mijn redding

hoofdstuk 50.

"Blijf fucking van haar af!"

Het was Demi. Ik zuchtte in opluchting toen de gemene wijven mij loslieten en de straat uit liepen, wat mij en Demi alleen overlaat.

Ze stak haar hand uit en hees mij omhoog, waarna ik uitgebreid geknuffeld werd. Ik lachte.

Haar hand ging naar mijn arm, wie geschaaft was en nu een beetje klopte. Dat moet waarschijnlijk door die muur binnen in de arena zijn gekomen. Maar ik had het amper door. Ik was blij dat voor nu ze even weg waren.

Voor nu, als in, ze zijn waarschijnlijk snel terug, als in het blijft voor eeuwig hun levensdoel om mijn leven te verpesten. Of om ervoor te zorgen dat ik 4 meter onder de grond beland.

"Shit, dat ziet er niet goed uit. Moet ik iemand bellen? Doet het pijn?" ze bleef maar dingen aan mij vragen.

Ik rolde mijn ogen om haar beschermende gedrag, en zei tegen haar dat ik er bijna niks van voelde.

Wat niet waar was, het deed verschrikkelijk veel pijn. Okay, stel je dit voor. Stel je voor je stapt op een lego blokje, dan hinkel je naar de keuken om wat ijs te pakken, maar daar liggen allemaal spelden over de grond verspreid. Je voet zit helemaal onder het bloed, dus je rent naar je auto, en stapt in de motorolie, dan hinkel je naar je andere auto, maar daar ligt allemaal zout van je avondeten van gister waar je dus ook in stapt.

Ja dat is hoeveel pijn het doet.

Ik beet in mijn lip om mijn schreeuw tegen te houden.

"Weet je zeker dat het oke is?"

"Zeker weten."

Ze staarde naar me, toen naar mijn arm.

"Je liegt,"

Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Uhm nee hoor,"

"Ja echt wel! Wil je ergens heen voor dat? Het ziet er....um... vies uit."

"Het is oke. Kunnen we gewoon terug gaan? Ik doe er wel een icepack op,"

Ze leek onzeker, maar knikte. Uiteindelijk deed ze een stap, en keek achter haar om zeker te maken dat het ging.

We liepen terug een lege arena binnen, waar we een bezorgde Naya, Fifth Harmony, Little Mix en Cher Lloyd zagen staan.

"Holyshitgaathetikwasbezorgdjulliewarenzolangwegikdachtdatjulliedoodwaren," schreeuwde Naya.

Demi keek me aan. "We zijn oke, maar ik denk dat we een beetje ijs nodig hebben,"

Alle ogen gingen naar mijn arm, gevolgd door iedereens kreten van hoe erg het eruit zag. Ik grinnikte om hun reacties.

Een medewerker kwam aangehold met een washandje waar een icepack in zat gewikkeld, en drukde het tegen mijn arm, waarna hij me een schouder klopje gaf en weer verdween naar een onbekende locatie, ergens diep in het midden van de aarde.

Of gewoon ergens backstage. Whatever.

Demi vertelde het hele verhaal en ieder luisterde met grote ogen, alsof het een spookverhaal is wat je op kamp rond een kampvuur verteld.

Ik verdween in een hopeloze zee van gedachten. Mijn gedachten zwommen, maar zonken langzaam. Mijn hoofd net boven water.

Ooit dat gevoel gehad? Nee? Okay.

"En nu zijn we hier," eindigde Demi.

Iedereen keek me aan en verwachtte dat ik wat ging zeggen, maar ik hield mijn mond stijf dicht.

Niet echt in een goede bui.

Ik leunde met mijn hoofd op Demi's schouder. "Ik ben in de bus," fluisterde ik.