mijn redding

hoofdstuk 24.

Bella's POV:

"Bella we gaan te laat komen!" schreeuwde Demi naar boven.

Ik haastte me naar beneden, greep mijn jas, en we liepen de deur uit. Demi moest werken, en ging mij weer droppen bij de speelhal. Ze heeft al honderden keren gevraagd of ik met haar mee wou gaan, dat wou ik wel. Maar laat me het even duidelijk maken. Zou je liever je hele dag besteden op een onbekende plek met vreemdelingen, of een beetje geld verspillen aan video spelletjes met een paar andere mensen.

Ik weet het, ik klink heel onsociaal maar zo ben ik nou eenmaal. Mijn sociale angst werkt nooit echt in mijn voordeel.

Demi gaf me een briefje van 20, ik glipte uit de auto, en jogde naar de speelhal.

Ik herrinerde de laatste keer dat ik hier was, rillend. Kendall. Austin.

Die naam geeft me een stekend gevoel in mijn buik. Alsof iemand een mes in mijn organen heeft gestoken en het ronddraait.

Ja, dat is ranzig.

Ik speelde voor een tijdje op een nieuwe machine met allemaal race spelletjes.

Een vinger tikte mij best wel hard op mijn schouder, en ik sprong uit de stoel.

Niet DIT nog een keer...

Ik draaide me om. In plaats van dat ik Kendall zie, zie ik zijn kleine verschrikkelijke broertje.

"Wat?" ik walgde van hem.

"Uhm, hey" zei hij verlegen

Ik keek hem raar aan "Goede verontschuldiging"

"Het spijt me, oke? Ik dacht niet na, en het spijt me"

Ik haat dit.

"Kijk Austin. Je bent lief, en knap. Je ogen laten mij smelten, en je stem als je wakker word- Ugh dat maakt nu niet uit. Ik vond je leuk, verschrikkelijk leuk. Maar ik vraag me af of je mij wou om mij of om mijn lichaam. Ik weet het niet meer."

hij leek geschokt.

"Wat? ben je geen afwijzing gewend, knappe jongen?"

"Ik dacht dat iedereen een tweede kans verdiende" hij zuchtte en zijn stem kraakde.

Het leek hem werkelijk iets te schelen. Hij gaf om mij.

Maar ik ben te vaak pijn gedaan.

"tweede kansen zijn er voor mensen die ze verdienen"

Hij deed het meest ondenkbare ding in die fractie van een seconde, de woede was duidelijk in zijn ogen te lezen, wie zielloos en donker waren.

Hij sloeg me. De afdruk van zijn handpalm zag je duidelijk op mijn wang, wie prikte alsof er honderden bijen in hadden gestoken.

Ik riep zachtjes en vervorm help. Het volgende moment kwam Kendall naar binnen rennen, en vind mij in elkaar gezakt met mijn hand tegen mijn wang. En Austin daar stomweg gewoon staand.

"Wat is er gebeurt?" vroeg hij snel.

"Hij-sloeg-Ik..." stotterde ik.

Toen viel het kwartje in Kendall's brein.

Hij greep zijn broers hand, trok hem naar hem toe en sloeg hem tegen zijn hoofd. Austin was geschokt en ik ook.

kendall was verschrikkelijk boos. Als blikken konden doden, zou Austin al een miljoen keer dood zijn.

"Je weet wat zij voor mij betekend. Ze is mijn zusje, meer dan dat jij mijn broertje bent. Je hebt haar fcking geslagen. Dat is niet de manier om wie dan ook te behandelen, begrepen!? Ik kan niet met jou omgaan nu. Ugh. Je bent zo- Ik bel mam." snauwde hij naar Austin.

Hij verdween, wat Austin en mij in een ongemakkelijke situatie over liet.

Hij ging met zijn hand over zijn handafdruk (die nog steeds op mijn wang stond), om de wond wat beter te bekijken.

Ik kromp ineen.

"Ik ben zo-"

"Oh, Austin, het is oke. Ik ben weer bij gekomen. Ik moet je alleen 1 ding vertellen" zei ik, met een geheimzinnige lach.

Ik liep naar hem toe, tot mijn mond bij zijn oor was.

"Fuck you" fluisterde ik.

Ik duwde hem weg, terwijl ik mijn lach probeerde te onderdrukken wat in mij ontplofte. Dacht hij echt dat ik hem had vergeven?!

"Wat is er gebeurt met vergeten en vergeven?" antwoorde hij.

"Wat is er gebeurt met de Austin waar ik ooit verliefd op werd?" kaastste ik terug.

Hij was stil voor een maar seconde.

"Jij-Was je verliefd op mij?"

Ik zuchtte, als het kon had ik mijn woorden terug genomen.

"Ja Austin. Ik was verliefd op je"

Hij schudde zijn hoofd uit frustratie.

"Je was verliefd op mij. Ik was verliefd op jou. En ik heb alles verkloot, Ugh!" schreeuwde hij.

Kendall was weer terug gekomen, met zijn telefoon in zijn hand.

"Je gaat terug naar papa en mama." zei hij kil.

Hij ging weer weg. Snapt hij niet dat ik niet alleen met hem wil zijn? Blijkbaar niet.

Austin's gezicht was een en al spijt en schuld. Hij keek schamend naar mij.

"Ik denk dat dit dan het afscheid moet worden." zuchtte hij.

"Ik haat je nog steeds" herrinerde ik hem.

"En niks kan dat veranderen?" vroeg hij.

"nee. Ik haat je voor altijd. Welkom op de lijst."

"goed. Je haat me toch al, dus ik heb niks te verliezen"

Met dat gezegt duwde hij zijn lippen op de mijne.

Een normaal persoon zou hem weg duwen en slaan, toch?

Nou, ik ben niet normaal. Ik ben niet verstandig...

Ik kusde hem terug.

En toen ik erover begon te denken, over of er nog vuurwerk was, trok hij terug.

Ik weet nu in ieder geval dat er geen vuurwerk was, dus kan ik vredig sterven met de gedachte dat hij niet voor mij de ware was.

Maar ik heb nog geen zin om dood te gaan, ik wil hier nog wel een tijdje blijven.

We lachtte allebei zwakjes, snel de speelhal verlatend zonder nog 1 woord te zeggen.

Nou, dat is ook weer geregeld. Er moet een dag ingesteld worden waar je al je problemen die je hebt, of nog gaat hebben oplost.

Dat zou echt gaaf zijn.

Dus, terwijl ik een beetje rond hing in de speelhal de rest van de dag, de dingen die vandaag waren gebeurt herhalend. Realiseerde ik iets.

Het leven is een groot video spelletje.

En ik kan de baas niet verslaan.