Love will remember

Μέρος 12ο

Χρήστος

Ο θάνατος του Αντώνη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στις ζωές μας. Ακόμα και τώρα, όταν αναπολώ τις στιγμές που πέρασα μαζί του, δεν μπορώ να διανοηθώ πως δεν είναι πλέον στη ζωή. Ήταν καλό παιδί. Κι ας έδειχνε σκληρός στους άλλους, εγώ είχα ''δει'' μέσα στην ψυχή του, μου άνοιξε την καρδιά του σαν να 'μουν αδερφός του...τον τελευταίο καιρό λίγο πριν πεθάνει, είχε απομακρυνθεί από μένα. Για την ακρίβεια από όλους μας. Δεν μας μιλούσε για τα προβλήματά του, ούτε σε μένα που ήμασταν κάπως πιο κοντά. Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του κατέρρευσα. Δεν του άξιζε να φύγει έτσι, όχι.

Όσον αφορά την κατάσταση της Λυδίας, εκείνη χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν ήθελε να το πιστέψει. Εκείνη πρώτη από όλους απομακρύνθηκε. Ήθελα να της συμπαρασταθώ με κάθε τρόπο, να της δείξω πως είμαι εγώ εκεί για εκείνη, αλλά και ότι μπορούμε ακόμα να παλέψουμε για μας. Δεν απάντησε σε κανένα από τα μηνύματα που της έστειλα και ακόμα κι αν προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί της, η μητέρα της με εμπόδισε. Δεν λέω ότι είχε άδικο, ήθελε κι εκείνη να προστατέψει την κόρη της. Μα το επέλεξε με λάθος τρόπο. Νομίζω πως η παρουσία μου θα έκανε καλό στη Λυδία, θα της έδινε κουράγιο. Εξάλλου τον ίδιο πόνο περνάμε, και εγώ έχασα έναν καρδιακό μου φίλο...

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για δύο μήνες. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά πως δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό, δεν μπορεί να με αφήνει έτσι...δεν αξίζαμε τέτοιο τέλος, έτσι δεν είναι? Με τα υπόλοιπα παιδιά αποχαιρετιστήκαμε στην κηδεία του Αντώνη. Το συγκρότημα διαλύθηκε, και εμείς δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την παρέα μας σαν να μην συνέβη τίποτα. Αυτή ήταν η απόφαση του Πάνου και όσο κι αν με στεναχώρησε ιδιαίτερα είναι απολύτως σεβαστή. 

Γύρισα πίσω στην παλιά μου ζωή πριν γνωρίσω τα παιδιά. Άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη μητέρα μου την οποία ομολογώ πως είχα παραμελήσει, περνούσα το χρόνο μου με τον Γιάννη...αλλά μέχρι εκεί. Πανελλήνιες αποφάσισα να μην ξαναδώσω. Και να έδινα, πού θα περνούσα? Θα άφηνα μόνη τη μάνα μου? Και ποιος θα πλήρωνε τα έξοδα? Τα λεφτά μας φτάνουν μόνο και μόνο για τη διαβίωσή μας. 

Η κατάστασή μου ήταν απελπιστική και το γεγονός πως η Λυδία δεν είχε δώσει σημάδια ζωής με έκανε ακόμα πιο τρελό...2 μήνες πέρασαν...2 μήνες...

Ένα συνηθισμένο Σάββατο ήταν, όταν άκουσα το κινητό μου να δονείται. Σπεύδω να το σηκώσω και βλέπω το όνομα της Λυδίας να αναγράφεται. Επιτέλους. Το όνομά της στο κινητό μου εκείνο το βράδυ μού έδωσε ελπίδες. Ελπίδες πως όλα θα γίνουν ξανά όπως πριν μεταξύ μας. Της έλειψα, είμαι σίγουρος, όπως μου έλειψε και εκείνη.