mijn redding

hoofdstuk 30.

"Ik.....vergeef je" zei Demi.

Naya had een enorme lach op haar gezicht en trok Demi in een knuffel, terwijl ik daar half in de deuropening stond te lachen. Demi stak haar tong naar mij uit en stak haar duimen op.

Ze zeiden niks, maar staarde gewoon in elkaars ogen verliefd. Mijn gedachten gingen weer terug naar Lenna, maar ik duwde ze aan de kant. Mijn gedachten vochten, terwijl ik er probeerde achter te komen wat ik voelde. Het maakte me gek.

"Jij, mevrouw, jij moet naar bed. Ze hebben je schorsing opgeheven." grinnikte Demi

"Hoe hebben jullie dat nou weer voor elkaar gekregen?" vroeg ik, en ging op de bank zitten.

"Nou, ze zijn van gedachten veranderen, en je bent weer welkom daar. Hoe dan ook, je moet wel nablijven. Jij en Lenna moeten daar blijven na school!!" zei ze met een genepte enthousiasme.

"Kun je me hier ook niet uit krijgen?" smeekte ik.

"Sorry kiddo. Je hebt een meisje geslagen"

Ik zuchtte, en liep langzaam naar boven. Ik kleedde me om en kroop in bed, naar het plafond starend voor een paar uur voordat mijn ogen eindelijk sloten, en een andere nachtmerrie mijn drukke gedachten overnam.

------------------------------------------------------------------------

Ik werd schreeuwend en huilend wakker niet in staat om op adem te komen. De nachtmerrie- het was zo echt. Demi kwam naar binnen rennen, compleet geschrokken. Ze sprong ongeveer op me, meteen was ik compleet wakker.

"Wie-Wat-Waar-Wanneer?"

"Sorry Demi. Ik had een nachtmerrie, ik hou mijn kop wel" beloofde ik, en voelde me enorm schuldig over het feit dat ik Demi wakker had gemaakt.

Naya kwam snel daarna ook binnen gelopen als een zombie. Oke, niet letterlijk. Maar ze leek er verdacht veel op.

Toen had ik pas door dat ik aan het trillen was. Mijn handen, mijn hele lichaam beefde.

Demi trok me op haar schoot. Ze neuriede zachtjes het refrein van Skyscraper, wat mij altijd op de een of andere manier rustig maakte.

"Weet je, ze zeggen dat het helpt als je erover praat." zei ze met een zwakke glimlach

 Naya zat naast Demi, en ik zag niks anders dan liefde die ze duidelijk allebei voor elkaar hadden.

"Ik was weg- op een feestje. Kendall kwam en nam me mee. Hij was pissig dat ik weer was weggelopen. Ik beloofde hem dat ik het nooit meer zou doen. En we gingen terug naar het huis, de oude verzorgster wie daar vroeger werkte was daar. Ze hoorde ons binnen komen en werd woedend. Kendall duwde me onder de tafel, en zei dat het zijn schuld was, zei dat hij weggeglipt was. Ze werd wild, sloeg hem en schoppte hem. En het enige-ik wou bewegen maar ik kon het niet- was toekijken" stotterde ik.

Ik heb nooit iemand daarover verteld-nooit. Ik hield het altijd in me, maar mijn emoties werden teveel, ze overstroomde.

Demi's grip op me verstrakte op een beschermende manier. Ik hield mijn tranen tegen, vechtend omdat ik niet nog meer zwakte wou tonen.

"Bella. Je moet opstaan en naar school" zei Demi voorzichtig

Ik knikte, sprong op, wreef de slaap uit mijn ogen en de tranen die waren blijven plakken.

"Dankje Demi" mompelde ik

Ik snelde me door mijn ochtend routine, maar skipde ontbijt. Mijn zenuwachtigheid kreeg de voordeel van de twijfel, maar Demi dwong me te proberen te eten.

"Demi, ik wil wel eten, echt waar. Maar ik ben te zenuwachtig" zei ik zachtjes.

"Ik snap het Ik snap het. Maar je gaat lunchen" zei ze simpel, haar handen omhoog houdend in verdediging.

"ja,ja,ja"

---------------------------------------------------

We stopte voor de school. Mijn maag flipte, oncontroleerbaar. Ik wou wegrennen, en voor de rest van mijn leven verdwijnen, maar ik kon het niet

"Bye Demi!!" riep ik, de deur achter mij sluitend.

Ik hield mijn hoofd naar beneden, duwend door de menigte. Ik stopte pas toen ik bij mijn kluisje was, deed mijn rugzak open en gooide mijn boeken erin.

Terwijl ik weer opstond, zag ik een gezicht met een bitchy en gemene lach. Eentje die ik maar al te goed ken.

"Hallo Bella" lachte Amber

"Amber"

Ik duwde haar weg, naar mijn les lopen, maar ze pakde me bij mijn schouders en duwde me tegen de kluisjes aan.

"We hebben een paar onafgemaakte klusjes te klaren" zei ze koud.

Ik slikte mijn angst weg, maar mijn knieën knikte.

"ga je nog antwoorden, bitch?" commandeerde ze

Ze duwde me naar achter, waardoor mijn hoofd tegen een kluisje sloeg. Dat is ERGER dan op een lego blokje stappen, geloof me, ik weet het.

"Weet je iets Bella? Jouw lieve kleine vriendinnetje- Lenna- Ze is een van ons. De hele tijd hebben we lopen klooien met jou. Dacht je dat je een vriendin had? Ze hoort bij ons, en ze gebruikt jou om dichter bij Demi te komen." grinnikte ze

"Je liegt"

"ohja? Ons plan was dat jullie close werden. Ik wist dat je niet lang met ons zou omgaan, maar wel met Lenna. Ze was ons plan B, ons back-up plan. Het was allemaal een toneelstukje, en je trapte erin. Schaam je"

"Je liegt!" schreeuwde ik luider

Een paar kinderen keken naar ons om dat, maar de rest deed alsof er niks was gebeurt.

"Nog steeds niet. Lenna, kom hier!" riep ze naar Lenna, wie ik nu pas opmerkde

"Uhm, ja?" vroeg ze, onzeker.

"Vertel het haar Lenna. Zeg haar dat het een grap was, en dat je een van ons ben. Toch?"

Ik verwachtte dat ze het compleet ontkende, maar dat deed ze niet. Ze leek enorm bang,

"Ik, uhm.. Nou"

"Lenna?" vroeg ik zachtjes

"Okay het was een plan, maar-"

Ik liet haar het niet afmaken, ik worstelde mezelf vrij, rende de les in, de tranen brande in mijn ogen.

Het was allemaal nep. Een leugen.