mijn redding

hoofdstuk 55.

----------------------------

Het ziekenhuis was een groot, wit gebouw met meerdere verdiepingen. Als je de deur doorging, was daar de wachtkamer vol kuchende patienten. Een receptioniste met een misselijkmakende lieve lach zat achter de balie.

De plek bracht te veel herrinneringen met zich mee. Als ik het kon, zou ik al die gedachtes, een voor een, pijnlijk vermoorden.

Je zit nu vast op de bank, vele van jullie vragen zich af 'hoe erg kan het nou zijn?' Onthoud wel. Jullie vroegen het.

Stel je voor dat je het lichaam moet aanwijzen van je dode vader en moeder, die maar een paar minuten geleden waren overleden. Je boze broer stormt naar binnen, en wil je aan vliegen, maar de social services houden hem tegen en gaan je intervieuwen over wat er precies is gebeurt, terwijl je het gewoon wilt vergeten.

Zeg dan maar dat jij ziekenhuizen niet zou haten.

Precies.

De rest was gewoon een rijtje van saaie gebeurtenissen, de Röntgen foto's en de domme vragen.

"Doet het pijn?"

"Nee. Ik ben hier omdat ik er geen last van heb"

Serieus.

Het eindigde allemaal in mij liggend in een ziekenhuis bed om 10 uur 's avonds, TV kijkend terwijl iedereen terug was naar het concert, wat ik had voorgesteld.

Ze zouden terug komen rond 11 uur, en ik mocht helemaal niets doen in de tijd dat ze weg waren.

Een dokter kwam de kamer binnen met een clipboard tegen zijn zij gedrukt. Hij keek me aan met een symphatieke lach.

"Hoe voelt het?"

"Het doet pijn," mompelde ik.

Hij grinnikte. "Dat had ik wel verwacht, Je hebt het op drie plekken gebroken,"

"Oops,"

Hij werd weer serieus.  "We moeten het gipsen. Wit oke?"

Ik knikte, en hij liep de kamer uit.

Minuten later kwam een verpleegster binnen. Ze zei niks, liep snel naar me toe en begon mijn arm te gipsen.

Ik schreeuwde zo luid als een tiener meisje kon. Ze kreeg een bezorgde blik, en ze riep een dokter met een nep kalmte in haar stem.

Ze leunde naar hem toe en fluisterde iets in zijn oor. Hij keek haar raar aan, verward, toen keek hij naar me en liep naar mijn bed, zijn hand legde hij op mijn schouder en hij lachtte.

"Hoe voel je je?"

"Hoe de fuck denk je dat ik me voel?"

"Ja, dat dacht ik al. Luister, ik denk dat het het beste is als we je een prik geven met medicijnen tegen de pijn. Weet je wat lach gas is?"

"Die shit wat dingen fucking raar laat lijken," gokte ik.

"Zo kan je het omschrijven. We moeten je toestemming hebben om dat in je lichaam te spuiten. Je zult je een beetje verstrooid voelen. Een beetje erg, eigelijk."

"Waarom heb je mijn toestemming nodig?"

Hij keek een beetje verveeld nu. "Het is de wet. Omdat het een injectie is moeten we jouw toestemming hebben, of die van je verzorgster. Jouwe is niet hier" mompelde hij een beetje raar naar mij kijkend over het feit dat Demi niet hier was.

"Ik heb tegen haar gezegt dat ze er niet bij hoeft te zijn," snauwde ik naar hem, ik ging zitten, maar er kwam een stekende pijn in mijn arm. Ik viel terug. "Het maakt mij niet uit, doe wat je moet doen, Maar haal de pijn weg, alsjeblieft."