Love will remember

Μέρος 6ο

Λυδία's pov

Δοκιμάζω και το τελευταίο φόρεμα από εκείνα που μου πρότεινε η Κατερίνα να φορέσω το βράδυ. Μάλλον αυτό είναι και το πιο κατάλληλο για απόψε, που είναι μια ιδιαίτερη μέρα. Πως να μην ήταν άλλωστε...σήμερα κλείνω τα 18, και μάλιστα θα τα γιορτάσω στο κλαμπ που τραγουδάει η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, κ. Ηλέκτρα Παπουτσή. Νιώθω απερίγραπτη αγωνία για απόψε. Θέλω όλα να είναι στην εντέλεια. Η αγωνία μου βέβαια δεν ξεπερνά τον ενθουσιασμό μου. 

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου άρεσαν τα γενέθλιά μου. Μερικοί ίσως με χαρακτήριζαν αχάριστη, αλλά δεν είναι έτσι...ο κοινωνικός μου περίγυρος, κατά κάποιο τρόπο, με ''υποχρέωνε'' να τα γιορτάζω κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο. Εκδήλωση με καλεσμένους μόνο του κύκλου μας, με πανάκριβα δώρα και τα συναφή. Ανάλογη βέβαια είναι και η καθημερινή μου ζωή. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το συναρπαστικό...αν κάποιος με ρωτούσε αν είμαι ευτυχισμένη, θα αργούσα να απαντήσω. ''Δεν ξέρω'' θα του έλεγα. ''δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η ευτυχία, δεν την έχω γευτεί. Δεν έχω δει άλλη ζωή πέρα από αυτήν που ζω τώρα, δεν ξέρω πως είναι να δουλεύεις για να βγάλεις τα προς το ζην, δεν ξέρω πως είναι να δουλεύεις και να αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν ξέρω πώς είναι να έχεις όνειρα και στόχους, δεν ξέρω πώς είναι ο έρωτας, ούτε τα συναισθήματα που σου προκαλεί...αλλά αν πραγματικά θες ειλικρινή απάντηση..όχι, δεν είμαι ευτυχισμένη. Έχω πάψει πλέον να κάνω όνειρα, δεν ζω σε ουτοπία. Είμαι ρεαλίστρια. Ξέρω την πορεία μου. Θα παντρευτώ έναν πλούσιο μέτοχο της εταιρείας που δουλεύουν οι γονείς μου, θα αρχίσω μετά να δουλεύω και εγώ σε αυτή την εταιρεία και πάει λέγοντας...τι κι αν ονειρεύομαι να γίνω μεγάλη τραγουδίστρια? Τι κι αν ονειρεύομαι να γευτώ και εγώ τον έρωτα? θα αλλάξει κάτι? Όχι...οπότε δεν έχει νόημα να με ρωτάς αν είμαι ευτυχισμένη. Γιατί πολύ απλά όσοι πιστεύουν ότι είναι ρόδινη η ζωή των πλουσίων και παραμυθένια, ζουν σε ένα μεγάλο ψέμα. Το ξέρω καλά πλέον''

Αυτή θα ήταν η απάντησή μου σε όποιον με ρωτούσε κάτι τέτοιο. Ευτυχώς ποτέ κανείς δεν με έχει ρωτήσει. Έτσι κι εγώ δεν θα χρειαστεί να έρθω σε αυτή την αμήχανη θέση....υπάρχουν φορές μάλιστα που αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά νοιάζεται για μένα. Ξέρω, οι γονείς μου και ειδικά ο αγαπημένος μου μπαμπάς, που εδώ και χρόνια ζει σαν υποχείριο της μητέρας μου, με νοιάζονται. Έχω και μια μικρή αδερφή, 7 χρονών, η οποία μου έχει αδυναμία και το ξέρω. Από την άλλη, είναι και οι φίλοι μου οι παιδικοί. Ξέρω ότι αγαπιέμαι από όλους αυτούς...αλλά είναι φορές που νιώθω ότι ούτε και εκείνοι με καταλαβαίνουν...έχω ανάγκη που και που να ακούω από κάποιον ότι είμαι δυνατή και μπορώ να τα καταφέρω, να ορθώσω το ανάστημά μου στη μητέρα μου και να της πω πως εγώ τραγουδίστρια θέλω να γίνω, και θέλω να παντρευτώ κάποιον της αρεσκείας μου. Αλλά και πάλι...με ποιο σκεπτικό να το κάνω αυτό? Αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάποιον που να με υποστηρίζει ένθερμα. Φοβάμαι μήπως στο τέλος μείνω τελείως μόνη..