Love will remember

Μέρος 27ο

Χρήστος

''Αντώνη μου, είπες ότι θες να μάθεις ποιος είναι ο πραγματικός σου πατέρας..'' 

''ναι μαμά, πείτε μου επιτέλους, ποιος είναι ο μπαμπάς μου? Και γιατί δεν εμφανίστηκε τόσα χρόνια? Μήπως δεν με θέλει?''

Η συζήτηση της Λυδίας και του Αντώνη που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου μού προκαλεί τρομερό άγχος. Σε λίγα λεπτά ο Αντώνης επιτέλους θα μάθει ότι εγώ είμαι ο πατέρας του, αλλά η επικείμενη αντίδρασή του είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Με συμπαθεί, δεν αντιλέγω, αλλά είναι αυτό αρκετό για να με αποδεχτεί και ως πατέρα του?

Η Λυδία είναι έτοιμη να του ανακοινώσει την αλήθεια. Φοβάται κι εκείνη όπως κι εγώ, αλλά κάποια στιγμή ο μικρός θα μάθαινε την αλήθεια. Καλύτερα τώρα, μια και καλή.

Νιώθω τους χτύπους της καρδιάς μου να εκτοξεύονται στα ύψη όταν το χτύπημα της πόρτας μας βγάζει όλους από τη δύσκολη θέση. Δεν ξέρω αν η επίσκεψη του Σωτήρη ήταν για καλό ή για κακό, πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Αντώνης δεν θα μάθει σύντομα ότι εγώ είμαι ο πατέρας του. Τουλάχιστον όχι ακόμα...

''συγγνώμη που διακόπτω αυτή την οικογενειακή συνάντηση, αλλά Λυδία νομίζω είναι η ώρα να πάρουμε τον Αντώνη στο σπίτι. Αντώνη τι λες?'' 

Θέλω τόσο πολύ να σπάσω στο ξύλο αυτόν τον άνθρωπο, αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να συγκρατηθώ. Δεν δύναμαι ακόμα να δεχτώ ότι τόσα χρόνια αυτός μεγαλώνει το παιδί μου. Και αυτό είναι κάτι που όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να το συγχωρέσω στη Λυδία.

''Όχι, εγώ θέλω να μείνω εδώ με τον Χρήστο...'' η αποφασιστικότητα του Αντώνη να μείνει μαζί μου ομολογώ πως με συγκινεί. Αλλά υποσχέθηκα στη Λυδία ότι έχει το δικαίωμα να τον πάρει στο σπίτι της, και αυτό πρέπει να γίνει.

''Αντώνη μου, και εγώ θέλω πολύ να μείνεις στο σπίτι μου, αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να γυρίσεις στη μαμά σου, μην την στενοχωρείς άλλο...'' τον προτρέπω.

''καλά. Αλλά θα έρχομαι συχνά εδώ. Έτσι? ''

''εννοείται αγόρι μου, να έρχεσαι όποτε θες..''τον φιλάω στο κεφάλι. Τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει με τον γιο μου...

''ευχαριστώ για όλα. Και εσένα κυρία Καλλιόπη..''

''αγοράκι μου όμορφο. Εμείς ευχαριστούμε, μας έφερες χαρά στο σπιτικό μας, να έρχεσαι συχνά..'' η μάνα μου συνεχίζει να επιμένει ότι το παιδί είναι ίδιο με μένα και στην εμφάνιση, αλλά περισσότερο στον χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως αυτό το παιδί είναι υπέροχο...