mijn redding

hoofdstuk 8.

"Bella, ontbijt!" kwam van beneden.

Ik zuchtte, draaide me om en viel uit mijn bed. Ik viel met een harde klap op de grond.

"shit" vloekte ik, terwijl ik langzaam opstond.

Ik struikelde de trap af, en wreef in mijn slaperige ogen.

Ik gaapte toen ik de keuken in kwam.

Demi stond daar met een rare blik en twee kommen mueslie.

"Goeiemorgen knapperd" zei ze met een lach.

Toen besefde ik pas hoe verschrikkelijk ik er waarschijnlijk uit zag. Mijn haar zat in de klit en ik leek waarschijnlijk op een zombie.

"Ik ben zo terug" zei ik, eerlijk gezegd wil ik nog steeds slapen.

Ik rende de trap op richting mijn kamer en kamde mijn haar, toen trok ik een spijker broek aan en een t-shirt met de Rolling Stones erop.

Ik ontweek de spiegel en ging weer naar beneden.

"beter?" vroeg ik

"beter" stemde Demi met mij in terwijl ze de kom naar mij toe schoof.

"Moet ikkkkkkkkkkkk?" zeurde ik

"Ja, je moeeeeeeet" deed ze mij na.

Ik pakte een stoel en ging zitten, en keek vol afschuw naar mijn meuslie

"Het zal je niet vermoorden" beloofde Demi

"Wat als het dat wel doet? Wat als het vergiftigd is?" vroeg ik omdat ik het onderewep wou veranderen.

"eet, als we klaar zijn gaan we naar de winkels om verf enzo te kopen ja?" zei ze simpel

Ik zuchtte, pakte de lepel en schoof het in mijn mond.

Ik voelde de calorieën mijn lichaam in komen, en de vetten ophopen. Ik kauwde voor ongeveer vijf minuten, en toen het mij lukkte om het door te slikken stak Demi haar duimen op naar mij.

"Dus, Ik vroeg me af.... of je mijn familie wil ontmoeten, het is nu ook jouw familie" vroeg ze, alsof het iets simpels en kleins was.

Ik keek naar haar alsof ze gek was. HUN ONTMOETEN?! wat als ze mij haten? ze zullen niet de eerste zijn. Ik verborg mijn angst terwijl ik in mijn kom roerde. Als Demi blij is, ben ik dat ook, toch?

"Ja, tuurlijk, klinkt cool" zei ik langzaam

ze deed haar armen over elkaar en keek me aan met een van die blikken. Ik lachde onschuldig en ging terug naar het proberen van mijn eten te eten, maar haar hand pakte mijne.

"Mhm. Wat is er kiddo?" vroeg ze, ze klonk echt bezorgd

"Er is niks" beloofde ik, maar ik overtuigde mezelf niet eens

"Je bent echt slecht in liegen, Kom op, vertel het me. We hebben over die muur gepraat, weet je nog? Laat me erin Bella" probeerde ze

Ze gaf me die schattige blik waar je gewoon echt geen nee tegen kan zeggen. Ik haalde diep adem en tikte met mijn voet op de grond terwijl ik een antwoord verzon. Ik kon liegen, maar daar ben ik enorm slecht in, zoals ik net heb laten zien.

"Jouw familie, Wat als ze mij niet leuk vinden?" vroeg ik zachtjes.

"JOUW familie nu. ze zullen van je houden. Ik beloof het. Maar ik weet dat er meer is dan dat"

Shit. Hoe weet ze dat? Zelfs ik vond het aardig overtuigend

Ik staarde naar de grond.

"Ik wil niet aan jou gehecht raken" fluisterde ik.

Ze keek een beetje gekwetst, mijn hele lichaam zat vol met schuld gevoelens, maar het was wel de waarheid.

"Waarom baby girl?" vroeg ze

"Ik ben hier pas een dag en je weet mijn geheimen. Wat als ik teveel word? Ik ben een last. En niemand vind mij echt leuk. Wie zegt dat jij me niet terug brengt en niks meer van je laat horen, net als de rest?"

Ze staarde in mijn ogen en gaf me een zwakke glimlach

"Ik heb je in de auto beloofd dat ik je niet weg zou doen. Ik heb je ontelbaar veel keren verteld dat ik je niet weg zou doen. En wat er ook gebeurt, je zit met mij opgescheept. Je gaat hier doorheen komen, oke? Je bent GEEN last. Ik koos jou. Als ik je niet leuk vond, waarom zou ik dan?"

Ik frommelde met mijn handen terwijl ik het tot me door liet dringen. Ze gaf om mij. Ze gaf echt om mij

"Ik kan niet beloven dat de muur die ik heb gebouwd weg gaat zonder een gevecht. Maar ik beloof dat ik het ga proberen"

"goedzo. Want ze komen volgende week"