mijn redding

Hoofdstuk 63

Bella's POV:

Ik heb het gedaan-ik heb Demi mam genoemd. Het slipde eruit, te snel om het te stoppen. Maar ik meen het. Het past, of ik het nou wou toegeven of niet. Demi. Mam.

Ik wou dat ik kon zeggen dat ik er spijt van had- dat ik niet aan Demi gehecht geraakt was.

Maar dan zou ik keihard liegen.

Ik ben gehecht geraakt aan Demi. Ze is er voor me geweest tijdens mijn ups en downs, en heeft meer om me gegeven dat iedereen die ik ooit heb ontmoet. Ze houd van me alsof ik voor een kier niet een stukje weeskind wat heen en weer gegooid kan worden en gegrild kan worden.

En dat maakt me doodbang. Ik ben altijd al bang geweest voor liefde, of aan iemand gehecht raken. 

Ik heb nooit gedacht dat ik iemand ooit nog mam zou noemen. Maar hey, ik heb zelf het tegendeel bewezen.

Whoa, wacht even. Wat als....

Wat als ze niet mam genoemd wil worden?

Ze mompelde een "Ik hou ook van jou, Belladepella." ofzo.

Maar laten we even eerlijk zijn. Ze kon net zo goed aan het liegen zijn. Hoe graag ik ook wil geloven dat het honderd procent waar is, kan ik het niet helemaal geloven. 

En hier is de reden waarom: Toen ik nog een onschuldig klein kindje was, toen papa en mama gewoon lief waren en alles goed was, was iemand vertrouwen net zo makkelijk als tot drie tellen.

Hell, mijn ouders hebben me nooit geleerd wanneer iemand fout was. Ik had een pedo zo in een keer gevolgd, alleen omdat hij zij dat hij mij snoep zou geven!

Maar toen ik ouder werd, scheurde de realiteid dat kleine meisje uit elkaar, totdat het totaal niet meer onschuldig was.

Na alles, was het moeilijk om nog iemand te vertrouwen. Het was moeilijk om te geloven dat iemand van een meisje zou houden die meer dan haar halve leven waardeloos werd genoemd.

Het was onmogelijk om te geloven dat iemand van een meisje kan houden met littekens overal over haar armen, kris kras over haar lichaam, en zelfs op haar hart.

De beledigingen, ze blijven je voor altijd achtervolgen. Diep in mijn gedachten hoor je ze continue.

Dus, deed ik het ondenkbare. Ik stond op en begon te redden.

Alhoewel, in een bus valt niet erg ver te rennen.

Dus ik stormde de badkamer in en deed de deur op slot, schaafde langs de muur naar beneden en knuffelde mijn knieën tegen mij aan terwijl ik mezelf langzaam naar voor en achter wiegde.

Neuriënd, om de stemmen nog een beetje te overschaduwen.

Goed gedaan, je hebt het verpest met Demi.

Dit zou zowiezo gaan gebeuren.

Je hebt letterlijk iedereen van je af geduwt.

Goed gedaan, sukkel.

Ik kon iedereen aan de andere kant van de deur horen, praten, de puzzle oplossen, weet ik veel, in iedergeval, ze waren samen.

Je hoorde de zorgen in hun stem, maar ik was te erg opgenomen in mijn eigen wereldje.

La La Land, als je dat graag wilt ;)

Wat? Mijn mama is Demi Lovato. Ik moet toch wel een paar dingetjes over nemen?

Damn it! Ik zeg weer mama. Wtf Bella? Wtf?

Voor vandaag, was ze mijn therapeute. Een oudere zus, denk ik. Wie samen met mij lol maakte en wie van me hield, maar niet mijn mama.