje haar haar, terwijl Benjamin in lachen uitbarstte.

"Je mag eerlijk zijn Austin! Ik weet ook wel dat ze best fel uit de hoek kan komen." zei Benjamin. Hij stapte naar zijn vrouw toe en pakte haar stevig vast. Daarna draaide hij zich weer naar me toe. "Dit is Sofia." Daarna wees hij naar het meisje dat naast me stond. Haar nieuwsgierige ogen keken me aan.

"We hebben hier een weeshuis opgezet. Zo proberen we iets terug te doen voor de maatschappij, na al die jaren vol stelen." Benjamin goot wat water in een beker en dronk er kort van.

"Ik heb zo een voorgevoel dat je hier niet bent, omdat je nog eens wou bijpraten." Sofia reageerde meteen en herhaalde ik wat daarnet gezegd had. "Hij wil je spreken over iets delicaat." Benjamin's gezichtsuitdrukking veranderde niet meteen. Hij dronk rustig nog eens van zijn beker en leunde tegen één van de kastjes.

"Iets delicaat?" herhaalde hij Sofia's woorden. Zijn ogen bleven nog even op die van mij rusten, voor hij zijn lichaam draaide naar Sofia toe. Hij verwisselde de beker van hand en sloeg zijn arm om haar middel, voor hij haar wat dichter bij zich trok. "Misschien is het beter als je ons even alleen laat." De rest hoorde ik niet, aangezien hij wat meer naar voor boog.

Sofia rolde met haar ogen. Waarschijnlijk was ze best geïrriteerd dat ze niet bij ons gesprek mocht blijven. Emma zou ongetwijfeld net hetzelfde gereageerd hebben. 

Zodra ze de kamer verlaten had, vestigde Benjamin zijn aandacht terug op mij. "Trek je niet teveel aan van haar gedrag." grinnikte hij. "Ze is deels Spaans. Niet iedereen kan evengoed met haar temperament omgaan." Hij onderdrukte een lachje, door opnieuw van zijn beker te drinken. 

"Ik had zoiets al verwacht." zei ik, verwijzend naar het moment dat ze de deur geopend had. Benjamin zette een aantal stappen vooruit, voor hij één van de stoelen nam en die achteruit schoof. Hij ging erop zitten en wachtte duidelijk tot ik begon uit te leggen waarom ik hier was.

Ik begon dus met mijn uitleg. Over alles. Hoe ik Emma ontvoerd had. Hoe ik haar vader vermoord had. Hoe Alexander haar weer ontvoerd had. Hoe ik haar teruggehaald had. Over de baby. En hoe ze nu op een onbewoond eiland, een paar kilometer verderop zat. 

Benjamin luisterde de hele tijd. Geen enkele keer onderbrak hij me. Pas op het einde maakte hij een begrijpend geluidje en leunde dan wat naar achter. 

"Ik ben al een hele tijd gestopt, Austin. Je moet beseffen dat ik nu ook een vrouw heb. Dat ik haar niet zomaar in gevaar mag brengen door je te helpen." Hij schraapte kort zijn keel. " Er is een reden waarom we zo verlaten wonen. Om Sofia te beschermen tegen mijn vijanden." Hij schudde kort zijn hoofd en wreef daarna door zijn haar.

"Ik begrijp het, Benjamin. Ik ... " Hij hield zijn hand omhoog, als teken dat hij me ging onderbreken. "Als je Sofia kan overtuigen dan doe ik mee." Hij stond recht en stapte de keuken uit. Toen hij mij passeerde, gaf hij me een kort schouderklopje. Alsof hij me zo, stil, succes wou wensen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow