Love will remember

Μέρος 8ο

Απρίλιος, 2017  (παρόν)

Λυδία

-Τι έχεις εσύ τις τελευταίες μέρες? Δεν τρως, δεν έρχεσαι στη δουλειά..

-Είμαι άρρωστη.

-Και τι είδους ασθένεια είναι αυτή ρε Λυδία? Γιατί να μην φωνάξουμε το γιατρό να σε δει?

-Δεν θέλω...

-Λυδία, για τελευταία φορά σε ρωτάω. Τι έχεις? Είμαι ο άντρας σου ρε γαμώτο. Και στην τελική έχω δικαίωμα να ξέρω.

-Μη φωνάζεις. Θα σε ακούσει το παιδί...

-Το παιδί κοιμάται εδώ και μία ώρα. Είπα λέγε...

-Άσε με ρε Σωτήρη, ειλικρινά δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να μιλήσω...

-Πολύ καλά λοιπόν. Μην μιλήσεις.Αλλά εγώ θα βρω τον τρόπο. Και θα μάθω. Δεν πιστεύω να έχει σχέση με εκείνους τους αλήτες που είχες μπλέξει κάποτε?

-Παράτα με. Και μην ανησυχείς. Θα έρθω στην εταιρεία αύριο. Αν αυτό είναι που σε καίει. Γιατί το να νοιάζεσαι εσύ τόσο για την υγεία μου..ε όπως και να το κάνουμε είναι κάπως παράξενο..

-Όσο κι αν δεν θες να το παραδεχτείς, εγώ είμαι ο άντρας σου τα τελευταία 10 χρόνια. Και όσο κι αν με αγνοείς, εγώ νοιάζομαι για σένα, όπως και για το παιδί. Άντε καληνύχτα τώρα.

Σηκώνεται από την καρέκλα στην οποία προ ολίγου καθόταν και κινείται προς το υπνοδωμάτιό μας. Έχει κι αυτός τα δίκια του. Από τη μέρα που έλαβα εκείνο το γράμμα από τον Αυγέρη, η διάθεσή μου έχει αλλάξει τελείως. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, δεν πάω στη δουλειά, με την πρόφαση ότι είμαι άρρωστη. Το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι και να αναπολώ τις παλιές καλές μέρες, όταν ήμουν 19 χρονών. Όταν ήμουν πλήρως και απολύτως ευτυχισμένη. Είχα τον Χρήστο, είχα τους φίλους μου, τη μπάντα μας, τα όνειρά μας. Καταριέμαι εκείνη τη μέρα. Ακόμα τη θυμάμαι σαν χθες. 15 Ιουνίου 2007. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε πως όλα τελείωσαν πλέον, το παγωμένο βλέμμα των υπολοίπων, τον άδειο χώρο της αποθήκης όταν πήγα για τελευταία φορά να τη δω, το βλέμμα του Χρήστου να ζητά μια ακόμα προσπάθεια, μια ελπίδα ακόμα...την ψυχρότητα με την οποία του φώναξα πως όλα τελειώσαν πλέον. Το αντίο μας. Το τελευταίο αντίο. Το τελευταίο φιλί. Τη μέρα που του είπα ότι αποφάσισα να παντρευτώ τον πλούσιο επιχειρηματία και οικογενειακό μας φίλο, Σωτήρη. Εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα...πολλές φορές, ακόμα και τώρα, μετά από 10 χρόνια αναρωτιέμαι τι να κάνει τώρα. Άραγε έχει φτιάξει τη ζωή του? Έχει παντρευτεί? Έχει κάνει παιδιά? Έπειτα σκέφτομαι και τα υπόλοιπα παιδιά...ούτε εκείνα έχω ξαναδεί από τότε. Ο μόνος τον οποίο έχω δει τα τελευταία χρόνια είναι ο Μάρκος. Πριν 4 χρόνια. Όταν η εταιρεία του άντρα μου και εκείνη του πατέρα του συνεργάζονταν. Κι όμως δεν τολμούσαμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Αποφεύγαμε. Μόνο ένα ''γεια'' είπαμε. Ρώτησα τον Σωτήρη κάποιο βράδυ για εκείνον. Μου είπε πως μετά τον χωρισμό του με την Κατερίνα, ο Μάρκος έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Βγαίνει με πολλές, τις παρατάει, κάνει περιστασιακές σχέσεις...κλασσικό επακόλουθο χωρισμού. Είχαν προσπαθήσει με την Κατερίνα. 3 χρόνια σχέσης. Αλλά από ό,τι φαίνεται, η Κατερίνα δεν άντεχε άλλο. Πολλή πίεση, πολλή ζήλια....αγαπούσε τον Μάρκο, μα δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του...έτσι μου είπε δηλαδή. Είναι η μόνη με την οποία έχω κρατήσει επαφές από τότε. Εξάλλου είναι η κολλητή μου, η μοναδική φίλη που έχω.