mijn redding

hoofdstuk 11.

** Die nacht**

Ik lag wakker in mijn bed, rusteloos, er was geen enkele hoop op dat ik snel in slaap zou vallen. Nog een nachtmerrie.

Ik jankte, de tranen rolden over mijn wangen terwijl ik bleef draaien in mijn bed. Ik probeerde alles-schaapjes tellen, mijn ogen dichtdoen. Niks werkde

Ik keek naar de muur aan de andere kant van de deur, terwijl ik me achter mijn kussen verschuilde.

De deur ging open, maar ik was te druk bezig met schreeuwen. Ik voelde iets richting mij bewegen.

"Wat is er Bella?"

Het was Demi. Haar stem was zacht en aangenaam, en ik voelde dat ik onmiddelijk relaxde. Ze schuifelde naar mijn bed, en ging zitten op mijn deken, terwijl ze aan mijn haar zat.

"Oh, je weet wel.... gewoon ik ben aan het chillen" zij ik zo gewoon mogelijk, maar mijn stem brak.

"ik hoorde je schreeuwen" merkte ze op.

"sorry, ik hou mijn kop wel"

"Nee baby girl, het is oke, vertel me gewoon wat er aan de hand is. Ik kan helpen"

Ik keek naar haar, en zag niks meer dan bezorgdheid in haar ogen.

"Nachtmerries" gaf ik toe

Ze wreef cirkeltjes op mijn rug.

"wil je er over praten?" 

"Liever niet"

"Dat is oke, als je er klaar voor bent kun je het bij me kwijt. Wil je dat ik bij je blijf?"

Ik knikte en maakte ruimte. Demi tilde de deken op en ging naast me liggen, ze kuste mijn voorhoofd geruststellend. Ik kromp in elkaar.

"Ik ga voor jou tegen die nachtmerries vechten Bella"

Ik geloofde haar, ik geloofde ook dat zij er zou zijn voor mij. Dat ze voor mij ging vechten

Ugh! Demi wil gewoon helpen, maar mijn angsten vermoorden mij langzaam. Het is mijn schuld, en alleen mijn schuld.

VOLGENDE DAG: 

"Bella, kom op baby. Word wakker."

Ik opende mijn ogen langzaam. Het licht was verblindend.

"Mmrf." mompelde ik.

"we moeten gaan! X-factor begint in een paar uur, okay? Naya gaat met ons mee."

Ik knikte, rolde uit mijn bed en ik dwong mezelf om een douche te nemen. 

Het water was heet, maar niet heet genoeg. Ik ging met mijn vingers over mijn wonden en littekens, vol afschuw. De littekens op mijn schouders van het bier flesje zijn weg gevaagd, maar je ziet ze nog steeds.

Ik haastte me uit de douche,gelukkig was de spiegel beslagen. Ik kan er niet tegen om mezelf te zien. Het maakte mijn ergste nachtmerrie realiteid.

Ik deed mijn kleding aan, en besteede bijna geen aandacht aan wat ik nou eigelijk aan trok. 

Ik rende naar beneden, struikelend over mijn voeten. Ik hoorde een lach van beneden aan de trap, Naya.

"Ze is ZO jouw dochter Demi" ze lachte

Dochter? ik heb er nooit echt zo over nagedacht. Was ik echt zo belangrijk om als haar dochter gezien te worden?

"Goeiemorgen Naya, Goeiemorgen Dems."

"Wat wil je als ontbijt?" vroeg Demi zachtjes

"Geen honger"

Ze schoot een dodelijke blik naar me en gooide een appel."eet."

"Ik probeer het."

Ik beet in de appel, het was al moeilijk om alleen de helft te eten. Ik liet de andere helft aan Demi zien, wie simpel gewoon haar hoofd schudde. Ik zuchtte en ging verder met eten.

Met alleen het klokhuis over, gooide ik de appel weg. Demi leek tevreden. Naya leek in de war

"Ik snap er helemaal niks meer van"zei Naya met een kleine lach.

Demi keek naar mij, en vroeg om mijn toestemming. Ik knikte en verdween naar boven, ik hoef haar medelijden niet. 

Ongeveer vijf minuten later liep ik terug naar beneden. Naya veegde haar tranen weg en Demi probeerde haar tranen in te houden.

Ze gaven mij allebei een knuffel, ik deinsde terug. Maar daarna vond ik het wel fijn.

Naya gaf me een zwakke glimlach, en ik glimlachte terug

"nou laten we gaan" Riep Demi terwijl ze naar de auto huppelde als een kind.

Ik lachte terwijl ik achter hun liep, toen de gedachte terug kwam en mij in mijn gezicht sloeg.

Brittney zal daar ook zijn.