Love will remember

Μέρος 19ο

Λυδία

Σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα έχω κάνει άπειρες ευχές...όνειρα που είτε έχουν πραγματοποιηθεί, είτε έχουν χάσει το δρόμο τους στο διάβα της ζωής και θεωρούνται ''άπιαστα''. 

Πάντα όμως ήμουν άνθρωπος που ''έβλεπε με τα μάτια της φαντασίας''. Πάντοτε ήλπιζα, ακόμα κι αν ήξερα πως όλα έχουν χαθεί, πως και η τελευταία ελπίδα έχει σβηστεί.

Απόψε λοιπόν ένα από τα όνειρά μου, από τα πολλά όνειρά μου που μέχρι πρότινος θεωρούσα ''άπιαστο'' έλαβε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου.

Έχω λοιπόν ονειρευτεί άπειρες φορές εμένα με τον Χρήστο και τον Αντωνάκη μας ως μια όμορφη, ευτυχισμένη οικογένεια. Ήξερα πως αυτό το όνειρο ποτέ δεν θα γινόταν αληθινό μα μέσα μου κάτι μου έλεγε πως στη ζωή πολλές φορές πραγματοποιούνται και θαύματα. Όταν δηλαδή τα αποκαλούμενα ''άπιαστα όνειρα'' εκπληρώνονται. Κάτι τέτοιο βίωσα λοιπόν απόψε.

Όταν αντίκρισα τον Χρήστο να κάθεται στο πεζουλάκι με τον Αντώνη ένιωσα πως κάτι μέσα μου που είχε ραγίσει ξανακόλλησε, πως ένα επί πολλά χρόνια κενό στην καρδιά μου συμπληρώθηκε.

Το θέαμα μπροστά στα μάτια μου κυριολεκτικά με καθιστά ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση και απλά μένω παγωμένη εκεί, να τους παρατηρώ. Πόσο μοιάζουν μεταξύ τους...όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά...

Κάθε φορά που κοιτάζω τον Αντωνάκη μου νιώθω πως κοιτάζω και ένα κομμάτι της ψυχής του Χρήστου. Δεν ξέρω τι συζητάνε αυτή τη στιγμή, μα είναι και οι δύο τόσο προσηλωμένοι στην κουβέντα τους που δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να τους παρατηρώ. 

Ο Αντώνης πάντοτε ήταν ένα κλειστό παιδί. Δεν ανοιγόταν σε κανέναν για τα προβλήματά του, ούτε καν σε μένα και ακόμα κι αν το έκανε και πάλι ήταν επιφυλακτικός. Το γεγονός πως αυτή τη στιγμή έχει ανοιχτεί και συζητάει με έναν άνθρωπο τον οποίο γνώρισε πριν λίγα λεπτά μπορεί να φαίνεται απίστευτο, μα στην ουσία δεν είναι. Ο Χρήστος είναι ο βιολογικός του πατέρας και ακόμα κι αν δεν το ξέρει, νιώθει μέσα του οικειότητα. Όπως φαντάζομαι ότι νιώθει και ο Χρήστος. 

Πόσο όμορφο συναίσθημα αυτό να τους βλέπεις να κάθονται μαζί και να συζητάνε. Εγώ είμαι εκείνη που ευθύνεται για τον χωρισμό τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω μισήσει τον εαυτό μου και η αιτία χωρισμού ενός πατέρα από το παιδί του είναι μία από αυτές. Τώρα όμως είναι πια πολύ αργά. Τώρα κανείς από τους δυό δεν πρέπει να μάθει τίποτα. Δεν θα επιτρέψω να πληγωθεί το παιδί μου, ούτε να φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή του. Είναι πολύ μικρός ακόμα για να υποστεί κάτι τέτοιο. Όσο κι αν δεν το θέλω, πρέπει αναγκαστικά να τους διακόψω από τη συζήτησή τους. Είμαι υποχρεωμένη να το κάνω.