Love will remember

Μέρος 29ο

Λυδία

''θα είσαι για πάντα η εκκρεμότητά μου. Μια ταινία που έπεσαν οι τίτλοι πολύ νωρίτερα από το τέλος, ένα βιβλίο χωρίς τελευταίο κεφάλαιο, ένα παραμύθι που δεν μας βεβαίωσε ποτέ για το αν ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, μια αρχαία τραγωδία που δεν επέφερε ποτέ την κάθαρση....''

Διαβάζω ξανά και ξανά τους συγκεκριμένους στίχους. Επικεντρώνομαι ιδιαίτερα στη λέξη ''εκκρεμότητα''. Η λέξη αυτή είναι ακριβώς ό,τι χαρακτηρίζει τη δική μας ιστορία. Μια ''εκκρεμότητα''. Αυτό είμαστε. Η δική μας ιστορία έχει μείνει μισή, δεν έχουν γραφεί ακόμα όμως τίτλοι τέλους...

Γυρίζω τη σελίδα του τετραδίου για να διαβάσω κι άλλους στίχους, αλλά η άκρη του ματιού μου μαρτυρά ότι στο δωμάτιο βρίσκεται κάποιος. Ελπίζω μόνο να μην είναι ο Χρήστος. Δεν θα είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα για εκείνον να με δει να παραβιάζω την ιδιωτικότητά του διαβάζοντας τους στίχους του.

Στρέφω δειλά δειλά το κεφάλι μου και δυστυχώς, η αρχική μου σκέψη επιβεβαιώνεται. Ο Χρήστος στέκεται στην πόρτα, μα το ελάχιστο φως που επικρατεί στο δωμάτιο δεν με βοηθά ιδιαίτερα για να προσδιορίσω το βλέμμα του. Σίγουρα είναι πολύ νευριασμένος μαζί μου. Και με το δίκιο του.

Αφήνω το τετράδιο στη θέση του και βγαίνω από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου για να συζητήσω με τον Χρήστο ελεύθερα. Το βλέμμα του είναι σοβαρό θα έλεγα...

Κατευθυνόμαστε μαζί προς το σαλόνι και εκείνος μου κάνει νεύμα για να καθίσω.

''Χρήστο συγγνώμη για...'' μού κάνει νόημα να σταματήσω.

''δεν πειράζει. Απλώς θα προτιμούσα να με ρωτούσες πριν κάνεις κάτι τέτοιο...''λέει αμέσως.

''ναι ναι έχεις δίκιο, δεν ξέρω τι να πω. Απλώς δεν με έπαιρνε ύπνος και πήγα στη βιβλιοθήκη σου για να πάρω κάποιο βιβλίο να διαβάσω, μετά είδα το τετράδιο, ε και το πήρα για να το δω γιατί μου τράβηξε την προσοχή...ε και μετά τα ξέρεις...'' λέω με τρεμάμενη φωνή. Ένας Θεός ξέρει πόση ντροπή νιώθω αυτή τη στιγμή...

''εντάξει Λυδία. Εντάξει....πόνεσες πολύ σήμερα που σε χτύπησε αυτός?'' ρωτάει κάπως αδιάφορα. Μάλλον για να μην φανεί πόσο πολύ τον καίει...τον ξέρω καλά πια...

''ε εντάξει, όχι τόσο.  Ανησύχησες?'' ρωτάω και αυθόρμητα χαμογελάω.

''μμ..''ψιθυρίζει

''μπορώ να σου δώσω ένα φιλάκι? Στο μάγουλο....'' προσθέτω..

''γιατί?'' ρωτάει έκπληκτος.