Love will remember

Μέρος 16ο

Χρήστος

Δεν ήταν αρκετά δύσκολη απόφαση για μένα να δεχτώ να κάνουμε αυτή τη συναυλία. Κατά βάθος ήθελα να πάω. Δεν μετάνιωσα στιγμή που δέχτηκα στο τηλεφώνημα της Λυδίας. Εκείνη έπρεπε να δυσκολευτεί. Οι πρόβες θα είναι καθημερινές, έχει μια οικογένεια, δουλειά, υποχρεώσεις...εγώ δεν έχω τίποτα και κανέναν εκτός από τη μητέρα μου. Μετά το θάνατο του πατέρα μου, έχουμε μείνει πλέον οι δυο μας. Τα λεφτά από τη συναυλία θα μας βοηθούσαν αρκετά στη διαβίωσή μας. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που δέχτηκα...

Δεν μπορώ να κοροϊδεύω άλλο τον εαυτό μου. Την αγαπάω ακόμα, και η ευκαιρία να τη βλέπω κάθε μέρα ομολογουμένως δεν πρέπει να χαθεί. Ακόμα κι αν εκείνη έχει τη δική της οικογένεια, ακόμα κι αν οι δρόμοι μας πλέον έχουν χωρίσει, τα συναισθήματά μου για εκείνη δεν έχουν αλλάξει. Μου αρκεί μόνο να τη βλέπω. Δεν έχω τη δυνατότητα βέβαια να κάνω και κάτι άλλο....είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι είναι ευτυχισμένη με την οικογένειά της. Τι θα μπορούσε να κάνει μαζί μου? Τι παραπάνω από τον άντρα της θα της προσέφερα εγώ? 

Πολλές φορές τη δικαιολογώ που με παράτησε τότε. Από το να ζούσε μια ζωή μίζερη μαζί μου, καλύτερα έτσι...

Στο τηλέφωνο μού είπε πως μετάνιωσε για την απόφαση που πήρε τότε να χωρίσουμε. Είμαι βέβαιος πως το έκανε για να με πείσει να συμμετέχω και εγώ στη συναυλία, δεν το εννοούσε...

Εξάλλου πείστηκα, δεν πείστηκα? Λογικά ξέρει πόσο πολύ την αγαπάω ακόμα, και με χρησιμοποιεί προς όφελος της...δεν θα ξαναπέσω θύμα της πάλι, όχι....δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Απλώς θα επικεντρωθώ στη συναυλία και τίποτα άλλο. Κι ας έχουν τα μαλλιά της ακόμα εκείνη τη μυρωδιά της βανίλιας. Κι ας έχει μάτια ομορφότερα και από τις εξωπραγματικές νεράιδες στα παραμύθια.....

Παραδόξως φτάνω πρώτος στο γραφείο που θα είχαμε συνάντηση με τον Αυγέρη. Τον χαιρετάω μα στρέφω το βλέμμα μου αλλού. Τώρα ό,τι και να πει θα έχει δίκιο. Εγώ, που από την αρχή ήμουν ο πιο αρνητικός σε αυτή τη συναυλία μετά από τόσα χρόνια και μόνο που δεν τον έσπασα στο ξύλο, τώρα βρίσκομαι εδώ στο γραφείο για να διαπραγματευτούμε αυτό το θέμα και μάλιστα έχω φτάσει και πρώτος. Για καλή μου τύχη δεν λέει κάτι, παρά αρκείται σε ένα ''χαίρομαι που είσαι εδώ''...προτιμώ να μην απαντήσω.

Δεν περνά ένα λεπτό όταν η πόρτα ανοίγει. Η Λυδία ξεπροβάλλει από την πόρτα και με ύφος σοβαρό μας χαιρετάει. Είναι τόσο όμορφη που με δυσκολία καταφέρνω να μην την κοιτάζω. Με κοιτάζει για λίγο μα έπειτα στρέφει το βλέμμα της στον Αυγέρη και αρχίζουν τη συζήτηση. Τότε βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να καρφώσω το βλέμμα μου πάνω της. Φαίνεται απορροφημένη στο θέμα που συζητάνε οπότε δεν με έχει αντιληφθεί. Δεν δύναμαι να ακούσω τι λένε. Η ματιά μου είναι επικεντρωμένη σε εκείνη. Παρατηρώ τον τρόπο που μιλάει, που γελάει, που κάνει χειρονομίες με τα χέρια καθώς συζητάει...μού είχε λείψει να την παρατηρώ. Δυσκολεύομαι να στρέψω το βλέμμα μου αλλού μα η ματιά της προς το μέρος μου δεν μού δίνει άλλη επιλογή, για αυτό και αυτόματα κοιτάζω κάτω.