My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

31

Gevoelens worden eindelijk verwoord

Emma

Scarlett hield me op de hoogte van alle gebeurtenissen. Blijkbaar was het bijna zover om mijn vader terug te zien. Ik voelde hoe mijn maag verkrampte op dat moment. Hoe ik begon te zweten. Het kon zijn dat het de laatste keer was dat ik hem zag, aangezien Austin hem wou vermoorden. Het kon ook de laatste keer zijn dat ik Austin zag. Hij was nog steeds van plan om me vrij te laten. Alleen wou ik dat niet.

Morgen was het zover. Het zouden mijn laatste uren kunnen zijn op het schip. Mijn ogen keken omhoog, naar de heldere lucht. Ik probeerde ze in mijn gedachten in te prenten, zodat ik ze me altijd zou herinneren.

Austin

Waarom had ik Scarlett in godsnaam beloofd om met Emma te praten?! Ik had het nu al een dag uitgesteld. Nu kon ik er echt niet meer onderuit. Morgenvroeg zouden we naar het strand varen. Nog even en Emma was op weg naar haar nieuwe leven. En dan was ik haar kwijt.

Eerst ging ik naar haar kajuit. Toen ik merkte dat ze daar niet was, besloot ik naar het dek te gaan. Ze stond aan de reling, naar de sterren te kijken. Even bleef ik staan. Kon ik haar wel laten gaan? Was ik daartoe in staat? Ik hield haar liever hier, maar ik kon haar niet dwingen natuurlijk.

Ik zuchtte kort, voor ik naar haar toe liep. Ze merkte me niet eens op, dus kuchte ik zacht zodat ze me zag staan.

"Ben je nerveus voor morgen?" Natuurlijk wist ik dat Scarlett haar op de hoogte hield van alles. "Een beetje. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken." Ze keek terug voor zich, wat zorgde voor een korte stilte.

"Ik wil dat je weet dat ik dit nooit zelf gewild heb. Alleen maakte ik een belofte die dag. En zoals velen weten, breek ik nooit een belofte." probeerde ik haar wat onhandig duidelijk te maken. 

"Ik begrijp je, Austin. Je hoeft echt niks uit te leggen." Ze draaide haar hoofd weer mijn kant uit. "Mijn vader heeft fouten gemaakt en daar moet hij mee leren leven." Haar vastberadenheid verbaasde me wel wat. Ik had gedacht dat ze zich erbij neergelegd had omdat het moest. Omdat ze geen andere keuze had.

"Het enige dat ik jammer vind is dat het mijn laatste uren op het schip zijn. Ik had graag nog wat meer geleerd over het piratenleven, maar ik zal vooral jullie allemaal missen." Het duurde even voor ik een gepaste reactie had. Wat moest ik daar nu echt op antwoorden? Ik ga je ook missen?

"Ik dacht dat je liever een ander leven had?" kwam er wat verbaasd uit. Ze schudde bijna meteen haar hoofd. "Mijn leven is pas begonnen toen je me naar dit schip bracht." zei ze. "Jullie zijn de enige die me ooit aanvaardt hebben voor wie ik ben."

Ik zette voorzichtig een stap naar voor. "Als je liever niet hebt dat ik blijf,dan ga ik wel. Ik wil niemand tot last zijn." zei ze snel. Nu was het mijn beurt om mijn hoofd te schudden. Een kleine, verlegen glimlach verscheen op mijn gezicht. De eerste in al die jaren. "Ik zou het heel leuk vinden als je zou blijven."

Ook op haar gezicht kwam er een glimlach. "Ik kan me niet echt meer voorstellen hoe het hier zou zijn zonder jou." Emma liep hier altijd rond. Ze deed enkele taken, waar de meeste mannen zich liever niet mee bezig hielden. Ze had zelfs al een paar keer geholpen in de keuken. Niet alleen voor mij was ze onmisbaar.

Langzaam pakte ik haar hand vast en kneep er kort in. "Morgen zal alles wel verlopen volgens plan. Dan is alles achter de rug en moeten we ons nergens meer zorgen over maken."

"Wat als het toch niet lukt? Wat als mijn verloofde me toch te pakken krijgt?" Ze begon te panikeren, dus deed ik het eerste dat in me op kwam. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar dichter tegen me aan. "Ik zal er alles aan doen om dat te verhinderen. Hij pakt je niet zomaar van me af."

Ik had pas na een paar seconden door wat ik precies gezegd had. Emma keek me ondertussen al aan. "Ik ... Zo bedoelde ik het niet." probeerde ik het te herstellen.

"Wat als jou iets overkomt? Ik zou het mezelf nooit vergeven." Haar ogen keken angstig. "Dat gebeurd niet. De enige die me pijn kan doen staat voor me." Het was de eerste keer dat ik haar een hint gaf naar mijn echte gevoelens. Zelfs in het donker zag ik haar wangen rood kleuren.

"Je bent een speciaal iemand geworden in mijn leven. Je verloofde zal toch eerst langs mij moeten voor hij je kan meenemen." Haar glimlach werd breder. We keken elkaar een tijdje aan, voor ze op haar tippen stond en kort haar lippen op die van mij zette.

"Beloof me dat je het overleefd." Ze pakte mijn hemd stevig vast. We waren beide nog wat verbaasd van de kus. Het was meer een teken om te laten zien hoeveel we voor elkaar betekenden. "Ik beloof het. En als ik iets beloof dan hou ik me aan mijn woord."

A/N: Het schattigste hoofdstuk tot nu toe, vind ik zelf ;)

Vote/Comment/Follow