Εκείνη η εκδρομή του 2005...το συγκρότημα, τα γέλια, τα κλάματα, η δυνατή φιλία, ο παθιασμένος έρωτας....
Μπορεί ο θάνατος να τα σβήσει όλα σε μια στιγμή? Μπορεί ο πόνος της απώλειας να σε σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής σου?
Κι αν π...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Χρήστος
Αποφασίζω εν τέλει να πάω στην εκδήλωση μετά από πίεση του Γιάννη, ο οποίος με συμβούλεψε από την αρχή να μην δείξω πως με πείραξε αυτή η πρόσκληση. Εκείνη με κάλεσε, χωρίς να τη νοιάξει πως θα νιώσω. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να παρευρεθώ στην εκδήλωση, έστω κι αν με πονά. Έχει δίκιο ο Γιάννης. Αποφάσισα να τον ακούσω επιτέλους μια φορά. Έτσι κι έκανα. Δεν φανταζόμουν βέβαια πως θα ήταν τόσο δύσκολο...
Ένιωσα πως έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου όταν την είδα να χορεύει μαζί του. Το ευτυχισμένο ζευγαράκι, που διατηρεί τον επιτυχημένο γάμο του, ακόμα και μετά από εννέα χρόνια...τι χαζός είμαι που ήρθα. Γιατί άκουσα τον Γιάννη? Πάντα σε μπελάδες δεν με βάζει?
''σου το είπα ρε ηλίθιε να μην έρθουμε'' του ψιθυρίζω σιγανά, μα δεν φαίνεται να με ακούει. Η προσοχή του είναι στραμμένη στην Κατερίνα προφανώς που βρίσκεται κάπου πιο πέρα. Πόσο καιρό είχα να τη δω και εκείνη, πόσα χρόνια...παρόλα αυτά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από τη Λυδία αυτή τη στιγμή. Θέλω τόσο πολύ να του σπάσω τα χέρια αυτού του ηλίθιου που τολμά και την αγγίζει μα αμέσως έρχομαι στα συγκαλά μου. Δεν είναι δικιά μου πλέον. Δική του είναι. Σε εκείνον ανήκει και από ό,τι φαίνεται ολοκληρωτικά. Ίσως καλύτερα που ήρθα τελικά εδώ απόψε. Ίσως έπρεπε να το δω με τα μάτια μου για να πειστώ πως ό,τι συνέβη μεταξύ μας έχει προ πολλού τελειώσει. Τις σκέψεις μου διακόπτει η φλυαρία του Γιάννη. Ή μάλλον η συνήθης φλυαρία του.
''ρε μαλάκα. Η Κατερίνα, η ξανθιά θεά, η κολλητή της Λυδίας. Τη θυμάσαι? Πωω τι θυμήθηκα τώρααα.. λες να έχει χωρίσει με τον Μάρκο? Μάλλον ναι, γιατί δεν είναι μαζί σήμερα, ε πάνε και τόσα χρόνια, σωστά?'' ο μονόλογος μάλλον τελείωσε.
''Χέσε με ρε Γιάννη. Εσύ φταις που ήρθαμε εδώ, να ξέρεις'' απαντώ βαριεστημένα. θέλω τόσο πολύ να φύγω. Τουλάχιστον ο απαίσιος χορός του αγαπημένου ζευγαριού έλαβε τέλος.
