mijn redding

hoofdstuk 49.

Ik draaide me om, en werd ineens wakker uit mijn diepe slaap. Ik weet niet zeker wat mij wakker heeft gemaakt, maar waarschijnlijk het feit dat het 10 uur s'ochtends is.

Ik zuchtte en ging zitten, stapde mijn bed uit en strompelde een beetje naar het keukentje waar iedereen al aan het ontbijt zat.

Ik ging naast Demi zitten en legde mijn hoofd op haar schouder.

"Moe, baby girl?"

"Mhm. Ik wil slapen,"

"Ga dan slapen" grinnikte ze.

"Dat kan ik niet"

Demi lachte om mijn moeheid en legde een boterham voor me op een bord, wat ik netjes afwees.

Nope, geen goed plan. Ze schoof het in mijn handen en gaf me een strenge blik, waarna ze terug ging naar haar gesprek alsof er niks was gebeurt.

Ik zuchtte en stopte een klein stukje brood in mijn mond, ik kauwde erop totdat er een smerige substantie achterbleef in mijn mond.

Ik slikte het door, maar had meteen spijt van mijn beslissing. Ik beet snel een ander stukje brood af, dit herhalend totdat de halve botherham weg was.

"Tevreden?" vroeg ik.

"Enorm,"

Ik rolde met mijn ogen en gooide de rest in de vuilnis bak, liep naar mijn bed en pakte mijn kleding.

Ik kleedde me zo snel als ik kon om, borstelde snel mijn haar en bracht mijn make-up aan.

Ik rende eigenlijk gewoon terug naar mijn bed, geen zin om nu sociaal te gaan lopen doen. Ik logde in op twitter en begon alles te lezen, een paar lieve tweets retweeten van Lovatics en kijken hoe ze compleet flippen.

Demi had een concert in Anaheim vandaag. We waren er al bijna toen mijn mobiel raar ging doen. Het werd gespamd met berichtjes.

Alleen de naam al bracht zoveel verschrikkelijke herrineringen met zich mee.

Brittney: Hey bitch. Ik ben er weer!!! Groetjes Brittney.

Ik: Waar heb je mijn nummer vandaan?

Brittney: Tjaaaa. Raad eens wie een kaartje heeft voor je mamies concert? Ik kan niet wachten om mijn heldin, Demi Lovato, te ontmoeten!

Ik zuchtte, gooide mijn mobiel weg en lachte toen.

No way, ze liegt. Ze zou niet zoveel geld uit geven voor dat concert. Maar aan de andere kant, ze zou er alles aandoen om mijn leven een hel te maken, dus het is mogelijk.

Ik beloofde mijn gedachten dat het een leugen was, maar nog steeds twijfelde ik, het vrat me op, ik moest het weten.

"Let's goooooooooo!" riep Demi ineens.

Ik stopte met voor me out staren en liep naar het huiskamertje in de bus, maar het was leeg. Iedereen was al weg.

Maiinn, dankjewel voor het vertellen jongens.

Ik stapte het daglicht in en keek om me heen. Mooie plek, echt waar.

Een paar meisjes waren aan het wijzen naar de bus, starend met hun mond open. Ik grinnikte en zwaaide naar hun.

Ze begonnen te gillen. De gemiddelde fangirl gil, alleen iets harder en hoger.

Ik wist dat ze mij niet echt leuk vonden. Ze of haatte me en deden net alsof voor Demi, of ze wouden dat ik Demi zou halen zodat ze konden zeggen dat ze hun moest volgen op twitter.

Maar dat boeide me niet. Zolang ze mij NIET een dikke slet noemde, vond ik het best.

Ik dwaalde een beetje rond in het stadion voor een paar uurtjes. Gewoon soort van op ontdekkingstocht.

Het werd voller en voller, dus ik ging naar het back stage gedeelte. Ik keek een beetje door het publiek. En raad eens wie ik daar zag zitten? Juist ja, Brittney. En Amber. Samen. In het publiek.

Ik huiverde, stapte achteruit en gleed langs de muur. Mijn lippen begonnen te trillen en een harde snik ontstond.

Huil ik nou seriues om dit? Ik bedoel, dat is zwak.

Ik bleef onopgemerkt tijdens het hele concert. Iedereen was druk bezig, waarschijnlijk dachtte ze dat ik ergens rond dwaalde. Niet wetend dat ik hier zielig in mijn eigen kleine wereldje zat, vergezeld met mijn gedachten.

Ik kon het niet meer. Het gevoel alsof de muren op me af kwamen. Ik voelde me gevangen. Ik moest hier weg.

Ik slipte door de achter ingang naar buiten, de beveiliging ontwijkend, om stomme vragen te vermijden.

Ik moest mijn hoofd leeg maken. Ik liep een beetje rond buiten, heen en weer over het stoepje.

Ik hield mijn ogen op de grond gericht, een best wel slechte gewoonte.

En net zoals alle andere keren, had ik weer geen geluk.

Ik knalde tegen iemand aan. Dat is hoe de meeste liefdes verhalen starten, toch? Zij knalt tegen hem aan. Hij gaat naar links, zij gaat naar links. Hij vraagt haar mee om koffie te drinken. Dan neuken ze en krijgen ze kleine kinderachtige kindertjes.

Nou, dit zat er niet eens dichtbij. Ik keek naar boven, en tot mijn verschrikking, zag ik niet mijn nieuwe maatje voor het leven staan, maar mijn vijanden.

Mijn leven verneukers. Mijn pesters. Mijn mishandelaars.

Amber en Brittney.

Ze staarde naar me met dezelfde misselijk makende grijns die ze altijd hadden, beide leken ze best wel beangstigend.

"Hey freak," zei Brittney koel.

Ik stapte langzaam naar achter. Maar elke stap die ik naar achter zette stapte zij naar voren.

"W-w-waarom zijn j-j-jullie"

"Praat normaal!" spotte Amber.

"Ik denk dat ze wou gaan vragen waarom we hier zijn, samen. Amber aan jou de eer,"

Amber knikte, een verschrikkelijke lach kwam er op haar gezicht. "Nou, we misde onze kleine freak. Dus dachten dat we even langs konden komen, kijken hoe het leven jou afgaat. Hé, nicht?"

Mijn hart stopte. Nicht........Nicht..........Nicht......

"Jullie zijn familie van elkaar?!" riep ik.

"Oh kijk, de kleine hoer kan denken," spotte Amber.

Ik liep achteruit, tot mijn rug de koude bakstenen raakte. Fuck.

"Dus, wat denk je ervan. Zullen we verder gaan waar we vorige keer gebleven waren?" suggereerde ze, grinnikend.

Ze stapte dichter mij, dit werd nu echt eng.

"HEY, JIJ KIDDO'S!" riep iemand. Ik zuchtte in opluchting.