Love will remember

Μέρος 25ο

Χρήστος

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Επιμένει να την ακούσω. Δεν θα το κάνω. Αρκετά πια. Νομίζει ότι εγώ γεννήθηκα για να με κοροϊδεύει, για να είμαι το παιχνιδάκι της.  Τέρμα Λυδία, τελείωσα μαζί σου..

''Πώς μπόρεσες....'' αναφωνώ όταν επιτέλους συναντιόμαστε.

''Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, γιατί δεν το καταλαβαίνεις?'' κλαίει με λυγμούς μα δεν πρόκειται να υποκύψω. Το θέμα είναι σοβαρό... ''Χρήστο αλήθεια, συγγνώμη, ξέρω, έκανα λάθος, τεράστιο λάθος μα...μα εγώ δεν...σε παρακαλώ σ'αγαπ....''

''Μην ξαναπείς αυτή τη λέξη, κατάλαβες? Αυτή η λέξη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σου και αν υπάρχει είναι ψεύτικη...''

''Ως εδώ, μπορείς να με κατηγορήσεις, να πεις ό,τι θες..αλλά την αγάπη μου για σένα δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις..''

''Λυδία φύγε, και μην ξανάρθεις στο σπίτι μου'' λέω ψυχρά μα τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα, τα οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω.

''δεν θα ξαναέρθω εντάξει. Μα να ξέρεις, είσαι άδικος..να δω το παιδί τουλάχιστον?''

''ΦΥΓΕ ΓΑΜΩΤΟ, ΦΥΓΕ, ΦΥΓΕΕΕ'' φωνάζω ανεξέλεγκτα και κλείνω την πόρτα δυνατά. Την ακούω έξω από την πόρτα να κλαίει και αγγίζω την πόρτα. Γιατί τα κατέστρεψες όλα ρε γαμώτο? Γιατί δεν μου το είπες από την αρχή? Γιατί μου έκρυψες ότι ο Αντώνης είναι γιος μου? Τώρα αρχίζει πόλεμος...δεν θα στερηθώ άλλο το παιδί μου εξαιτίας της, αρκετά το στερήθηκα 10 χρόνια...

Δεν θα τη συγχωρέσω...δεν θα τη συγχωρέσω ποτέ που επέτρεψε εν γνώσει της να φωνάζει το παιδί μου κάποιον άλλον ''πατέρα''..Ποτέ...

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ

Κάθομαι στο σαλόνι μόνος και σκέφτομαι. Άραγε πώς να πήγε η συζήτηση της Λυδίας μ'αυτό τον αχρείο....? Δεν θα της δώσει το διαζύγιο, το ξέρω...μα δεν θα καταφέρει να μας νικήσει, θα τα καταφέρουμε. Η αγάπη μας μπορεί να τα κερδίσει όλα. Όλα..

Τις σκέψεις μου διακόπτει το σιγανό χτύπημα της πόρτας. Ποιός να είναι τέτοια ώρα άραγε....

Τρέχω να ανοίξω γρήγορα για να μην ξυπνήσει η μάνα μου, έχοντας περιέργεια για το ποιος μπορεί να χτυπάει την πόρτα μας 1 η ώρα το βράδυ..

Προς έκπληξή μου είναι ο Αντώνης, ο γιος της Λυδίας...

''Αντώνη?'' ρωτάω σαστισμένος...