เวอร์เน่มีน้ำตาคลอ ดวงหน้าหมองลง ริมฝีปากล่างสั่นระริก และทำท่าเหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมาเต็มที สองเดือนที่ผ่านมาจะต้องทำให้เธอรู้แน่ ว่าผมนั้นคงอยู่ไม่ได้หากขาดรูบิค ดังนั้นสองมือและสองตา จึงเป็นอวัยวะเพียงสองคู่ที่ผมหวงแหนในร่างๆ นี้
"อย่าทำแบบนี้เลยนะไนท์ ตอบรับข้อเสนอของผู้อำนวยการเถอะ ถือเสียว่าฉันขอร้องเธอ" เวอร์เน่พูดขึ้นแล้ววิ่งเข้ามาจับแขนผมอีกหน
"ทำไม" ริมฝีปากของเราขยับพร้อมกัน แต่เสียงผสมที่ออกจากปากเธอนั้นดูเย็นเหยียบกว่าปกติมาก
"เธอเป็นผู้มีพร้อมทั้งคุณสมบัติและพลัง หากได้เธอมาร่วมทีมประลองพวกเราจะต้องชนะอีกสองฝ่ายแน่ มันเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะสามารถสานฝันของตัวเองเป็นจริงได้ ขอร้องล่ะไนท์ ได้โปรดเถอะ" น้ำเสียงเว้าวอนขอร้องของคนตรงหน้าอาจฟังดูน่าสงสารก็จริง แต่สิ่งที่อยู่ในข้อความนั้นกลับทำให้มันถูกลบทิ้งไปเสียสิ้น
"สุดท้ายเธอก็ขอร้องเพียงเพราะมีผลประโยชน์จากการประลองเข้ามาเกี่ยว"
"ไม่นะไนท์ เธอเข้าใจผิดแล้ว!" คิ้วของสาวน้อยตาสีน้ำทะเลย่นเข้าหากันอย่างนึกโกรธ
"ฉันเข้าใจถูกต้องทุกอย่าง ท่านอาลามัสเห็นฉันเป็นเครื่องมือ ส่วนเธอเองก็คงไม่ต่างกัน บอกตามตรงนะเวอร์เน่ ฉันน่ะผิดหวังในตัวเธอมาก" ใบหน้าเฉยชายังคงมองสบตาแดงๆ ของผู้พูด
"ที่เธอยังรอดมาจนถึงตอนนี้ เพราะฉันเป็นคนรักษา! อย่างน้อยเธอก็ควรเกรงใจเรื่องนี้บ้าง!" สาวน้อยผมเขียวแว้ดใส่ผมเต็มเสียง นั่นทำให้ทุกอย่างเลวร้ายหนักลงไปกว่าเก่า
"ทวงบุญคุณงั้นเหรอ? ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะต่ำตมเหมือนอย่างที่คนทั่วทิศเขาดูถูกเหยียดหยามไปเสียได้" ผมยอมยืดหนังตาให้ยกตัวขึ้น เผื่อว่าเวอร์เน่จะมองเห็นความรู้สึกในนี้ได้ถนัดๆ
YOU ARE READING
Rubika Legend : อัจฉริยะรูบิคข้ามมิติ
Fantasy"ไนท์" ถูกส่งตัวข้ามมิติไปอย่างไม่เต็มใจ ต้องสูญเสียความทรงจำแทนค่าเดินทาง ซ้ำยังได้ความพิการเป็นเงินทอน เด็กหนุ่มจะทำอย่างไรต่อไป เมื่อสิ่งที่เหลือไว้มีเพียงความเร็วบนปลายนิ้ว
