mijn redding

hoofdstuk 19.

Bella's POV:

Ik werd in mijn eentje wakker, met mijn hoofd op mijn kussen in plaats van op Austin's buik. Ik wreef in mijn slaperige ogen en draaide me om om naar mijn klok te kijken. 9 uur.

Ik hobbelde de trap af en sloop naar de keuken, waar Demi mueslie in een kom aan het doen was.

"Goeie morgen" mompelde ze.

Ik gaapte als antwoord.

"Waar is iedereen?" vroeg ik, en ik gaapte nog een keer.

"Kendall kwam Austin ophalen, het gedoe met de politie is opgelost. Naya is aan het filmen en jij en ik staan in de keuken" informeerde ze mij. 

"Okii. Wat gaan we vandaag doen?"

"Nou, ik heb vrij. Shoppen?" suggereerde ze.

"Zeker!" stemde ik in.

Ze gaf me een bak mueslie met melk en een lepel. Ik kromp in elkaar uit afkeer. Geweldig, nog meer caloriën in mijn lichaam.

"Voor mij?" smeekte ze, ze zag dat ik het moeilijk vond.

Ik knikte en werd continue in de gaten gehouden terwijl ik heen en weer schoof in mijn stoel.

Ik pakte snel mijn lepel op en schoof de caloriën in mijn mond. De stemmen in mijn hoofd werden luider.

Demi hield mijn hand vast en gaf me een zwakke glimlach. Ik gaf er een terug en keek naar de kom met caloriën wat naar mij staarde.

Nee. Die stemmen krijgen geen controle over mij. Dat hebben ze lang genoeg gedaan, maar dat was alleen omdat zij de enigste daar voor mij waren. Ik heb Demi nu.

Ik nam nog een hap, toen nog een, tot de helft weg was en ik vol zat. 

De stemmen schreeuwde hatelijke dingen, maar het voelde toch als een overwinning.

2 uur later: 

We kwamen bij een druk winkelcentrum. De angst voor al die mensen kwam opdagen, maar ik lachte voor Demi.

Ze pakte haar sleutels, deed haar zonnebril op, sprong uit de auto en pakte mijn hand. 

"Laat niet los." vertelde ze mij, en ik wist al wat ging komen.

Overal was papparazzi, complimentjes, vragen en opmerkingen schreeuwend naar Demi en mij. Ze hield haar hand voor haar hoofd en hield mij nog steviger vast terwijl we onszelf door de massa heen duwde.

Mijn ademhaling was onregelmatig, maar ik hield het in een normaal tempo tot we binnen kwamen.

Fans. Demi's lovatics waren binnen aan het wachten. Schreeuwend, huilend, teksten van liedjes zingend voor Demi's aandacht. Vorige keer dat we gingen shoppen waren er veel mensen, maar dit is echt niet normaal meer.

Demi keek me aan en kusde mijn voorhoofd, ze vertelde me zachtjes dat het niet lang meer zou duren. Ik knikte.

Ze nam foto's met de groepen en gaf een paar handtekeningen. Haar lach was echt, en je kon zien dat ze enorm veel van haar fans hield.

Een paar meiden keken naar me en zwaaide. Ik probeerde mijn nette zelf te zijn, lachend naar hun, maar niet praten voor het geval dat ik iets verpest.

Een paar minuten later, kwam Demi terug naar mij en verontschuldigde zich voor ongeveer vijf keer. Ze duwde me van winkel naar winkel.

Eerst gingen we naar een winkel waar ik echt van hield. Snapback's en sneakers- mijn soort van stijl.

Ik zei tegen Demi dat ze geen geld aan mij hoefde uit te geven, maar ze schudde haar hoofd en duwde me naar de petten en mutsen. Mijn zwakte.