Rubika Legend : อัจฉริยะรูบิคข้ามมิติ

บทที่ 9 : สัตยาผู้พิทักษ์ (1)

ดวงตาพลันหลับตาลงด้วยความรู้สึกสงบ ทั้งยังนึกประหลาดใจว่าทำไมตนเองถึงไม่หวั่นเกรงความตายสักนิด หรือว่าแท้จริงแล้วผมไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่กันแน่ เอาเถอะ ถึงรู้คำตอบไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะอีกเดี๋ยวผมก็ต้องตายอยูดี

ผมรอในความเงียบงันนานหลายวินาที แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทว่าเมื่อลองลืมตาดู กลับเกิดความรู้สึกหลายอย่างในใจพร้อมๆ กัน

เบื้องหน้าในเวลานี้มีร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ ผมจำแผ่นหลังที่เห็นได้เป็นอย่างดี กับภาพเส้นผมสีเขียวอ่อนยาวสลวยและโบว์ผีเสื้อสีม่วงอันใหญ่นั้น ผมย่อมจำมันได้แน่นอน

'เวอร์' ริมฝีปากขยับอย่างลืมตัวแม้จะส่งเสียงไม่ได้

'เวอร์...' สเปลชิลด์ที่แตกจนเป็นรูค่อยๆ ร่วงกราวลงสู่พื้น

'เวอร์เน่~~~!!' ผมร้องตะโกนชื่อเธอหลังเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

มันยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดว่าในตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างไร ยามมองเห็นภาพเวอร์เน่หันมายิ้มให้ทั้งๆ ที่มีเลือดไหลลงจากมุมปาก ตรงช่วงท้องของเธอมีลิ่มน้ำแข็งปักอยู่สามเล่ม ร่างเล็กบอบบางทรุดลงเพราะความเจ็บปวดและอาการเสียเลือดจากอวัยวะภายในที่ฉีกขาด

ผมรีบพุ่งเข้าไปรับเวอร์เน่ไว้ในอ้อมแขน ประคองตัวเธอไว้บนไหล่ขวาก่อนจะเชื่อมจิตด้วยมือที่สั่นอยู่ตลอดเวลา

|ทำไมกันเวอร์เน่ ทำไมต้องทำแบบนี้| มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด กับคนที่ทำร้ายจิตใจเธอหลายต่อหลายครั้ง ทำไมเธอถึงยังยอมช่วย

สาวน้อยตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ |เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงล่ะ|

พอได้ฟังคำตอบนั้นแล้วผมก็ช็อคจนพูดอะไรไม่ออก ความปวดแปลบในอกซ้ายเกิดขึ้นซ้ำๆ เหมือนถูกแทงทะลุด้วยเข็มหมื่นเล่ม น้ำตาเอ่อท่วมขอบตาล่างในทันใด ไม่น่าเชื่อว่าเธอยังคงเก็บคำสัญญานั้นไว้ แม้ผมเลือกจะตัดขาดจากเธอ