Εκείνη η εκδρομή του 2005...το συγκρότημα, τα γέλια, τα κλάματα, η δυνατή φιλία, ο παθιασμένος έρωτας....
Μπορεί ο θάνατος να τα σβήσει όλα σε μια στιγμή? Μπορεί ο πόνος της απώλειας να σε σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής σου?
Κι αν π...
-''εε παιδιά ελάτε να δείτε''φωνάζω με ενθουσιασμό, καθώς ελέγχω τα μηνύματά μου.
-''τι είναι?''ρωτά πρώτος από όλους ο Χρήστος.
-''ο κύριος Αυγέρης έστειλε μήνυμα. Μας προσκαλεί στις 15 Ιουνίου, σε λιγότερο από ένα μήνα δηλαδή στα εγκαίνια ενός μαγαζιού που ανοίγει. Θα τραγουδήσουμε 2-3 τραγούδια εμείς, και η κυρία Ηλέκτρα το καινούριο της άλμπουμ.'' απαντώ αμέσως
-''τέλειααα'' φωνάζει ο Χρήστος και με σηκώνει στα χέρια του. Η σχέση μας έχει εξελιχθεί τόσο όμορφα. Όσο αντιπάθεια νιώσαμε ο ένας για τον άλλον την πρώτη μέρα, άλλο τόσο αγάπη νιώθουμε ο ένας για τον άλλον πλέον.
Νιώθω πως η ζωή μου έχει αρχίσει επιτέλους να μπαίνει σε μια σειρά. Είμαι ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπορώ να το πω με σιγουριά. Εδώ και ένα χρόνο ζω την απόλυτη ευτυχία. Είμαι με κάποιον τον οποίο αγαπώ και με αγαπά, ζω το όνειρό μου όσον αφορά τη μουσική, έχω τους φίλους μου....τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει αυτή την ευτυχία. Δεν θα το επιτρέψω εγώ...
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ο Χρήστος με φίλησε. Είχαμε μείνει στην αποθηκούλα οι δυο μας μετά την πρόβα. Γράφαμε τους στίχους ενός τραγουδιού. Εκείνο το βράδυ ανοίξαμε την καρδιά μας ο ένας στον άλλον. Έπειτα ήρθε και το φιλί. Και μετά η σχέση. Εκείνη ακριβώς τη μέρα κατάλαβα πως δεν μπορώ να ζήσω πια μακριά του. Έτσι κι έγινε. Ένα χρόνο τώρα, δεν έχει περάσει μέρα που να μας βρει χώρια. Νομίζω πως όλα έχουν βρει το δρόμο τους πλέον. Ή σχεδόν όλα. Ο Αντώνης δεν μιλάει πολύ πλέον. Έχει κλειστεί στον εαυτό του. Υποθέτω πως περνάει ένα είδος κατάθλιψης. Λυπάμαι τόσο πολύ για εκείνον. Τον νοιάζομαι και τον αγαπάω πολύ. Εξάλλου είναι ο παιδικός μου φίλος. Πιστεύω πως θα βρει κι εκείνος τον δρόμο του κάποια στιγμή...έτσι ελπίζω τουλάχιστον.
Ο ενθουσιασμός μας είχε φτάσει στο έπακρον. Ο Αυγέρης αποφάσισε να μας δώσει μια ευκαιρία να μας γνωρίσει ακόμα περισσότερος κόσμος. Είχαμε ήδη τους θαυμαστές μας, νεαρά κορίτσια κυρίως. Αλλά θα μας μάθαιναν πλέον και άλλες ηλικίες. Προετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για τη μεγάλη συναυλία. Θέλαμε να είμαστε άψογοι. Πού να ξέραμε πώς θα κατέληγε η νύχτα αυτή...
Χρήστος
Τη μέρα της μεγάλης συναυλίας είχα σκοπό να κάνω πρόταση γάμου στη Λυδία. Ένας χρόνος σχέσης, κι όμως νιώθω πως την ξέρω χρόνια. Είναι τόσο όμορφος άνθρωπος. Και εξωτερικά και εσωτερικά. Δεν έχουμε πει ακόμα σ'αγαπώ ο ένας στον άλλον. Είναι μεγάλη λέξη εξάλλου. Αυτός είναι ο σκοπός μου λοιπόν. Να καταφέρουμε επιτέλους να το ξεστομήσουμε. Μεγάλη λέξη, την οποία δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν. Κι όμως για εκείνη το νιώθω αληθινά. Τι κρίμα που από την απόλυτη ευτυχία βρεθήκαμε στην απόλυτη καταστροφή.
-Σ'αγαπώ Λυδία.
-Κι εγώ σ'αγαπώ Χρήστο.
Φράσεις που ακόμα κι αν ειπώθηκαν, πλέον έχουν ξεχαστεί...
*ελπίζω να σας αρέσει μέχρι στιγμής η ιστορία μου. Αν σας αρέσει μπορείτε να την ψηφίσετε*♥
*Επίσης, πλέον η ιστορία θα είναι σε α' πρόσωπο και θα περιγράφεται πρώτα από την πλευρά της Λυδίας, και μετά από την πλευρά του Χρήστου*♥
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
