Love will remember

Μέρος 26ο

Λυδία

Περίμενα ότι θα το μάθαινε κάποια στιγμή, μα όχι τώρα, όχι με αυτό τον τρόπο, όχι τόσο ξαφνικά...

Αυτή τη φορά έχει θυμώσει υπερβολικά πολύ  μαζί μου. Έχω επίγνωση του μεγάλου λάθους μου, μα τι άλλο να έκανα? Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν είχαν περάσει ούτε δύο μήνες από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα και το θάνατο του Αντώνη. Η κατάσταση μου ήταν απελπιστική. Δεν έτρωγα, δεν μιλούσα σε κανέναν, δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο, πόσο μάλλον τα μέλη του συγκροτήματος. Ούτε τον Χρήστο. Οπότε δεν μπορούσα να φτιάξω τη ζωή μαζί του και να του πω για το παιδί σα να μην συνέβη τίποτα. Ήθελα να διαγράψω το παρελθόν μαζί του. Ξέρω πως έκανα λάθος. Ξέρω πως είχε κάθε δικαίωμα να μάθει πως έχει ένα παιδί. Αλλά είμαι δειλή. Πάντα ήμουν. Δεν μπόρεσα να του το πω.

Τώρα πια τελειώσαμε και δεν θέλει να με ξαναδεί. θα αρχίσει μάλιστα και δικαστικό αγώνα, από ότι μου είπε για τη διεκδίκηση του παιδιού. Ακόμα ένας λόγος που δεν ήθελα να του πω τίποτα. Το παιδί δεν είναι έτοιμο ψυχολογικά για κάτι τέτοιο, ούτε εγώ είμαι σε θέση να το χάσω. Ο Αντωνάκης μου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου, καταλαβαίνω πως ο Χρήστος έχει δίκιο μα δεν μπορώ να του επιτρέψω να μου πάρει το παιδί. 

Αποφασίζω να πάω στο σχολείο του Αντώνη. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να τον ξαναδώ, μιας και ο Χρήστος δεν με αφήνει να τον πλησιάσω. Είναι άδικος, δεν μου αφήνει άλλη επιλογή...

Βρίσκομαι έξω από την εξώπορτα του σχολείου. Έχουν διάλειμμα τώρα. Μπορώ να τον διακρίνω από μακριά να κάθεται σε ένα πεζουλάκι σκεπτικός. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να κάθεται αμέτοχος, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο. Τι μάνα είμαι εγώ...πώς μπόρεσα να υποβάλλω το παιδί σε μια τέτοια διαδικασία..

Πρέπει να τον πλησιάσω όμως, να του εξηγήσω..ίσως και να με καταλάβει..άλλωστε και ο Σωτήρης δεν μου αφήνει περιθώριο να κάνω κάτι άλλο. ''Είτε θα πάρεις το παιδί σήμερα κιόλας από τα χέρια του, είτε θα πάμε στα δικαστήρια, σήμερα κι όλας'' ήταν τα τελευταία του λόγια...Θεέ μου..τι να κάνω...?

''ψάχνεις κάποιον?'' ακούω μια γνωστή ανδρική φωνή πίσω μου. Είμαι σίγουρη ότι είναι ο Χρήστος. Στρέφω το κεφάλι μου και η αρχική μου σκέψη επιβεβαιώνεται.

''Χρήστο?'' ρωτάω έκπληκτη. ''τι κάνεις εδώ?''

''βασικά, εσύ τι κάνεις εδώ...'' 

''Εγώ ρώτησα πρώτη...''

''Λυδία...'' με πλησιάζει περισσότερο. ''πρόσεξε τις κινήσεις σου. Σου είπα, μέχρι την απόφαση του δικαστηρίου θέλω να απομακρυνθείς λίγο από το παιδί...''