mijn redding

hoofdstuk 22.

"Ja?" zei ik rustig

Ze had de sigaret in haar hand, staarde ernaar, in shock.

"Wat. Is. Dit?" commandeerde ze.

"Ik denk dat je het wel weet, waarom vraag je het mij?" vroeg ik koppig.

Ze kromp in een.

"Ik kan dit niet geloven." fluisterde ze.

Ik voelde me verschrikkelijk. Afschuwelijk. En vooral schuldig natuurlijk. Mijn hoofd klopte.

Ik zei niks-mijn hoofd naar de grond houdend en mijn ogen op de vloer gericht, alsof het het meest intressante ding is ter wereld.

"Bella." zei Demi, wat kalmer nu, maar nog steeds met een boze toon in haar stem.

"Mhm?" mompelde ik.

"Wat is er aan de gang?"

Ik wilde haar vertellen dat ik langzaam dood ging. Dat die sigaret de enigste manier was om mezelf te stoppen van een terugval.

Maar dan zou ik een nog grotere last zijn voor Demi.

"Niks Demi." zei ik.

Als Demi mij haat, gaat ze mij terug brengen. Dan belast ik haar niet meer met mijn problemen, en haar leven gaat gewoon verder.

Ik hou van Demi. Ik haat alleen elke dag wakker worden, dat ik mijn paniek aanvallen niet kan stoppen en mijn constante problemen. Ik weet dat ze mij verschrikkelijk vind, maar ze verschuild het.

"Let op je toon" waarschuwde ze.

"Of wat?" vroeg ik, ik weet dat ik over de grens was gegaan.

"Ik ga niet met jou in discussie. Wat de fuck is dit?" huilde ze, de sigaret voor mijn gezicht houdend.

"Het is een sigaret Demetria."

Ze wreef over haar voorhoofd, enorm pissig.

"Weet je wat? Gina had gelijk. Ik had een rustiger en makkelijker kind moeten nemen." zei ze, maar had er meteen spijt van.

Dat stak. Mijn hart werd uit elkaar getrokken, maar mijn sarcastishe houding had de macht over me.

"waarom heb je dat dan niet gedaan? Waarom heb je niet je perfecte kleine engeltje genomen?" vroeg ik, mijn pijn verschuilend achter mijn woede.

"Omdat ik jou wou helpen! Ik dacht dat ik dat kon! Maar ik kan het niet. Omdat jij mij niet naar binnen laat!" schreeuwde ze.

"Het is een sigaret Demi. Kom op"

"OH GEWELDIG! GEWOON EEN SIGARET! WOU JE DAAR NOG WAT AAN TOEVOEGEN?!"

Ik trok mijn shirt een beetje omhoog, je zag een paar littekens op mijn buik en een tatoeage op mijn ribben. Er stond: Now I'm a warrior, want warrior is mijn lievelingsliedje, ik heb hem een dag nadat Demi hem had genomen, genomen. Ik was toen erg jong, dat weet ik.

"Nu goed?" vroeg ik zachtjes.

"Ook al is het een zin van het mooiste liedje OOIT, het is en blijft een tatoage, en je bent 13. Ik ga niet met jou in discussie nu. Ik ben duidelijk niet de goede adoptie moeder voor jou. Je hebt iemand nodig die met deze kant van jou kan omgaan, want ik kan dat echt niet. Ik kan niet omgaan met dit hele gebeuren!" schreeuwde ze.

Ze was moe, en het was waarschijnlijk haar moeheid die dit zei. Maar het maakte mij wel kapot.

"Breng me dan terug." gromde ik.

Ze keek geshockeert, alsof alles wat ze net had gezegt geen effect op mij zou hebben. Alsof ik raar was om terug te willen.

Ik stormde naar mijn kamer, stoppend aan de onderkant van de trap en keek naar Demi.