My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

56.

Het noodlot. 

Dit gebeurd gelijktijdig met het vorige hoofdstuk 

Emma

Mijn handen hadden de verrekijker stevig vast. Mijn ogen waren gericht op twee bekende figuren. Ze waren aan het vechten op het strand. "Volgens mij is hij gewond." Scarlett haalde me uit mijn concentratie. Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en keek haar met een bibberende lip aan. "Gewond?" Ik draaide mijn hoofd opnieuw om en keek door mijn verrekijker, in de hoop iets te vinden dat haar ongelijk gaf. 

"Hij beweegt slecht." was haar volgende korte uitleg. "Austin is altijd goed geweest in één op één gevecht. Het feit dat hij er nu moeite mee heeft ... Het kan niet anders." Ik haalde de verrekijker kort van voor mijn ogen en ging zitten, op de grond. Scarlett merkte meteen op dat het niet goed met me ging. Ze kwam naast me zitten en drukte me dicht tegen zich aan.

"Austin is sterk, Emma. Je moet erop vertrouwen dat het hem zal lukken." Ze probeerde me gerust te stellen. Iets dat onmogelijk was. "Wat als het hem niet lukt?" kaatste ik direct terug. Het antwoord liet even op zich wachten. "Het lukt hem. We moeten ervanuit gaan dat het hem lukt." Het leek alsof ze zichzelf nu aan het geruststellen was. Ze was zelf nerveus en zenuwachtig. Waarschijnlijk omdat ze vanaf hier niets kon doen. En ik voelde me net hetzelfde.

Scarlett bleef nog een paar minuten bij me zitten, voor de nieuwsgierigheid en bezorgdheid toch weer de bovenhand nam. Ze nam haar verrekijker en tuurde weer naar de de vele mannen, op het strand. Ik probeerde ondertussen wat te kalmeren. Ik probeerde aan leuke zaken te denken. Niet aan wat er allemaal aan het gebeuren was op dat strand. Niet aan wat de anderen moesten doormaken, door mij.

"Wat gebeurd er?" Bij mij nam de nieuwsgierigheid ook weer de bovenhand. Ik wou dan wel niet zien wat er gebeurd, maar ik wou toch weten wat Austin aan het doen was. Mijn blik ging kort naar Sofia, die wat verderop op de heuvel stond. Vanaf daar probeerde ze ook schoten te lossen. Een soort rugdekking. Alleen was ze een paar keer niet op tijd geweest. Zoals bij Austin blijkbaar.

"Kan je Alexander zien?" Scarlett haalde kort haar blik van de verrekijker af en draaide haar hoofd naar Sofia. Haar stem klonk vol hoop. Hoop dat Sofia Alexander kon neerschieten. Alleen moest ze dan wel dicht genoeg zijn én genoeg ruimte hebben om te schieten. "Ik kan hem zien, maar als ik schiet bestaat de kans dat ik Austin raak." 

Ik hapte naar adem, klaar om Austin te verdedigen. Klaar om te zeggen dat ze dan niet moest schieten. Aangezien geen van beide er verder op in ging, besefte ik al snel dat ze dezelfde mening hadden. Gelukkig maar.

"Austin is zijn pistool kwijt." Niks van emotie was te horen in Scarlett's stem. Bij mij daarentegen ... Ik krabbelde recht, zocht snel naar mijn verrekijker en hield hem voor mijn ogen. Net op dat moment zag ik hoe Austin's pistool een aantal meter verder van hem lag. Alexander en hij waren in een handgevecht beland. 

Scarlett zuchtte kort, voor ze naar me keek. "Ik weet niet of Austin dit in zijn eentje red." mompelde ze eerlijk. Ik zag hoe zelfs zij de tranen moest bedwingen. Austin betekende voor haar evenveel als voor mij. Net zoals dat bij iedere man daar op het strand was. Austin was hun kapitein. Hun voorbeeld. Hun held. Ze hadden allemaal een speciale band met hem.

Scarlett schudde haar hoofd en zocht steun bij Sofia. "We moeten toch iets kunnen doen? Ik kan echt niet blijven toekijken." Ze liet haar verrekijker op de grond vallen en stapte, met stevige stap, van ons weg. Zowel Sofia als ik keken elkaar met open mond aan. Ik rende bijna meteen achter haar aan.

Tot mijn ongenoegen merkte ze dat al snel. En was ze er ook niet blij mee. "Jij blijft hier bij Sofia. Als je meegaat kan ik je niet beloven dat ik je kan beschermen." zei ze eerlijk. Haar handen pakten mijn armen vast, in de hoop me zo tegen te houden. "Ik ..." Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik waardeerde haar bezorgdheid, maar was me er ook wel van bewust dat iedereen me nodig had. Als ik Alexander kon afleiden, dan was er misschien hoop. Als ik hem één seconde van Austin kon weghouden. 

Ik had Austin beloofd om niet tussen te komen, maar nu ik wist dat hij me nodig had kon ik niet gewoon blijven zitten én wachten. We waren samen aan dit avontuur begonnen én ik weigerde om het zo te laten lopen!

Ik schudde haar handen van me af en zette een stap naar voor. Mijn bolle buik was het enige tussen ons twee in. "Ik ga mee. Punt." bromde ik. Daarna zette ik een stap opzij en begon te stappen. Ik draaide kort mijn hoofd naar achter, toen Scarlett bleef staan. "Kom je nog?" Een paar seconden later stapte ze al naast mij. 

Ik zat achteraan in de kar, terwijl Scarlett ons naar beneden bracht. "Blijf dicht bij me." zei ze, zodra ze me terug uit de kar haalde. We waren nog ver genoeg van het strand verwijderd. Op die manier hoopten we dat niemand ons zou opmerken, aangezien iedereen nog op het strand was. Of dat hoopten we toch.

Scarlett had haar ene hand om een pistool en de andere rond haar sabel. Ze hield zich klaar voor elk mogelijk gevaar. 

En net dan werden we opgeschrikt door een hele reeks geweerschoten, dicht bij ons. Ze leken van één pistool te komen. Mijn handen pakten, zonder het zelf goed te beseffen, de achterkant van Scarlett's hemd stevig vast. Ondertussen gingen we dichterbij. Voor een paar seconden was het stil, alsof alle kogels van het pistool op waren. Het liet mijn maag samentrekken. Alsof ik voelde naar wie we toegingen.

Er volgde opnieuw een pistoolschot. Gevolgd door een schreeuw. Die kerkende we meteen. Austin!  We rende alle twee dichterbij, net toen er nog een schot volgde. Ik voelde dat we de goede richting uit gingen. Het schot klonk heel dichtbij. Ondertussen hoopte ik maar dat we op tijd zouden komen. Dat we Austin zouden vinden. 

 "Ik had je op voorhand gewaarschuwd dat je dit nooit zou kunnen winnen." Ik herkende de stem meteen als die van  Alexander. Scarlett rende een paar meter voor me uit, terwijl ik hijgende probeerde vooruit te komen."Hopelijk besef je goed dat dit je eigen fout is." hoorde ik Alexander nog zeggen, voor er een schot volgde. 

"Nee!" Ik schreeuwde, aangezien ik veronderstelde dat we te laat waren. Dat Alexander Austin had neergeschoten. Dat alles voorbij was. Ik botste, wenend, tegen Scarlett op. Haar hand trilde na, en ik merkte dan dat zij het schot gelost had. Alexander lag naast Austin op de grond, zonder te bewegen. Scarlett duwde hem aan de kant, terwijl ik naar Austin toe rende.

"Schat! Schat! Zeg iets alsjeblieft!" Ik pakte hem in mijn armen en drukte hem stevig tegen me aan. Zijn ademhaling ging snel. Zijn ogen leken dwars door me heen te kijken. Mijn hart brak toen hij probeerde te glimlachen. "Je had ... beloofd niet te komen." wist hij nog uit te brengen. Ik snikte. Het was het enige dat ik op dit moment nog kon doen. "Ik kon je niet achterlaten!" legde ik snikkend uit.

 "Je moet blijven vechten! Je kan ons niet achterlaten!" Net op dat moment verdween zijn glimlach langzaam van zijn gezicht. "Nee! Austin!" Ik schudde hem door elkaar. Hopend dat hij wakker zou worden. Hopend dat hij terug zou glimlachen.

A/N: Dit was het allerlaatste hoofdstuk van My Pirate adventure! 

Er komt natuurlijk nog een epiloog aan! 

Laat zeker weten wat jullie van dit hoofdstuk vonden!

Vote/Comment/Follow