mijn redding

hoofdstuk 9.

We kwamen aan bij het winkelcentrum, er was aardig wat paparazzi, en een aantal Lovatics.

"Blijf zitten, ik kom naar jouw kant van de auto" zei Demi, en ik deed wat me gezegd werd.

Toen mijn deur open ging werden we omringd met flitsen en stemmen die dingen schreeuwen zoals: "Demi wie is dat meisje naast je?" "Laat haar gezicht zien!" en sommige mensen schreeuwden zelfs dingen zoals "Ieuw, wat doe je met zo'n dik kind naast je!?"

Ik maakte me los van Demi, die inmiddels ook opgefokt was geworden door die opmerking, en rendde weg. Snel voelde ik die vertrouwde armen weer om mijn middel.

Ik draaide me om, en knuffelde Demi.

"Je moet niet luisteren naar wat zij zeggen, ze willen alleen dat ik reageer, zodat zij weer een artikel kunnen schrijven. Ze menen er helemaal niks van." zei ze terwijl ze met haar hand mijn haar aaide.

"Kom laten we shopennnnnnnnnn!" zei ze terwijl ze naar de eerste winkel rende die ze tegen kwam.

"Let's go!" zei ik lachend door mijn tranen heen.

* tijdssprong naar dat ze thuis komen*

Het was heel moeilijk voor Demi om geen kleding te kopen, uiteindelijk heeft ze met het smoesje dat ik kleding nodig heb, toch een hele winkel aan kleding gekocht." Ik hoef voor een hele lange tijd niet meer te shoppen" zeg ik lachend tegen Demi

"oh echt wel, niemand kan zonder shopen, maar laten we je kamer gaan verven!" zei ze grinnekend.

Ik heb mijn muren zwart en wit geverfd, mijn lievelingskleuren ;), we hebben ook een rode hoeslaken gekocht. Een wit-zwart gestreepte dekbed overtrek, een witte stoel, en zwarte handoeken.

"OMG Demi! dankjewel voor dit alles! Het is perfect!, wat kijk je?" zei ik toen ik klaar was met mijn kamer te verven, ik heb het alleen gedaan.

Want Demi... tja, waarschijnlijk zou er dan meer verf op de grond liggen dan op de muren, right?

"X-factor. het is een herhaling. Heb je dit wel eens gezien?" vroeg ze terwijl ik naast haar ging zitten.

"Nope, we hadden geen TV in het weeshuis" mompelde ik bedroefd.

"Wil je het samen met mij kijken?"

Ik knikte, net toen de reclame afgelopen was. We keken voor een paar minuten, voordat ik riep: "hey, zij lijkt op jouw!"

Ze lachte en keek naar mij met een grijns. "Dat ben ik, slimpie" grinnikte ze

Ik kon mijn lach niet meer in houden, Het was makkelijk om te lachen bij Demi. Ik vond het best wel gek, alsof in het weeshuis het verboden was om te lachen. Maar wat was er om over te lachen?

"Weet je, deze show is niet slecht" Zei ik toen een andere reclame break begon.

"Ik ben blij dat je het leuk vind. We filmen morgen, je kan mee gaan als je wil. Kun je tegen grote groepen van mensen?"

Ik slikde, Nee, nee ik kan niet tegen veel mensen. Maar hey, ik had beloofd dat ik het zou proberen.

"Ja, ik ga wel mee, het klinkt cool" zei ik snel

Mijn telefoon ging af van boven

"Is dat jou telefoon? " vroeg Demi

"Yup" zei ik. En ik rende naar boven.

Naar mijn kamer, en sprong op mijn bed. Ik las het sms'je een keer, toen nog een keer, voor de derde keer. FUCK. FUCK. FUCK.

Brittney: Denk maar niet dat je er zo makkelijk vanaf komt, gek. Ik ga wraak nemen.