mijn redding

hoofdstuk 46.

Ik deed mijn Allstars aan, stapde voor de spiegel en walgde van wat ik zag.

Fuck dat. Ik haatte mijn reflectie. Het verschrikkelijke monster dat naar me staarde. Degene die nooit goed genoeg zal zijn. Nooit.

Ik zuchtte en borstelde mijn haar nog een keer. Het maakte bijna geen verschil, dus ik liep weg en ging bij Cam op de bank zitten.

Iedereen was aan het ontbijten, en Demi was nog steeds aan het slapen. Ze moest rusten.

En hey, nu hoef ik niet te eten. Ik negeerde de blikken van de meiden en staarde naar buiten, naar het landschap waar we voorbij reden.

"Heb je geen honger?" vroeg Cher.

Ik zuchtte. "Niet echt, maak je geen zorgen."

Niet echt. Ik rammel. Het eten ziet er geweldig uit. De caloriën niet echt.

Cam schopte tegen mijn scheen. Ik piepte, en keek haar aan.

"Sorry! Was dat je voet?" vroeg ze bezorgd.

"Nee hoor, ik ben oke." zuchtte, ondanks de pijn.

Ze schopte me nog een keer, zachter deze keer en vormde het woord 'Eet' met haar mond.

Ik schudde mijn hoofd, en keek terug uit het raam. Mijn hoofd overstroomde van al mijn gedachten die ik niet kon plaatsen.

Een luide gaap haalde me terug naar de realiteid, en een heel erg slaperige Demi kwam naar binnen gestruikeld. Ze ging naast me zitten, pakde een bord en keer me aan.

"Ga je niet eten?"

"Ik heb al gegeten." loog ik gesmeerd.

Ze keek me raar aan, niet echt gelovend. Ik knikte om haar gerust te stellen, en ze ging terug naar haar eigen maaltijd. Overwinning!

"Is er een show vandaag?" vroeg ik.

"Morgen. San Jose," zei Demi tussen haar happen door.

Ik knikte en staarde naar mijn voeten. Een hele dag in de bus? Dat kan grappig worden.

Iedereen deed een beetje zijn eigen ding, wat mij overliet.

Demi was aan het praten met Marissa, en de rest van de meiden waren weg en deden.... Weet ik niet.

Ik ging terug naar mijn bed en pakde mijn telefoon, ik scrolde door twitter.

Er was liefde. De oneindige support van de Lovatics. De vieze, natuurlijk. En de lieve.

En dan hebben we de haat.

"Waarom leef je nog?"

"Vet big"

"Wat ziet Demi in haar?"

"Ze is een enorme fucking slet."

"Zelfs haar vader haatte haar."

"Jongens rustig aan. Ze weet zelf ook wel dat we allemaal blij zijn dat ze zichzelf snijd."

Een stille traan rolde over mijn wang, het landde op mijn scherm. Ik gooide mijn mobiel weg, rende de badkamer in en sloot de deur.

Terwijl ik in de spiegel staarde liet ik het tot me door dringen.

Waarom BEN ik nog steeds levend? Ik ben een vet big. Dik. Wat ziet Demi in me? Ik weet het nog steeds niet. Ik ben een slet. Amber en Chelsea zeggen het ook, dus het moet wel waar zijn. Mijn vader haatte me, en dat allemaal omdat ik een waardeloze fout ben. En over die laatste..... Misschien hebben ze daar ook wel gelijk in.

Ik pakde het mesje uit de binnenkant van mijn schoen, en hield het in het licht met een schuddende hand.

Om het heel vaag te zeggen, ik had een terugval. Tien nieuwe lijntjes, voor elke naam die ik ben genoemd een.

Dik, slet, hoer, bitch, watje, waardeloos, vergissing, mislukkeling, big, emo.

Ik had het pas door toen iemand op de deur klopte.

"Een seconde!" riep ik, paniekerig duwde ik een handdoek op de wondjes.

Het bloed spoot eruit, en het bleef bloeden. Ik hield mijn arm achter mijn rug en opende de deur, ik zette een nep lach op. Cam.

"Ik wou even checken of je oke was," zei ze.

"Waarom zou ik dat niet zijn?" vroeg ik onschuldig.

"Ik zag.....Op twitter...." dwaalde ze af, naar de wasbak starend, wat een klein beetje bloed erop had.

"Bloed neus" zei ik snel.

Ze liep naar binnen, sloot de deur en deed het op slot. Haar ogen staarde in mijne, alsof ze wat zochten.

Haar blik ging naar mijn arm. Shit, shit, shit.

Ik had toen pas door dat ik het verpest had. Ze had het gezien, en er was geen tweede kans hierzo.

"Waarom?" persde ze eruit.

Ik zuchtte, en duwde haar opzij richting de deur. Ze hield me terug.

"Waarom?" herhaalde ze.

"Je zei het zelf. Je zag de haat. Je weet niet de hele waarheid, en verwacht ook niet dat je die komt te weten." snauwde ik.

Ze leek geschrokken. Ik stotterde een verontschuldiging.

"Je moet hiermee stoppen. Je bent zoveel beter dan dit. Je bent zo mooi! Niks is permanent."

Ik glimlachte licht, wat haar ook liet glimlachen, totdat we beide aan het glimlachen waren alsof we zo op de schoolfoto moesten. Alleen deze lachen waren niet nep.

"Kom op, laten we hier weggaan."

Ik knikte en deed een papiertje op mijn wonden, terwijl Cam een beetje ongemakkelijk stond toe te kijken.

Ik trok mijn mouw naar beneden en we liepen naar buiten, Cams arm over mijn schouder.

Iedereen keek ons raar aan. Ik denk dat we een beetje lang daar binnen zijn geweest. Cam haalde haar schouders op en ging bij Dinah op de bank zitten, dus ik ging naast Demi zitten.

Haar hand ging naar mijn arm en ik knikte simpel. Teleurstelling was van haar gezicht af te lezen. Ze pakde mijn hand en trok me weg.

"Ben je teleurgesteld?"

"Ja. Niet in jou, baby girl. In de mensen die ervoor gezorgt hebben dat je je zo voelt."

Ik zuchtte lang en diep, en werd in een knuffel getrokken. Demi kusde de boven kant van mijn hoofd en haalde haar hand door mijn haar.

"Het komt goed, weet je. You're my little warrior"

Ik lachte zachtjes. Ik vond het een mooi woord.

Warrior.