My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

24.

Gevoelens?

Emma

De laatste paar uur kon ik nog maar aan een paar zaken denken. Austin had me verteld wat er ging gebeuren. Hij had zijn hele plan aan me verteld. Vooral zijn woorden herhaalden zich in mijn hoofd.Je gaat niet terug naar je oude leven als je dat niet wil. Hij gaf me de keuze! Hij gaf me een uitweg uit deze hel! Dat was iets dat ik nooit had durven dromen! 

Ik had altijd gedacht dat dit iets tijdelijk zou zijn. Tot Austin gekregen had wat hij wou hebben. En dan zou ik terug moeten naar mijn ouders. En hem. Er ging een rilling door me heen als ik aan hem dacht. Mijn leven zou voorbij zijn als ik terug ging. Daar was ik nu echt wel van overtuigd. In die tijd dat ik hier op het schip was, had ik al zoveel gezien. Zoveel meegemaakt. Diep vanbinnen hield ik van het avontuur. En misschien ook wel van de mensen rondom mij.

Mijn verloofde zou nooit bij me passen. Ik had een totaal ander beeld van de man waarmee ik de rest van mijn leven moest doorbrengen. Iemand die me niet als een voorwerp behandelde. Iemand die me beschermde, omdat hij van me hield. Iemand die tijd met me wou doorbrengen omdat hij dat graag had. En niet omdat hij gedwongen werd door het feit dat ik zijn vrouw was. En dan had ik het nog niet gehad over andere karaktereigenschappen.

Austin had nu wel toegegeven dat hij het niet erg vond als ik hier langer zou blijven. Dat was al een hele omzwaai sinds de eerste dag. Ik veronderstelde dat wat ondertussen vrienden waren. Of toch iets in die richting. 

- - - - - - - - - - 

Austin

Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd met mijn mouw. Het laatste kwartier probeerde ik Emma enkele verdedigingstechnieken te leren. Voor het geval ons schip opnieuw werd aangevallen. Het zou me zelf ook een geruster gevoel geven. Misschien zou ik dan de volgende keer niet gewond raken in een poging om haar te redden. 

Het verbaasde me nog steeds dat ik dat gedaan had. Normaal was het ieder voor zich. Enkel voor Scarlett maakte ik een uitzondering. Voor Emma had ik al twee keer mijn leven op het spel gezet. Ik had mijn reputatie tegenover mijn bemanning op het spel gezet. Nog nooit had een vrouw opeens zoveel macht gekregen. En het ergste van al was dat ze eigenlijk onze gevangene was. 

Ik had haar ontvoerd! Waarom voelde ik dan toch zo een vreemde aantrekkingskracht tegenover haar? Ik was pas tevreden als ik wist waar ze was. Waar ze mee bezig was. Met wie ze daar was. Het leek alsof mijn gedachten alleen nog maar aan haar konden denken. En dat beangstigde me. 

Het leven van een piraat was niet bestemd voor haar. Zij verdiende veel meer. Ze verdiende een huis, met veel luxe en rijkdom. Niet de angst dat haar vrienden misschien nooit meer terugkwamen. Ze verdiende een man die haar alles kon geven. Iemand naar wie ze kon opkijken. Niet een kapitein van een piratenschip, die stal van iedereen die hij tegenkwam. 

How, wacht?! Vergeleek ik me nu echt met haar verloofde? Stelde ik het me nu voor hoe het zou zijn moest ze voor mijn levensstijl kiezen? Hoe kwam het dat ik daar plots aan dacht? Zag ik misschien toch meer in haar dan gewoon een vriendin? Die gedachten probeerde ik ver weg te duwen. Ik mocht hier niet aan toegeven.

Als Emma er achterkwam wat ik van plan was met haar vader, dan zou ze me nooit meer willen zien. En ik was er niet eens zeker van dat zij wel dezelfde aantrekkingskracht voelde als ik.

De punt van haar zwaard tikte tegen mijn onderbuik. Ze prikte me een aantal keer, maar het was pas tot ik haar hoorde lachen dat ik besefte waar ik was. "Jij zit ook ver met je gedachten."

Ik rolde met mijn ogen en besloot niet te reageren. In de plaats daarvan pakte ik de punt van haar zwaard en zorgde ervoor dat haar lichaam zich omdraaide. Haar rug kwam tegen mijn borst terecht. Haar zwaard kwam met een plof op de grond terecht. "Onderschat nooit je vijand, Emma. Het gevecht is pas gedaan als één van de twee uitgeschakeld is."

Haar lichaam trilde even door de spanning. Ze had duidelijk niet verwacht dat ik dit zou doen. Het zorgde voor een grijns op mijn gezicht.

Mijn handen hadden haar armen vast. We bleven zo een tijdje staan. Mijn hart bonsde snel. En het kwam niet door deze training. Het kwam door het feit dat we zo dicht bij elkaar stonden."Je kan me nu weer loslaten, Austin." Haar woorden lieten me beseffen dat we hier al te lang stonden. Ik liet haar langzaam los, niet te snel zodat ze niet zou doorhebben dat er iets scheelde. Terwijl zij haar zwaard oppakte, zag ik in mijn ooghoek hoe Scarlett ons in de gaten hield.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow