Love will remember

Μέρος 22ο

Λυδία

Βρίσκομαι εδώ και μέρες στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Κλεισμένη σε 4 τοίχους, περιβαλλόμενη συνεχώς από επισκέπτες. Εκείνος, από τη μέρα που του εξέφρασα τα συναισθήματά μου και του μίλησα ανοιχτά δεν με έχει επισκεπτεί και ομολογώ πως αυτό με φοβίζει περισσότερο και από εκείνη τη στιγμή που έβλεπα εκείνο το αυτοκίνητο να πέφτει κατά πάνω μου. Εδώ και πέντε μέρες κυριολεκτικά κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Το μυαλό μου έχει δημιουργήσει διάφορα πιθανά σενάρια, με επικρατέστερο το γεγονός ότι δεν νοιώθει το ίδιο ή ότι απλώς εγώ βιάστηκα. Τον εξέπληξα. Λογικό. Ακόμα και εγώ η ίδια εξέπληξα τον εαυτό μου. Βέβαια πήγα στο θάνατο και ξαναγύρισα, φυσικά και άλλαξε κάτι μέσα μου. Μα τον άκουσα να μου λέει ''σ'αγαπάω Λυδία'', δεν είναι δυνατόν να το ονειρεύτηκα, όντως το είπε. 

Κι αν το ονειρεύτηκα? Κι αν βιάστηκα και ως εκ τούτου μεγάλωσα την απόσταση μεταξύ μας? 

Οι υποψίες του μυαλού μου με σκοτώνουν. Και πολύ φοβάμαι ότι είναι αληθινές.

Ο Πάνος μού είπε πως εκείνος ρωτάει κάθε μέρα νέα μου, πώς πάει η κατάσταση της υγείας μου και τα συναφή. Λογικό το βρίσκω. Σαφώς και ενδιαφέρεται για μένα. Αλλά γιατί δεν με επισκέπτεται? Τόσο πολύ τον πείραξε που για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια μίλησα τόσο ανοιχτά για τα αισθήματά μου? Αποφάσισα επιτέλους να ακολουθήσω τη συμβουλή του αείμνηστου παππού μου. Εκείνος συνήθιζε πάντα να λέει πως οι άνθρωποι συνεχώς κρύβονται, και κυρίως πίσω από δειλές σιωπές, πως η ειλικρίνεια είναι προσόν μόνο των πραγματικά θαρραλέων....με συμβούλευε να είμαι ειλικρινής, με όποιο κόστος κι αν συνεπαγόταν η ειλικρίνειά μου αυτή. Αυτό έκανα. Και δεν μετανιώνω στιγμή.

''πώς είναι σήμερα η πριγκίπισσα?'' ο Σωτήρης διακόπτει τις σκέψεις μου, μπουκάροντας στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Φαίνεται κεφάτος, κάτι που τον τελευταίο καιρό δεν συνηθίζει.

''καλύτερα είμαι. Αλλά μη με λες πριγκίπισσα. Δεν μου αρέσει'' απαντάω με ήρεμο τόνο.

''αν σε αποκαλούσε ο άλλος έτσι όμως θα τρελαινόσουν'' λέει και με αναστατώνει. 

''όχι δεν θα με αποκαλούσε έτσι. Θα με αποκαλούσε νεράιδα'' απαντάω αμέσως, αλλά μετά μετανιώνω για την απάντησή μου αυτή. Στην τελική απευθύνομαι στον άντρα μου αυτή τη στιγμή, όχι σε κάποιον τυχαίο.

''Δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις το κέφι. Ό,τι και να μου πεις. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκα για το πόσο δίκιο είχα''