My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

41.

Austin's plan

Emma

"Rustig. Niet te snel." Een smalle ladder afgaan was niet zo slim als je zwanger was. Austin was net voor me naar beneden gegaan. Hij stond al in de sloep. Met zijn armen naar omhoog. Zodra ik binnen zijn bereik was voelde ik zijn armen om me heen. Met de laatste paar trapjes hielp hij me.

"Ja, je bent er bijna." De ladder hing nog een goeie halve meter te hoog om in de sloep te geraken. Normaal moest je daarvoor springen. In mijn positie kon ik dat natuurlijk niet doen. Gelukkig had Austin ook daar een oplossing voor gevonden.

"Hou je goed vast aan mijn armen." Mijn handen grepen zijn polsen stevig vast, net voor hij me oppakte en in de sloep zette. Ik zuchtte zodra mijn schoenen de sloep raakten.

Langzaam liet ik me zakken op één van de kleine bankjes. Austin had zich al neergezet. Het sloepje schommelde heen en weer, wat ervoor zorgde dat ik Austin stevig vastpakte. Dit hielp echt niet met mijn misselijkheid.

Een paar bemannigsleden brachten de sloep dichter naar het strand toe. Zodra de sloep vastzat, sprong Austin in het water. Het kwam tot zijn midddel. "De rest zullen te voet moeten doen." Ik was ondertussen over de rand gaan hangen. "Geen zorgen. Ik draag je wel."

Net zoals daarnet bij de ladder, gaf hij me nu ook geen kans om te reageren. Zijn armen kwamen rond mijn middel en hij pakte me op uit de sloep. Mijn lichaam kwam wat onhandig tegen dat van hem, met mijn buik als enige dat voor ruimte zorgde.

Mijn armen legde ik rond zijn nek, terwijl hij naar het strand toe liep. "Hoe lang ben je eigenlijk van plan om hier te blijven?" Alexander was waarschijnlijk wel naar me op zoek. Het was dus een kwestie van tijd voor hij ons weer zou vinden. Was het dan eigenlijk wel een goed idee om hier te blijven?

"Niet zo heel lang. Hooguit een paar weken. We moeten zeker een veilige haven vinden voor de bevalling." Zijn handen streelden kort over mijn buik.  "We zijn hier in slecht gebied. Weinig havens waar piraten de baas zijn. Het is niet veilig om er aan te meren, laat staan om hulp te zoeken."

We kwamen net aan op het strand. Hij wachtte toch nog even voor hij me neerzette. "Ik ga de jongens helpen om enkele tenten op te zetten. Loop niet te ver weg." Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, voor hij wegstapte. Toch keek hij nog één keer kort achterom, met een lachje.

Austin

Emma stond met haar voeten in het water. Een brede glimlach om haar lippen en mijn veel te grote hoed op haar hoofd. Ze spetterde het water in het rond.

Ik kon alleen maar lachen. Haar gelukkig zien was het enige dat ertoe deed. Hoewel we natuurlijk nog niet helemaal uit de gevarenzone waren.

Emma had haar rust duidelijk nodig. Haar lichaam gaf nu signalen dat het op was. Alleen kwamen er nog moeilijke momenten aan.

Alexander was naar ons op zoek. We konden niet zomaar overal aanmeren. En hier op dit eiland blijven was ook geen optie. Geen van ons alleen had ervaring met bevallingen. We hadden wel Scarlett, die vaak de taak als dokter op zich nam, maar zelfs zij had daar nog nooit mee moeten helpen. En ik ging Emma geen proefkonijn laten spelen.

Daarom moest ik iets anders proberen. Er waren wel andere havens in de buurt, waar we meer kans maakten om te blijven. Alleen zou ons schip veel te veel aandacht trekken als Alexander in de buurt was.

Ik had een plan, maar ik was er nog niet zo zeker van of Emma dat ook wel zo een goed idee vond.

Misschien moesten we ons schip gewoon achterlaten. Daarmee bedoelde ik Emma, Scarlett en ik. Als ik een bodgenoot zou kunnen vinden, die ons zou willen helpen dan waren we al een heel eind verder. Misschien een ander schip. Ergens een klein, afgelegen dorpje. Tot Emma bevallen was. Tegen dan zou ik wel al een ander plan bedacht hebben. Of had ik misschien al een manier gevonden om Alexander te verslaan. Om Emma's huwelijk te laten ontbinden.

Emma draaide zich kort naar me om en zwaaide. Opnieuw lachtte ik en zwaaie terug. De map in het zand trok mijn aandacht terug, zodra Emma het water weer interessanter vond.

De tijd tikte rustig voort. De weinige tijd die we nog hadden moesten we zorgvuldig plannen, want zodra de baby er was konden we niet zomaar van hier naar daar trekken. Die periode was nu zelfs al voorbij.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow