mijn redding

hoofdstuk 26.

"Hierzo!" riep Amber tijdens de lunch.

Ja haar naam is Amber. Ik heb veel over haar geleerd tijdens geschiedenis, maar ik heb amper naar de leraar geluisterd. Hij is een aardige man, want hij heeft ons alleen een waarschuwing gegeven.

Ik ging naast haar en haar vrienden zitten.

"Oke, dus nu je hier bent. Dit is Ashley en Macy. Guys dit is Bella. Ze is zeker weten cool.' Amber lachtte, haar haar ronddraaiend tussen haar vingers.

Ik weet wat jullie denken. Jullie fronsen en denken dat ik dom ben om met haar om te gaan. Maar ik zeg niet dat ik met haar gebonden ben voor de rest van mijn leven. Ik heb gewoon iemand nodig om mee rond te hangen, totdat ik het hier allemaal een beetje ken.

"Ohmygosh, je bent Demi's dochter toch?!" gilde Macy.

"Ja, denk ik" ik haalde mijn schouders op

"Je hebt zoveel geluk!"

Ik knikte, in mijn eten prikkend. Ik gaf het op, hup in de vuilnis bak. Toen ik terug liep naar de tafel, liep ik per ongeluk tegen iemand aan.

Die 'iemand' was een meisje, een klein stukje langer dan mij. Ze had lang bruin haar, en alleen een klein beetje eyeliner. Ze droeg precies dezelfde ripped jeans als die ik aan had.

ENORME meiden crush.

De melk op haar dienblad kieperde over mijn shirt heen. Ze leek geschrokken, en bleef maar verontschuldigen.

"chill, het is oke" zei ik zachtjes.

Amber dacht er niet zo over. Ze liep naar ons toe, als een koningin met haar hoofd opgeheven.

"Gek, kijk wat je hebt gedaan! Je hebt haar hele outfit verpest!" schreeuwde ze boos.

"Het spijt me zo enorm" verontschuldigde ze zich, ze kon niet meer bewegen uit angst.

"Ugh, het zal wel. Kom bella" Macy zuchtte, en greep me aan mijn pols mee naar de toiletten.

Ik probeerde mijn schreeuw in te houden. Ze pakte een aantal wc-papiertjes en gaf ze aan mij. Amber en Ashley liepen ook naar binnen, ze keken boos.

"Het spijt me zo erg dat zij dat bij jou heeft gedaan." gromde Amber.

"Het is een shirt, het geeft niet" grinnikte ik.

"Nou, we moeten naar de les. Ik zeg tegen mnr. de haas dat je later komt, okay? Hij geeft scheikunde, lokaal 1902."

Met dat gezegt te hebben liepen ze weg. Ik wreef het laatste beetje melk van mijn t-shirt weg en ritste mijn jasje dicht om de vlek te verbergen.

De gangen waren leeg, maar er was iets- een geluid, ergens.

Het klonk als huilen-een geluid wat ik maar al te goed ken.

Ik volgde het tot een een lege opslag kast met de deur op een kier.

Het meisje uit de kantine zat op de grond tegen de muur, huilend. Ik wist niet wat ik moest doen.

Ik kroop ongemakkelijk naar voren en ging naast haar zitten. Ze schoot recht overeind, kromp weer in elkaar en gaf me een doodsbange blik.

"Hey, je bent oke. Je bent oke" zei ik, ongemakkelijk over haar rug wrijvend.

"Het spijt me van je shirt" stotterde ze, gespannen elke keer dat mijn hand haar rug raakte.

"Ik ben Bella"

"Lenna"

"Nou, lenna. Wil je mij uitleggen waarom je hier in een opberghok aan het huilen bent?"

Ze was stil voor een moment

"Luister. Ik weet dat dit een of andere grap is. Maar als dat niet zo is, ik wil je reputatie niet schenden."

"Heb ik een reputatie?"

"Je bent populair nu"

Ik bleef stil, nadenkend over dit alles. Ben ik nu een van hun?

"Nou. Als je je bedenkt en wil praten, laat me het weten."

Ik stond langzaam op en stak mijn hand uit voor haar. Ze keek naar mij voordat ze hem pakde en mij haar liet ophijsen.

Ik staarde naar haar, haar tranen weg vegend met mijn duim. Ze gaf me een zwak lachje

"Welke les heb je nu?" vroeg ik zachtjes

"Scheikunde, maar ik ga niet"

Ik gaf haar een niet begrijpende blik "waarom?"

"Amber" zuchtte ze

Ik wist niet helemaal wat dat betekende, maar ik had zo mijn vermoedens.

"Nou, laten we dan gaan!" zei ik.

Ze keek naar me alsof ik helemaal gek was geworden

"Wij, Lenna, gaan spijbelen, Samen"

Ik greep haar hand en liep met haar naar buiten, totaal de school vergeten, en al het andere.

"Ga je geen problemen krijgen?" vroeg ze

Ik haalde mijn schouders op "Maakt mij niks uit, ik verlaat jou niet"

Ze wou reageren, maar besloot niks te zeggen.

"Bella?" vroeg ze na een tijdje

"Yep?"

"Waarom ga je met mij om?"

Ik keek niet begrijpend naar haar

"Waarom ga jij met mij om?" vroeg ik grappend

"Ha.Ha. Ik ben serieus. Is dit een plannetje?"

"nope. Ik beloof het. Ik moest daar gewoon even weg. En ik ga met jou om omdat ik dat wil"

"je bent te aardig om populair te zijn" besloot ze

"Goed. Ik wil niet populair zijn"

"Waarom? Het is toch leuk? Je word voor elk feestje uitgenodigd en je hebt de controle over alles en iedereen"

"Tuurlijk, zij hebben dat. Maar gewoon... Ik denk niet echt dat ik in het plaatje pas.

"Waar pas je dan wel in?"

Ik zuchtte

"Nergens denk ik"

Ze stopte met lopen, en keek me recht aan

"Je hoort ergens, vertrouw me."

Heeft ze gelijk? Hoor ik ergens?

Waar?

Ugh. Dit is verwarrend