mijn redding

hoofdstuk 78

TIP VAN MIJ: LUISTER COOL KIDS-ECHOSMITH tijdens het lezen, want dat deed ik tijdens het schrijven, en ik vind het helemaal passend. Dus..

Bella's POV:

Anne. Ze gaf me een blik van medelijden en toen draaide ze zich om naar de menigte.

"Guys, kunnen jullie haar alsjeblieft wat ruimte geven?" smeekte ze.

De geschrokken fans strompelde een paar passen naar achter, wat me ruimte gaf om te ademen, maar niet meer dan dat.

Ik hoefde niet lang te wachten voordat een hand me uit de groep trok. Ik ademde in alsof ik geen verse lucht meer had geproeft in 50000 jaar.

Maar hey, ik ben niet zo oud. It's just a metafor.

Aan de andere kant, naatuurlijk, kan ik een vampier zijn. Zoals degene uit Twilight, ookal ben ik nooit echt fan geweest van een film waar elk meisje haar vriendje mee naar toe sleept, zwijmelend over de knappe jongens die eigelijk helemaal geen doel hadden in het verhaal, maar toch liepen ze half naakt rond, met, als je geluk hebt, hun sixpack full on camera.

Maarja, als ik echt een vampier zou zijn. Had ik het je allang verteld.

Of niet???

* * *

Zonder protest liet ik me door Anne meesleuren naar de bus, die onbewoond was achtergelaten.

"Uitleg alsjeblieft?"

Ik zocht naar een goed antwoord. "Nou, het is een lang verhaal." legde ik uit.

Ze ging naast me zitten en trok mij met haar mee. "Ik heb alle tijd in de wereld." overdreef ze.

"Weet je het zeker?" vroeg ik voor de zekerheid.

"Yup ik weet het heel erg zeker! Praat nou!!"

Kijk, het is een gave, ik irriteer mensen. Het neemt jaren in beslag om te leren, en naar zo'n hoog niveau te komen dat mensen echt gewoon opgeven, of je gewoon compleet gaan haten. Of beide natuurlijk. 

Maar hoe dan ook, normaal worden ze zo pissig dat ze gewoon weglopen, stomend als een gekookte kreeft van een zeevoedsel restaurant. Je weet wel, die ene, met die ene naam.

In het geval dat ze niet weglopen en gewoon helemaal gek worden, verwijder jezelf uit die situatie door ze afteleiden, waar ik ook erg goed in ben.

Stel je voor dat je aan het ruzieën bent over of The Hunger Games een goede manier is om de mensen in bedwang te houden of niet.

En stel je voor dat dat kind helemaal gek wordt, en het ook nog weet. Hij struikeld over zijn worden, zegt rare dingen en onvolledige random informatie.

Nou, als hij dan een handvol confetti achter zijn rug omhoog gooide, wat al het papier naar beneden liet regenen als een of andere coole optocht.

Dan zou jij toch ook afgeleid zijn.

En nu, jij. Ja, JIJ. JIJ bent afgeleid. Je bent compleet vergeten dat ik met Anne aan het praten was, voor dit kleine momentje, hé?

Ik zei toch dat het werkte.

Hoedanook, er zijn een paar mensen waarbij het niet werkt. En anne is daar een van.

Dus, moet ik mijn alleralleraller laatste wapen gebruiken: Sarcasme.

"Nou..." Begon ik, ik liet de stilte oplopen terwijl ik mijn hoofd een antwoord bedacht.

"Nou...?" vroeg Anne, alsof ze me bijna smeekte om wat te zeggen.

"Het begon lang geleden. In een sterrenstelsel, heel ver hiervandaan."

Anne stootte me tegen mijn schouder. "Dit is geen Star Wars sukkeltje," lachte ze.