Love will remember

Μέρος 33ο

Λυδία

Εχει περάσει μια μέρα. Μια ολόκληρη μέρα. 23 ώρες και 12 λεπτά. Μία μέρα γεμάτη κλάμματα, θυμό, οργή...
Οταν πέθανε ο Αντώνης είχα ορκιστεί πως εκείνη η μέρα ήταν η χειρότερη μέρα που θα βίωνα ποτέ σε όλη μου τη ζωή. Εκανα λάθος. Ηταν οδυνηρή μεν, αλλα όχι η χειρότερη. Γιατί χειρότερη είναι η σημερινή. Γιατί το να ξέρεις πως το παιδί σου είναι εξαφανισμένο, και μάλιστα στα χέρια ενός ψυχασθενούς που διψά απεγνωσμένα για εκδίκηση, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανενός είδους πόνο.
Δεν φταίει κανείς άλλος βέβαια. Εγώ μόνο. Εγώ και το ξερό μου το κεφάλι. Ο Χρήστος δεν ήταν που επέμενε να κάνω καταγγελία στον Σωτήρη για ξυλοδαρμό? Και εγώ δεν ήμουν που επέμενα να μην τον καταγγείλουμε? Εγώ δεν ήμουν σίγουρη ότι ο Σωτήρης, ό,τι και να είχε κάνει, δεν ήταν ικανός να πειράξει ούτε μια τρίχα του παιδιού; Ε εγώ είμαι που μου αξίζει να πάθω τα χειρότερα. Μισώ τον εαυτό μου για αυτό, και πρέπει να τιμωρηθώ. Γιατί μ'αυτόν τον τρόπο όμως? Γιατί το παιδί μου? Σε τι έφταιξε εκείνο για να πληρώσει τα δικά μου αμαρτήματα?
Απο χθες το βράδυ, όταν συνήλθα, μετά τη λιποθυμία μου με το που η μητέρα μου μού ανακοίνωσε με τρεμάμενη φωνή πως ο Σωτήρης απήγαγε το παιδί απειλώντας την με όπλο, μόνο σκέφτομαι, δεν κάνω και τίποτα άλλο. Σκέφτομαι και κλαίω. Οσο μπορώ να σκεφτώ δηλαδή, με τόσο κλάμα, τόση αγωνία...
Ενας Θεός ξέρει πόσες φορές ο γιατρός που έχουμε φέρει στο σπίτι μού έχει κάνει ενέσεις σήμερα. Με πιέζουν να κοιμηθώ μα αυτό που μου ζητάνε είναι αδύνατον. Πώς μπορώ να κοιμηθώ οταν το παιδί μου βρίσκεται στα χέρια ενός ψυχασθενούς? Κι αν του κάνει κακό για να με εκδικηθεί?
Κι έτσι πέρασε η σημερινή μέρα...
Ασχημες σκέψεις, κρίσεις πανικού, ενέσεις, εφιάλτες...
Που να είναι άραγε το αγοράκι μου τώρα? Τι να κάνει? Κι αν του έχει κάνει κακό αυτός ο αχρείος; Θα τον σκοτώσω, ορκίζομαι. Θα πεθάνει από τα χέρια μου.
"Λυδία....." ο Χρήστος ψελλίζει, καθώς με πλησιάζει. "Θα τον βρω, στο ορκίζομαι. Θα το βρούμε το παιδί. Η αστυνομία μπορεί να μην έχει καταφέρει κάτι, θα καταφέρω όμως εγώ. Νομίζεις πως θα επιτρέψω σ'αυτό το καθίκι να του κάνει κακό, ε; " μου λέει, σφίγγοντάς μου το χέρι. Ομολογώ πως η αυτοπεποίθησή του είναι κατά κάποιο τρόπο καθησυχαστική αλλά δεν πρόκειται να ηρεμήσω αν δεν βρούμε ένα στοιχείο....
Και ο Χρήστος βέβαια δεν είναι τόσο δυνατός όσο δείχνει. Κάτω από την αυτοπεποίθηση που δείχνει, τα μάτια του είναι κόκκινα, εμφανώς από το κλάμα, και μαύροι κύκλοι μαρτυρούν πως ούτε εκείνος έκλεισε μάτι όλο το βράδυ.
"Χρήστο, δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι είσαι χαλαρός για να με παρηγορήσεις. Ξέσπασε, κλάψε...Χρήστο......φοβάμαι πολύ..." ψελλίζω και ξεσπάω σε κλάματα, παίρνοντάς τον παράλληλα αγκαλιά.
"Κι εγώ φοβάμαι Λυδία, κι εγώ" ξεσπάει κι εκείνος, σφίγγοντάς με στα χέρια του. Μένουμε έτσι να κλαίμε για ώρα, μα η μητέρα μου από ό,τι φαίνεται, δεν δείχνει να σέβεται ούτε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε. 
"Σε έστειλα εδώ για να παρηγορήσεις την κόρη μου, όχι για να την κάνεις χειρότερα, νεαρέ..." ακούγεται η φωνή της. Πώς μπορεί ακόμα και αυτές τις ώρες να ειναι τόσο ψυχρή;
"Χρήστο, πάμε να φύγουμε από 'δω"λέω αποφασιστικά.
"Λυδία τι ανοησίες είναι αυτές που λες; Πρέπει να ξεκουραστείς, πού θα πας τώρα; "
"Μαμά μην ανακατεύεσαι. Θα πάω να βρω το παιδί μου, νομίζεις ότι θα μείνω με τα χέρια σταυρωμένα; Χρήστο πάμε" προτρέπω τον Χρήστο μα κι εκείνος δεν φαίνεται πρόθυμος να τον ακολουθήσω.
"Λυδία μου, θα πάω μόνος μου να ψάξω το παιδί. Με τίποτα δεν θα επιτρέψω να έρθεις κι εσύ μαζί μου. Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που πάμε να κάνουμε; "λέει απόλυτα. Οχι, θα πάω κι εγώ, το έχω αποφασίσει.
"Θα έρθω είπα. Θα μας ακολουθεί και η αστυνομία, δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο λέτε. Και να είναι όμως, ο τελευταίος που με νοιάζει τώρα είναι ο εαυτός μου. Για το παιδί μου πρόκειται! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! Καταλαβαίνετε; Οποτε βγαλτε επιτελους το σκασμο και αφήστε με να προσπαθήσω κι εγώ να το βρούμε! "
Για καλή μου τύχη, η αποφαφιστικότητα στη φωνή μου πιάνει τόπο. Θα πάμε μαζί να ψάξουμε όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να έχει πάει ο Σωτήρης με το παιδί. Πιάνω το παλτό από τον καλόγηρο και προετοιμάζομαι να φύγω μαζί με τον Χρήστο όταν ο ήχος του τηλεφώνου κυριολεκτικά με ανασηκώνει από τη θέση μου. Λες να είναι αυτός;
Κινούμαι προς το τηλέφωνο και με τρεμάμενα χέρια το σηκώνω, βάζοντάς το παράλληλα στην ανοιχτή ακρόαση, όπως με προστάζει ο αστυνομικός. "Παρακαλώ; " αναφωνώ
"Ο Αντώνης...ήθελε να σου μιλήσει." ακούγεται η φωνή του Σωτήρη και τότε όλες οι χαμένες μου ελπίζες ζωντανεύουν. Το παιδάκι μου...είναι καλά...
Θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να βρίζω αυτόν τον αχρείο μα δεν το κάνω μόνο και μόνο για το παιδί.
"Εμ ναι, δώστον μου να του μιλήσω" καταφέρνω εν τέλει να αρθρώσω τις λέξεις.
"Μαμά; " ακούω τη φωνή του Αντωνάκη μου...το μωρό μου...δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου μα προσπαθώ να επικεντρωθώ στη συζήτηση με το παιδί. Ολα καλά θα πάνε. "Μωρό μου....είσαι...είσαι καλά; "
"Εμμμ καλά είμαι εγώ. Η Εμμα τι κάνει; "
Μα ποια Εμμα? Τι ασυναρτησίες λέει το παιδί? Τι του έκανε αυτός ο αλήτης; "ποια..ποια Εμμα αγορι μου; "
"Το κορίτσι που γνώρισα σε εκείνο το σούπερμάρκετ, η Εμμααα. Ολη την ώρα εκείνη σκέφτομαι"
Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα λεγόμενά του μα δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Ο Χρήστος και οι αστυνομικοί φαίνονται το ίδιο προβληματισμένοι. Σίγουρα πίσω από τις λέξεις του παιδιού κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα. Δεν μπορεί να τα εννοεί όλα αυτά που λέει...
Η κλήση κλείνει απότομα και υποπτεύομαι πως ο Σωτήρης ευθύνεται. Τώρα όμως έχουμε ένα στοιχείο, λογικά το παιδί προσπαθεί να μας εξηγήσει πού βρίσκονται.
"Λοιπόν, ψάξτε αμέσως αν υπάρχουν σούπερμάρκετ με το όνομα Εμμα" διατάζει ο αστυνομικός τους συναδέλφους του και από ό,τι φαίνεται η έρευνα αποδίδει καρπούς.
Υπάρχει σούπερμάρκετ με το όνομα Εμμα, και μάλιστα σε μια κοντινή περιοχή από το μέρος όπου βρισκόμαστε τώρα. Δεν το πιστεύω, επιτέλους. Τρέχω αμέσως στην αγκαλιά του Χρήστου, αδυνατώντας να πιστέψω το πόσο έξυπνα φέρθηκε ο γιος μας στην υπόθεση. Ελπίζω μόνο να μην υποπτεύθηκε κάτι ο Σωτήρης. Σίγουρα θα έχει το παιδί σε καμιά αποθήκη τριγύρω από αυτό το σουπερμάρκετ.
Ξεκινάμε με τον Χρήστο για να βρούμε τον Αντώνη, με τους αστυνομικούς να μας ακολουθούν λίγο πιο πίσω. Η επιμονή του να παραμείνω στο σπίτι καλύτερα, δεν με πείθει ούτε στο ελάχιστο.
"Χρήστο;" ρωτάω οταν πια κοντεύουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
"Πες μου αγάπη μου.." αποκρίνεται
"Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά, και θα το βρούμε το παιδί. Υπόσχεσαι? "
Πραγματικά εχω ανάγκη απο αυτή του την υπόσχεση.
"Υπόσχομαι" με καθησχάζει...
Νιώθω κάπως καλύτερα ομολογώ.
Νιώθω σιγουριά. Θα το βρούμε το παιδί μας, δεν χωρά αμφιβολία σε αυτό. Χάνομαι στις σκέψεις μου και ούτε καταλαβαίνω πώς εμφανίστηκε μπροστά στο αυτοκίνητο,τόσο ξαφνικά ένα τρομαγμένο παιδάκι του οποίου το πρόσωπο δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω. Κοιτάζω λίγο καλύτερα όταν αντιλαμβάνομαι πως το παιδί είναι ο Αντώνης, το παιδί μου! Θεέ μου το παιδάκι μου είναι! Βγαίνουμε αμέσως από το αυτοκίνητο και τον σφίγγουμε και οι δυο στην αγκαλιά μας! "Μωρό μου, ψυχή μου" φωνάζω κλαίγοντας. "Πάει πέρασε, τώρα είσαι ασφαλής"τον χαϊδεύω στο κεφάλι και ο Χρήστος τον φιλάει στο μέτωπο. "Χρήστο, μαμά βιαστείτε,  μεε κυνηγάει να με πιάσει, με το ζόρι του ξέφυγα, και τώρα με..με κυνηγάει" λέει βαριανασαίνοντας το παιδί μα πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή του εμφανίζεται αυτός ο καταρραμένος...κούφια να ναι η ώρα που τον παντρεύτηκα...
"Αντωνάκη μου μπες μέσα στο αυτοκίνητο" διατάζω και αμέσως με υπακούει.
"Λυδία μπες κι εσύ μέσα. Τώρα! " φωνάζει ο Χρήστος, μα το όπλο που βγάζει ο Σωτήρης από την τσέπη του μας αιφνιδιάζει.
Στρέφει το όπλο προς τον Χρήστο, κάνοντάς με να ανησυχώ για το χειρότερο. Θεέ μου, ας μην τον πυροβολήσει.....
"Μου πήρες τα πάντα ρε, τα πάντα, την γυναίκα, το παιδί, τη ζωή μου...τώρα θα το πληρώσεις με τη ζωή σου..." φωνάζει σαν μανιασμένος. Θεέ μου βοήθησέ μας, αυτός έχει αποτρελαθεί τελείως...
Ο Χρήστος μπαίνει μπροστά μου για να με προστατέψει, μα προσπαθώ να τον αποτρέψω. Αν είναι να πάθει κάποιος κάτι κακό σε αυτή την ιστορία ας είμαι εγώ αυτή τουλάχιστον...
"Εσένα θα φοβηθώ ρε άνανδρε? Εσένα? Που τα βάζεις πάντα με τους πιο αδύναμους? Που απαγάγεις παιδιά, που χτυπάς γυναίκες? Ακόμα και τώρα φοβάσαι να με αντιμετωπίσεις σαν άνδρας προς άνδρα, και άρπαξες το όπλο. Γελοίε..." του λέει ο Χρήστος με αποτέλεσμα να τον εξαγριώνει κι άλλο.
"Σκασε ρεεεε, σκάσεεε" φωνάζει σαν λυσσασμένος και πατάει τη σκανδάλη. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου ο Χρήστος πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος και εγώ σαν μανιακή φωνάζω το όνομά του. Δεν μπορεί να πεθαίνει ο Χρήστος μου, όχι, δεν μπορώ να του επιτρέψω να φύγει έτσι..."ΧΡΗΣΤΟΟΟ, ΧΡΗΣΤΟ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΧΡΗΣΤΟΟΟ" φωνάζω μα δυστυχώς καμία ανταπόκριση.
Δεύτερος πυροβλισμος ακούγεται.
Αυτή τη φορά προέρχεται από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί πυροβολούν τον Σωτήρη, κι εκείνος πέφτει κάτω.
Τώρα όμως που ήρθαν οι αστυνομικοί είναι πλέον αργά...
"Ασθενοφόρο γρήγορααα, Χρήστοοο'' φωνάζω ξανά όντας απελπισμένη.
Ποιος μας έχει καταρραθεί και περνάμε όλα αυτά άραγε;