mijn redding

hoofdstuk 32.

"Hoe was school?" vroeg Naya terwijl ik achterin ging zitten

Ik zuchtte, te geobserdeerd door mijn gedachten om te praten. Ik kreeg er langzaam spijt van dat ik Lenna had vergeven. Zij heeft mij kapot gemaakt, en weer opnieuw heb ik een goede reden waarom ik die muur ooit heb gebouwd.

Ze zuchtte, aangezien ik niet ging praten, en begon te rijden. Het was ongemakkelijk stil de hele rit naar huis, maar ik had echt geen zin in andere mensen. We hebben allemaal wel eens zo'n dag, dus niet oordelen.

Demi's auto stond op de oprit. Ik liep naar binnen, deed mijn rugzak af en zette het neer bij de deur. Ik doel ater wel mijn huiswerk. Of nooit.

"Hey hoe was school?" vroeg Demi vanaf de bank.

Ze keek Disney Chanell, typisch Demi.

Ik schoot bijna in de lach, maar deze donkere donderwolk wou niet weg van boven mijn hoofd, en ik haatte het.

Ik zuchtte nog een keer, rende naar mijn kamer en sloot de deur. Ik gleed langs de muur, en toen kwamen de tranen. Ik knuffelde mijn benen tegen mijn bovenlijf en huilde.

Demi en Naya waren aan het praten beneden, maar ze werden stil. Aardig snel daarna, ging de deur open. Demi stond in de deuropening, Naya achter haar, ze keken beide bezorgd naar me.

Ik veegde de tranen van mijn wangen af en dipte mijn ogen met de mouw van mijn shirt.

"Kan ik je helpen?" piepte ik.

"Wat is er aan de hand Bella?" vroeg Demi zachtjes.

Ze sloop langzaam dichterbij, zat naast me en trok me op haar schoot. Ik legde mijn hoofd in haar nek en huilde, geen zin om sterk te blijven op dat moment.

"Het is oke. Vertel me maar wat er aan de hand is" zei ze, mijn haar strelend.

Ik rilde, schudde mijn hoofd en trok mezelf uit Demi's grip. Ze trok me gewoon terug, weigerend om mij los te laten totdat ik het haar verteld had. Dat gaat niet gebeuren.

We zaten daar voor vijf minuten, toen tien. Mijn ogen waren droog, maar mijn gezicht nog steeds rood. Demi was waarschijnlijk al een beetje ongeduldig geworden, maar ze liet het niet zien.

Naya stond daar nog steeds ongemakkelijk, totdat Demi haar gebaarde dat ze naast haar op de grond moest gaan zitten.

"Bella? Bella. Baby," probeerde Demi, allemaal pogingen om mij uit mijn schulp te laten kruipen.

Ik zuchtte. Ze liet me echt niet los,

"Geen zin om te praten"

"Please? Pleeeeeeeaaaaaaaasssssssssseeeeeeeeeeeeee," smeekte ze met haar beste puppy blik.

Ik rolde met mijn ogen, beslissend over hoe ik dit zo snel mogelijk voorbij kan hebben.

"Lenna heeft gelogen. Het was een leugen." kreeg ik er nog net uit.

Toen ging ik verder met de rest van het verhaal over mijn geweldige dag op school, geen enkel detail sloeg ik over en ik vertelde niks anders dan de waarheid. Demi leek geschokt.

"We gaan je bij die school weghalen." besloot ze.

"Nee! Please, Please, Please. Ik heb dit in de hand, Dems, Ik beloof het. Pleeeaaaasssseeee," smeekte ik.

"Je word gepest, en ik ga er wat aan doen!" zei ze streng.

"Demi. Ik beloof dat ik dit kan hendelen. Ik heb Lenna nodig, en Lenna mij."

Ze twijfelde. Je kon zien dat ze hard haar best deed om het te ontkennen, maar het was van haar gezicht af te lezen. Ze woog haar opties af.

"Best" besloot ze.

"Yay!!" riep ik, ik gaf haar een knuffel, maar liet al vrij snel los op het geluid van mijn telefoon die afging.

Lenna: Heyyyyyyy

Ik: Hoi.

Lenna: Kijk, ik snap dat je nog steeds boos bent, maar dat was de ergste begroeting OOIT.

Ik: Wat had je dan verwacht, bloemen en chocola?

Lenna: Ugh, het spijt me! Duizend keer, het spijt me. En ik kom naar je huis.

Ik: Oh dat doe je niet!!

Lenna: PLEASEEEEEEEEEE!?

Ik: Ik heb het druk.

Lenna: Waarmee? Ik ben in je straat, en het lijkt erop dat je niks doet.

Ik gooide mijn mobiel weg, macheerde de trap af en opende de deur. Lenna stond daar met een zwakke, schuldige lach.

Ik kreunde, stapde aan de kant zodat ze naar binnen kon.

"Nou jij ook goeiemiddag" grapte ze

Ik zei niks.

"JIJ zei dat je het mij had vergeven. Dat moet je dan ook waar maken. Moet ik op mijn knieën gaan en buigen en nog voor een miljoen keer verontschuldigen?" vroeg ze.

"Nee, maar als jij denkt dat dat werkt, doe je best. Ik zei dat ik je had vergeven, niet dat we weer vriendinnen waren."

Ze zuchtte"Maar ik WIL vriendinnen met jou zijn. Ik kan niet niet vriendinnen met jou zijn"

"Nou, dan moet je wel bewijzen dat je het waard bent. Waarom ben je hier?"

Kijk, ik haat Lenna niet, ik ben ook niet boos. Het is die klote muur, geloof me.

"Ik moet ergens verblijven vanacht. Mag ik hier slapen?"

Nu was het mijn beurt om te zuchten. "best, volg mij"

Ik liet haar mijn kamer zien. Ze luisterde alsof ze echt geïntresseerd was, en haar lach liet mijn hart smelten. Wat?

"Jij mag in mijn bed slapen, Ik slaap wel op de grond"

Ik gooide een deken neer op de grond voor mijzelf, maar ze stopte mij.

"Ik ga je niet op de grond slapen in JOUW eigen huis"

"Ahw, je laat me op de bank slapen? Wat aardig," spotte ik.

"Nope, je slaapt met mij"

Ik hies mijn wenkbrauwen, en gaf haar een klein grinnikje.

"Niet zoals dat gekkie!" lachte ze, met een kussen sloeg ze tegen mijn hoofd.

Ik grinnikte. "Oh, je bent zo de klos"

Ik pakde een kussen en ramde tegen haar hoofd, zij reageerde door van achter aan te vallen.

Aardig snel, hadden we een echt kussengevecht aan de gang

"okay, okay. Ik geef over!" schreeuwde ik.

"echt?" vroeg ze, ze legde haar kussen weer op het bed.

Ik grinnikte, "NOPE!"

"Wat is er aan de ha- Woah," hoorde ik Demi zeggen.

Toen realiseerde ik dat ik boven op Lenna zat, en dat dat er waarschijnlijk aardig raar uitzag. Ik schoof van haar af, recht in Demi's ogen kijkend met een onschuldige blik.

"Ik zie dat jullie het bijgelegd hebben" grinnikte ze.

Ik duwde haar mijn kamer uit, ze stak haar duimend mokkend naar mij op.

Lenna zat daar, ongemakkelijk lachend, haar gezicht was rood.

"Goed dat ik je terug heb Len" zei ik na een lange stilte.

Ze gaf me de grootste lach OOIT."goed om terug te zijn"