Love will remember

Μέρος 7ο

Εκείνη η νύχτα της 10ης Δεκεμβρίου 2005 ήταν και η νύχτα που ξεκίνησαν όλα. Η νύχτα που θα άλλαζε την πορεία της μοίρας τους. Για πάντα. Η Λυδία και ο Χρήστος δεν άργησαν να καταλάβουν ότι η ''φλόγα'' που ένιωθαν όταν κοιτούσαν στα μάτια ο ένας τον άλλον δεν θα ''έσβηνε'' τόσο εύκολα. Δυο ώρες ντουέτου ήταν αρκετές για να ανάψει μια φωτιά στην καρδιά τους που θα τους έκαιγε. Θα έκαιγε όμως και ό,τι περνούσε στο διάβα τους. Δυστυχώς έτσι είναι. Όταν κάποιος είναι χαρούμενος, πάντα κάποιος μένει πίσω που θα πονάει. 

Μετά τη συναυλία που έδωσαν εκείνο το βράδυ, η Ηλέκτρα Παπουτσή τούς κάλεσε στο καμαρίνι της. Ήθελε επειγόντως να τους δει και να τους μιλήσει.

''Παιδιά μου, έχετε και οι δύο πολύ όμορφες φωνές. Όταν τραγουδάτε μαζί, νιώθω μια γαλήνη στα αυτιά μου, ένα κελάηδισμα. Σας παρακαλώ, σας έχω μια πρόταση αλλά δεν θέλω να πείτε όχι.'' έσπευσε να τους πει όταν μπήκαν στο καμαρίνι της στο κλαμπ.

''Πώς μπορούμε να πούμε όχι σε εσάς κυρία Ηλέκτρα. Να ξέρετε, σας θαυμάζω πολύ από μικρή, ακούω όλα τα τραγούδια σας από πάντα και νιώθω ιδιαίτερη τιμή που ακούω αυτά τα λόγια από σας..''απαντάει αυτομάτως η Λυδία αλλά ο Χρήστος τη σκουντάει, διακόπτοντάς τη.

''Νιώθουμε ιδιαίτερη τιμή, εννοείται, αλλά εξαρτάται από το τι θα μας ζητήσετε''

''Μμ, είσαι δύσκολος εσύ, να δούμε πώς θα σε πείσουμε τώρα'' χαμογελά στον μάνατζερ της δίπλα της.

Ο μάνατζερ παίρνει το λόγο. ''Νίκος Αυγέρης. Μάνατζερ της κυρίας Παπουτσή και μουσικός. Δεν θα περιττολογήσω περαιτέρω, δεν χρειάζεται νομίζω. Θα μπω κατευθείαν στο ''ψητό''. Εγώ και η κυρία Παπουτσή θα θέλαμε να ηχογραφήσετε εσείς οι δύο ένα τραγούδι που θα συμπεριλαμβάνεται στο νέο της άλμπουμ. Ονομάζεται ''Σ'αγάπησα''. Η αμοιβή σας φυσικά θα είναι άκρως ικανοποιητική. Λοιπόν?''

Ο Αυγέρης, άντρας φιλόδοξος και τυπικός, ήταν ο τύπος εκείνου του άνδρα που κάθε γυναίκα θα ήθελε. Γοητευτικός, άριστος στη δουλειά του, πετύχαινε πάντα αυτό που ήθελε. Μερικές φορές αρκούσε απλά ένα βλέμμα του. Στην περίπτωση όμως της Λυδίας και του Χρήστου τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Η Λυδία ήθελε όσο τίποτα να ηχογραφήσει το τραγούδι αυτό, μα οι γονείς της αποτελούσαν μεγάλο εμπόδιο. Ο Χρήστος από την άλλη, είχε τις δικές του αμφιβολίες. ''απλά ακούστε την καρδιά σας. Παραμερίστε λίγο τους κανόνες και κάντε αυτό που θέλετε, κάντε κάτι για σας επιτέλους''. Τα λόγια αυτά της κυρίας Ηλέκτρας ήταν και εκείνα που τους έπεισαν εν τέλει να προχωρήσουν στην ηχογράφηση του τραγουδιού.Η κυρία Ηλέκτρα εξάλλου, γυναίκα πανέξυπνη και έξω καρδιά, ήταν και εκείνη που τους βοήθησε και να τα βρουν μεταξύ τους στην πορεία. 

Μετά την ηχογράφηση και πολλές αντιρρήσεις από τη μητέρα κυρίως της Λυδίας, ακολούθησαν και οι συναυλίες, και οι φανς, αλλά και οι πολλές προτάσεις. Με τον καιρό μάλιστα, η Λυδία και ο Χρήστος έρχονταν όλο και πιο κοντά. 

Μέχρι εκείνη τη μέρα του Φλεβάρη του 2006 που ο Αυγέρης τους έκανε ίσως και την πιο δελεαστική πρόταση από εκείνες που είχαν μέχρι πρότινος δεχτεί. Να δημιουργήσουν τη δική τους μπάντα με τα παιδιά, τον Αντώνη, τον Γιάννη, τον Μάρκο και τον Πάνο, οι οποίοι ως γνωστόν παίζουν και από διαφορετικό μουσικό όργανο. 

Ο Χρήστος, έχοντας την υποστήριξη της μητέρας του, Καλλιόπης, αποφάσισε μετά από πολλή σκέψη να δεχτεί. Η Λυδία έκανε το ίδιο. Δεν είχε βέβαια την υποστήριξη που περίμενε από την οικογένειά της, όμως η συμβουλή της κυρίας Παπουτσή δεν έβγαινε ποτέ από το μυαλό της. ''να ακούτε την καρδιά σας. Πάντα''. Αυτό και έκανε. Παραδόξως, η μητέρα της, το συνήθες εμπόδιο δεν έφερε την αναμενόμενη αντίρρηση. ''θα διαλυθούν μετά από λίγο καιρό, ένα καπρίτσιο είναι, τίποτα άλλο'' απαντούσε σε όποιον τη ρωτούσε. Αυτό πίστευε, λανθασμένα βεβαίως. 

Τα υπόλοιπα παιδιά δέχτηκαν αμέσως. Κυρίως ο Γιάννης που ενθουσιάστηκε τρελά με την ιδέα της μπάντας. 

Με το πέρασμα του χρόνου, η φιλία που τους ένωνε άρχισε να γίνεται βαθύτερη, η ζωή τους άρχισε επιτέλους να παίρνει ''χρώμα'', να αποκτά ενδιαφέρον. Πλέον είχαν κάτι να υπομένουν όταν θα τέλειωναν το σχολείο. Τις πρόβες στη μικρή αποθηκούλα που είχαν βρει ως καταφύγιο. Θα έδιναν κανονικά πανελλήνιες, αυτή ήταν η υπόσχεση που είχαν δώσει στους γονείς τους και θα έμπαιναν στο πανεπιστήμιο. Όμως κανείς και τίποτα πλέον δεν μπορούσε να τους ''αρπάξει'' τα όνειρα. Να τους στερήσει τη ''διψα'' για μουσική που είχαν. Να ''σβήσει'' τον έρωτα που ένιωθαν η Λυδία και ο Χρήστος, ο  ένας για τον άλλον. 

Ή τουλάχιστον...έτσι νόμιζαν...!