mijn redding

hoofdstuk 47.

Iedereen was verzameld in een voor-show cirkel, hand in hand terwijl Demi snel een gebed zei.

De keline groep liet elkaar los en gingen weer wat anders doen. Demi kwam en ging naast me zitten in haar make-up stoel.

"Hoe gaat het leven Belz?" vroeg ze, haar hand op mijn schouder rustend.

"Rooskleurig," zei ik met een nep lach.

Ze fronsde. "Echt?"

Ik zuchtte diep, "Nee" mompelde ik.

Ze maakte een gebaar dat ik door moest gaan, dus ik deed het.

"Ik kan het niet meer aan, Demi. De haat, het is teveel. Ze vertellen me dat ik mezelf moet vermoorden, en het klinkt alsof ze..... Alsof ze gelijk hebben, dat ik het zou moeten doen. Maar ik wil jou niet teleur stellen en-"

Ze legde haar hand over mijn mond om mij stil te krijgen, ze trok me op haar schoot.

"Je moet niet naar hun luisteren. Nooit. Hoor je me? Ze zijn jaloers op je, dat is het zeker. Ze zijn jaloers op het feit dat jij de beste adoptie moeder in de wereld heb."

Ik grinikte licht, en een lach kroop over mijn gezicht. Demi grinikte.

"Daar is de lach,"

Mijn lach werd alleen maar groter toen ik dit hoorde. Demi gaf me nog een knuffel, weigerend om los te laten.

"Uh.....Demi.....Geen.....Adem...."

"Sorry," zei ze met een zachte lach.

Een jongen in een zwart shirt kwam binnen, hij sprak heel laag. "Demi ben je klaar?"

Ze knikte, schoof onder me vandaan en kusde mijn voorhoofd."Wat vind je ervan als we een mama-dochter dagje gaan houden binnenkort? We hebben een beetje Demi en Bella tijd nodig," suggereerde ze.

Ik knikte in overeenstemming en ze snelde weg, mij alleen latend.

Na een tijdje van door de kamer staren, sprong ik op, ging een beetje rondlopen backstage en negeerde de andere mensen.

Begrijp me niet verkeerd- Ik ben niet boos op iemand. Ik heb gewoon geen zin om tegen iemand te praten nu.

Ik bleef lopen, mijn ogen gefocused op mijn schoenen.

Ineens-onverwacht, knalde ik tegen iemand aan. Ik viel en lande op mijn kont, onmiddelijk keek ik boos naar de vreemdeling.

Wacht, geen vreemdeling.

"NAYA!!" riep ik enthousiast, ik knuffelde haar.

"Hey kiddo" groette ze, alsof het compleet normaal was.

"Waarom ben je hier?"

"ik ga Demi verassen."

Ik lachte, knikte en keek naar het podium. Demi lachte samen met het publiek, waarschijnlijk over iets wat Demi heeft gezegd.

Naya vertelde me hoe saai het was geweest zonder ons, naast het filmen voor Glee.

Een paar armen vlogen om mijn middel en tilde me hoog op in de lucht. Ik schreeuwde als hard als ik fucking kon.

"Cam!" riep ik toen ik het door kreeg en mijn angst schreeuw over ging in grinnikjes.

"Ja?" vroeg ze onschuldig.

"Zet me neer!"

ze haalde haar shouders op "Nah,"

Ze rende, mij nog steeds vast houdend, tot ze struikelde. We landde beiden op de grond met een crash.

We gingen beiden staan, Cam keek heel schuldig, maar haar schuld was verplaatst met geniepigheid toen ze de lach op mijn gezicht zag.

"Je hebt drie seconde om te rennen." Waarschuwde ik.

"Wa-"

"3... 2... 1..."

We rende beiden weg, ik achtervolgde Cam. Geen van ons beide keken waar we heen gingen, we waren gewoon aan het rennen.

"Jongens rustig aan!" riep Naya van achter me, ze rende om ons bij te houden.

We bleven rennen, totdat Cam plotseling stopte. Ik rende tegen haar aan, en Naya tegen mij.

We vielen in een stapel op de grond. Met mij onderop.

Ik kreunde en rolde om, mijn arm deed extreem veel pijn.

Cam sloeg tegen mijn schouder, wat mij liet opkijken. Ik kon niet verstoppen hoe erg ik hiervan schrok.

We waren op het podium, achter Demi wie was gestopt met zingen en naar ons staarde samen met het publiek.

"Goed gedaan Cam" zei ik sarcastisch.

"Niet mijn schuld dat je niet wou stoppen!" antwoorde ze met een lach.

"Fuck you"

Ze duwde me grappend, en we waren een beetje aan het stoeien. Voor een enorm publiek.

"Shit, je arm"

Ik keek naar beneden, en zag mijn arm zwart en blauw, kloppend. Ik zuchtte.

"Guys...Ik denk dat we moeten gaan," suggereerde Naya, naar Demi wijzend.

"Naya?" schreeuwde Demi in de microfoon.

"Naya zwaaide ongemakkelijk. "Hi....." We grepen haar arm en trokken haar het podium af.

De serieusheid van de situatie vervaagde toen we in lachen uitbarstte. We waren eigelijk gewoon op de vloer aan het huilen van het lachen.

Voor het volgende uur, lachten we en we grapten over ons geweldige optreden, wat ons eigelijk geen ene fuck boeide.

Dat, tot een stomende Demi naar ons toe kwam rennen, ze leek compleet uitgeput. En een beetje-nee-heel-erg boos.

"Wat de fuck was dat?" commandeerde ze.

Ik wees naar Cam. "Haar schuld"

"Nuh-uh!"

"Yeah-uh!"

"Nuh-uh!"

Demi knipte haar vingers wat ons beide stil maakte."Niet jullie. Jij! Jij bitch, je hebt me niet verteld dat je zou komen! Ik ging dood zonder je. "