Love will remember

Μέρος 11ο

Λυδία

Λένε πως το πένθος είναι φυσικό επακόλουθο της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Λένε πως όταν το άτομο βρεθεί αντιμέτωπο με το οδυνηρό γεγονός της απώλειας, αφενός εκφράζει τον ψυχικό πόνο που του προκαλείται, αφετέρου βρίσκει μηχανισμούς προσαρμογής στην πραγματικότητα. Προσαρμογή στην πραγματικότητα? Πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό? Πώς να συνεχίσουμε να είμαστε συγκρότημα, χωρίς τον Αντώνη? Οι στιγμές που πέρασα στο δωμάτιο του νοσοκομείου ήταν και οι στιγμές που μίσησα τη μουσική. Πρώτα κατηγόρησα εκείνη. Μετά τον Αυγέρη. Μετά τα υπόλοιπα παιδιά. Ακολούθως εμένα. Το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Αντώνη μού έδωσε και το κίνητρο να τα παρατήσω όλα. Και αυτό έκανα.....μετά από όλα αυτά, ζήτησα και τη βοήθεια ψυχολογικής υποστήριξης, έπειτα και από παρότρυνση των γονιών μου. Δεν ήμουν καλά. Για μήνες δεν έτρωγα, δεν μιλούσα σε κανέναν. Μόνο κοιμόμουν, αλλά οι εφιάλτες μου με ξυπνούσαν ξαφνικά. Για μήνες είχα εξαφανιστεί χωρίς να πω λέξη στα παιδιά, ούτε καν στο Χρήστο. Δεν ήθελα να τους δω. Η μητέρα μου τούς ξεκαθάρισε να μην με ενοχλήσουν επειδή δεν ήμουν καλά. Τόνισε επανειλημμένες φορές στον Αυγέρη πως αν θέλει να συνεχίσει το συγκρότημα να βρει άλλη τραγουδίστρια. Δεν χρειάστηκε. Το συγκρότημα διαλύθηκε. Τα παιδιά δεν με ενόχλησαν ξανά, γιατί μάλλον σεβάστηκαν την επιθυμία της μητέρας μου. Μόνο ο Χρήστος μού έστειλε μηνύματα, λέγοντάς μου πως ανησυχεί για μένα και πρέπει να μιλήσουμε. Εξάλλου στην κηδεία του Αντώνη ήταν η τελευταία μας συνάντηση, στην οποία δεν του είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου. Όφειλα να του πω και ένα αντίο. Έτσι και έκανα. Κανόνισα ραντεβού για τους δυο μας στην παραλία. Δεν είχα το κουράγιο να κανονίσω συνάντηση στην αποθηκούλα, ούτε ήθελα να συναντηθούμε σε καφετέρια, για να είμαστε οι δυο μας. Αυτό το αντίο ήταν και που με οδήγησε σε βαθύτερη θλίψη. Μα έτσι έπρεπε....

Αλλά αυτό έγινε 2 μήνες μετά το θάνατο του Αντώνη. Ας γυρίσω όμως πίσω, στη στιγμή που συνήλθα στο νοσοκομείο...

Ανοίγω τα μάτια μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Πάνω από το κεφάλι μου μπορώ να διακρίνω τη μητέρα μου να κλαίει, έχοντας στην αγκαλιά της την αδερφή μου και τον πατέρα μου να με κοιτάζει ανήσυχος. Αντιλαμβάνομαι πως βρίσκομαι σε νοσοκομείο, μα δεν θυμάμαι τίποτα από ό,τι έγινε...

''μαμά, μπαμπά, τι έγινε? Τι έπαθα'' ρωτάω αδύναμη..

''παιδί μου, μην κουράζεις τον εαυτό σου...''σπεύδει να πει η μητέρα μου.