Εκείνη η εκδρομή του 2005...το συγκρότημα, τα γέλια, τα κλάματα, η δυνατή φιλία, ο παθιασμένος έρωτας....
Μπορεί ο θάνατος να τα σβήσει όλα σε μια στιγμή? Μπορεί ο πόνος της απώλειας να σε σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής σου?
Κι αν π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Χρήστος
''Λυδία περίμενε! Λυδία! Λυδίααα!'' φωνάζω με όλη μου τη δύναμη αλλά εκείνη έχει ήδη φύγει. Τώρα σίγουρα νομίζει πως την πληρώνω με το ίδιο νόμισμα φιλώντας την Έλλη. Κι όμως...
Δεν επιδίωξα εγώ αυτό το φιλί. Δεν ήθελα καν να έρθουν έτσι τα πράγματα. Φέρθηκα χαζά, πιστεύοντας ότι η Λυδία με απάτησε μ'αυτόν τον φλώρο τον Ράιαν. Κι εγώ δεν έκατσα καν να την ακούσω...τώρα την καταλαβαίνω. Τώρα όμως σίγουρα είναι αργά.
''Χρήστο στάσου, μην τρέχεις έτσι, δεν σε προλαβαίνω..'' ακούω μια φωνή στο βάθος. Πάλι αυτή γαμώ?
''Τι θες ρε Έλλη? Παράτα με, αρκετά σκατά τα έκανες, δεν νομίζεις?''
''μπα? Αν το πάμε έτσι, και αυτή φίλησε τον Ράιαν...καλό πουτανάκι...''ψιθυρίζει στο τέλος σιγανά μα εγώ την ακούω.
''Βούλωστο. '' φωνάζω και σε ανεξέλεγχτη κατάσταση τη χαστουκίζω. ''αν ξαναμιλήσεις έτσι για τη Λυδία, θα το πληρώσεις πολύ άσχημα, ακούς? Και τώρα δρόμο από δω, και μη τυχόν μας ξαναπλησιάσεις!! ''
Αγνοώ τα δάκρυά της και συνεχίζω να τρέχω πίσω από τη Λυδία. Πλέον την έχω χάσει από το οπτικό μου πεδίο μα δεν εγκαταλείπω.
Δεν περνούν 5 λεπτά όταν σε αρκετά μεγάλη απόσταση από μένα μπορώ να διακρίνω μια γυναικεία φιγούρα πεσμένη στο έδαφος δίπλα από τη θάλασσα. Όχι, δεν μπορώ να είναι η Λυδία εκείνη, όχι....
Πλησιάζω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να επιβεβαιωθούν, για κακή μου τύχη, οι αρχικές μου υποψίες. Η λιπόθυμη γυναίκα είναι η Λυδία μου.
''Λυδία? Τι έπαθες καρδιά μου, τι έγινεε?'' φωνάζω ταραγμένος, ιδιαίτερα όταν αντικρίζω το αίμα να τρέχει ασταμάτητα από τη μύτη της. Ανοίγει ελάχιστα τα μάτια της, μα δεν φαίνεται να βρίσκεται σε επαφή με το περιβάλλον.
''Χ..Χρήστο...'' ψελλίζει.
''εδώ είμαι αγάπη μου, για πάντα εδώ θα είμαι...'' της υπόσχομαι και αμέσως καλώ ασθενοφόρο, έντρομος για το τι μπορεί να της συμβεί μετέπειτα. Αν ευθύνομαι εγώ και η Έλλη για την κατάστασή της αυτή, δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό. Ποτέ!
