mijn redding

hoofdstuk 54.

Iedereen kwam in actie door dat geluid, in alle richtingen rennend.

Demi rende het podium af met een bezorgde blik op haar gezicht. Haar Lovatics waren aan het schreeuwen en fluisteren over wat er was gebeurt.

Wat mij liet weten dat ze het allemaal hadden gehoord.

Geweldig. Laten we het lekker de hele wereld vertellen.

Een telefoontje van Cam stelde mijn bezorgdheid gerust. Wel het grootste deel ervan dan.

"Ik heb haar gevonden!!"

Die vier woorden.

Ik kusde Demi's wang. "Ga optreden. Je Lovatics zijn aan het wachten,"

Ze wou een tegen argument geven, maar ik sneed haar af met een afscheids kusje en leidde haar richting het podium.

Toen alles weer terug naar normaal was, volgde ik Cam's stem totdat ik haar en Bella gevonden had, samen met de rest van de meiden en de medewerker.

Bella huilde.

Bella's POV:

Ik geef het toe, ik heb tegen Demi gelogen. Ik was niet op zoek naar die medewerker. Het leek niet eens op de waarheid.

Ik zag hem aan de zijkant en greep zijn arm, trok hem mee terwijl ik langs liep. Ik kon nu eindelijk pas eens goed naar hem kijken.

Hij was nog een kind, waarschijnlijk 19 of 20. Zijn ogen waren diep blauw, en bruine lokken vielen over zijn ogen. Hij was lang en dun, hij droeg een strak zwart t shirt en baggy jeans.

"Ja?" zei hij, wat mij uit mijn gedachten haalde.

Ik schraapte mijn keel. "Kun je me helpen?"

HIj staarde me voor een paar seconde aan en knikte toen. "Ligt eraan, waarmee?"

"Je had me vorige keer geholpen met mijn arm en het is nu erger geworden, kan je me misschien weer helpen?"

Hij knikte. "Laat het eens zien"

Ik liet hem mijn arm zien, geschaafd en blauw. Zijn ogen werden groot.

"Is het erg?"

"Niet heel erg. Kom eens mee"

Ik volgde hem totdat we bij een enorme kleedkamer kwamen, compleet met een mini koelkast en vriezer, bank, koffie apparaat en TV.

"Het is voor de artiesten"

Ik knikte en hij liep naar de vriezer, pakde er een coolpack uit. HIj legde het voorzichtig op mijn arm. Ik beet op mijn lip om een schreeuw in te houden.

"Dankje, um......" dwaalde ik af, ik wist zijn naam niet.

"Evan Monroe, at your service," grinnikte hij.

Hij ging verder met het cool pack op mijn arm drukken, zijn hoofd schuddend om het aanblik van mijn wond.

"Het lijkt erger dan gister. Het kan gebroken zijn kiddo. Um, hier. Doet dit pijn. Shit, het kan pijn doen. Een beetje veel. Sorry als het zo is,"

Ik rolde met mijn ogen. Hoe veel pijn kon het nou doen?

Ik neem dat terug.

Hij duwde voorzichtig met zijn vinger op mijn arm, bezorgd naar de wond kijkend. Ik schreeuwde, toen nog een keer.

De pijn was onbeschrijvelijk. Hij liet het snel los, en gaf me een medelijdende blik.

"Het is gebroken, kiddo"

Ik knikte, mijn arm was nog steeds aan het kloppen.

Het duurde maar een paar seconde voordat Cam naast me stond, toen kwamen de rest van de meiden ook binnen met bezorgde blikken.