More Little Secrets (Voltooid)

Hoofdstuk 13- silence

{Sam}

"Hé Dealor!" zeg ik. We zijn tijdelijk alleen thuis, Rosalie, Evan, Lauriel en Sam zijn naar de winkel, nu Dealorian hier is moeten we heel veel dingen kopen. Wasmiddel, afwasmiddel, eten.. Aan alles moeten we nu denken nu we een mens in huis hebben. Eigenlijk vind ik het wel leuk, hebben we iets te doen! Koken en wassen. Dat deden we sowieso wel, maar nu komen er nog beddengoed dingen bij. En ik heb vandaag, niet te vergeten, om drie uur een afslaan voor mijn baantje!

"Hey Sam." zegt Dealorian met een gaap. Ze loopt de kamer binnen.

"Lekker geslapen?" vraag ik terwijl ik de krant waarin ik las weg leg.

Dealorian ploft op de keukenstoel tegenover me neer en legt haar hoofd op haar armen. "Waar is iedereen?" vraagt ze loom.

"Winkelen. Ik wilde thuisblijven." zeg ik terwijl ik mijn benen strek. Een waterig zonnetje schijnt het huis in, recht op de tafel. Ik zie allemaal stofjes door de kamer vliegen. Dealorian onderdrukt een tweede gaap. "Is er nog wat eten?" vraagt ze een beetje verlegen. Ik sta op en geeft haar een vriendelijke glimlach. "Ik ga wel even kijken." Ik wandel op een rustig tempo naar de keuken en kijk even in één van de kastjes. Niks, behalve ongebruikte glazen en borden. Niet echt iets wat een twaalfjarig mens zou eten. Volgende kastje. Een pak wafels en een pak lasagne. Wafels als ontbijt? Mwah. Het kan wel, maar ik kijk eerst nog even verder. Hé, een blikje met croissantjes. (Zie foto) Je kent het wel, zo eentje die je dan open maakt en dat er dan zo'n 'plop' komt. Daarna kun je croissantjes maken. Misschien is er nog beleg, dat zou helemaal geweldig zijn! Ik zoek verder in het kastje. Na een blik doperwten en een overdatum rol koekjes staat er ook een pot kersenjam. "Dealor?" roep ik.

"Ja?"

"Ik heb croissantjes die nog moeten worden gemaakt en jam. Is dat oké?"

"Ja, hoor! Lekker!"

"Mooi zo." zeg ik en ik pak het blikje en de jam. Ik laat het blikje ploppen en het deeg wordt zichtbaar. Één voor een begin ik ze op te rollen. Na tien minuten zijn ze eindelijk allemaal opgerold en zijn ze klaar om in de oven te stoppen. Ik zet de kleine oven aan en zet de kookwekker.

Ik wandel rustig naar de woonkamer. "Uw croissantjes liggen in de oven, prinses!"

"Dankjewel meneer!" zegt Dealorian giechelend.

"Heb je trouwens lekker geslapen?" vraag ik beleefd terwijl ik op de stoel tegenover haar ga zitten.

Dealorian kijkt even verward op. "Ja hoor!"

"Mooi. Hé Dealorian. Als je iets nodig hebt moet je het gewoon zeggen. En dat geldt dus ook als je honger hebt."

Dealorian kijkt me dankbaar aan. "Dankjewel."

"Je lijkt op Rosalie als je zo kijkt." grinnik ik.

Dealorian kijkt scheel en steekt haar tong uit. "Wauw nu al helemaal!" lach ik terwijl ik in mijn handen klap. Dealorian giechelt weer en kijkt weer normaal. "Zeg Sam." vraagt ze dan.

"Ja?"

"Eten jullie nooit een.. Mens?" Dealorian durft me niet aan te kijken.

Ik schiet in de lach. "Jawel, elke avond."

Dealorian kijkt verschrikt op, maar als ze ziet dat ik een grapje maak gooit ze de krant naar mijn hoofd. "Flauw!"

Dan hoor ik opeens de pieper. "Broodjes!" zeg ik. Ik ren snel naar de oven en zet hem uit. Een damp met de geur van croissantjes komt uit de oven en slaat in mijn gezicht. Ik pak met mijn blote handen de gloeiend hete bakplaat vast, ik voel toch geen pijn. Dan gris ik nog snel even een onderzetter en de pot jam met een mes mee en loop naar de woonkamer. "Tada!" zeg ik. "Self made!"