More Little Secrets (Voltooid)

Hoofdstuk 33- het einde

More Little Secrets

"Stefan?" vraag ik verbaasd. "Ga weg! Voor je wordt gepakt!" Maar Stefan luistert niet. In plaats daarvan loopt hij recht naar de mist toe. Hij pakt een lucifer uit een doosje en steekt hem aan. Ik open mijn mond en klap hem dicht. "Wat doe je?" vraag ik ontzet als Stefan het stokje in de lucht houdt, richting de mist. "Rosalie." roept Stefan bevelend. Rosalie komt aangerend met een doosje in haar hand. De doos is versierd met edelstenen een mooie bloemen van goud. De doos van Pandora.. Schiet er door mijn hoofd. Opeens wordt alles me duidelijk. Stefan beweegt wilt met zijn armen door de lucht. Met een vreemd gevoel in mijn buik zie ik hoe Stefan de zwarte mist in het doosje dwingt, met het vlammetje. Opeens wordt het heel licht in de kamer. De zwarte mist zit op de een of andere manier helemaal in de doos. Rosalie klapt de doos dicht. Stefan houdt de lucifer er onder. Zodra de vlammen aan het doosje beginnen te likken, begint het de sissen en te schudden. "Néé!" roept Marcel overstuur. Hij wil naar de doos rennen en het vast pakken, maar het glipt uit zijn handen. "Kijk nou wat jullie hebben gedaan, idioten!" roept hij overstuur. Hij kijkt naar zijn lichaam dat langzaam doorschijnend wordt. "Jullie gaan boeten! Doden! Branden in de hel gaan jullie!" En dan is het stil. Het enige wat nog op de grond ligt is een hoopje as. Ik voel hoe Evan zijn arm om me heen slaat, maar ik voel het ook weer niet. Mijn ogen voelen branderig aan door de rook. "Ik.." begin ik, maar ik ben veel te opgelucht om te praten. Ik druk mijn lippen op Evans mond. Daarna verberg ik mijn gezicht in zijn hals. Met gierende uithalen begin ik te huilen. Evan sust zachtjes in mijn oor. "Ik hou van je, het spijt me zo! I'm sorry. I'm so so so sorry, Sam. Ik hou van me. Zo zo zo veel! Alsjeblieft neem me terug. Ik weet niet wat ik zonder jou moet. Ik hou niet van Marcel, écht niet! Hij.. Hij.. Ik- het is voorbij nu." ik keer mijn hoofd omhoog, om in zijn ogen te kijken. Ik kan niet geloven dat ze óóit zo mooi waren. "Ik geloof je. Ik hou ook van jou." Evan heeft tranen in zijn ogen. "Ik hou van je, ik hou zo damn veel van je Sam." Voorzichtig cupt hij mijn gezicht en kijkt hij me aan. Dan drukt hij zijn lippen heel zacht op de mijne. Alleen het gevoel van zijn lippen op de mijne maakt me al helemaal week in mijn benen. Na een paar seconden laat Evan me los om me gelijk weer een kus te geven. "Dankjewel. Dankje Dankje Dankje. Ik ben zo'n sukkel. Ik hou zo veel van je. Zo zo zo veel. Ik laat je nooit meer gaan. Nooit!" Ik druk mijn gezicht tegen zijn schouder en snuif zijn geur op. Een tevreden en bibberige zucht ontsnapt uit mijn lippen. "Ik hou van je." murmel ik zacht tegen Evans shirt. Ik voel hoe Evan zachtjes lacht voor hij mij voorzichtig los laat. Mijn hand houdt hij nog wel stevig vast, alsof hij me nooit meer los laat. Niet dat ik dat erg zou vinden. Wat mij betreft mag hij hem houden, mits hij me verteld hoeveel hij van me houdt. "Sam!" roept Rosalie. Ze vliegt op me af en valt in mijn armen. "Oh mijn god.. We waren op tijd! Stefan zei over de doos en het vuur, en toen gingen we en oh- Sam! Ik ben zo blij dat je er nog bent!"

"Ik snap er helemaal niets van, maar ik ben ook blij dat Evan en ik er nog zijn." zeg ik.

"En Puck!" vult Stefan me aan. We draaien ons hoofd allemaal naar Puck toe, die met tranende ogen naar de grond kijkt. Ik laat Evans hand los en loop naar Puck toe. Voorzichtig sla ik mijn armen om haar heen. "Shh," zeg ik als ik haar schouders voel schokken. "Alles is goed nu, het is voorbij. Shh, stil maar." zachtjes fluister ik dingen in Pucks oor. "Het spijt me zó Sam! Hij had me vast en ik kon niets en ik- oh Sam! Het spijt me zó zó zó erg! Ik was zo bang dat ik je iets aan zou doen, want dat wilde ik niet en je armen!" ratelt Puck door elkaar. Ze pakt mijn handen vast en bekijkt de binnenkant van mijn armen. Tientallen sneeën, bedekt met rood bloed worden zichtbaar. Met tranen in haar ogen kijkt Puck op. "Dat heb ik gedaan, o mijn god het spijt me zó Sam!" Ik laat mijn mouwen naar beneden zakken. "Jij kon er niets aan doen." sus ik haar. "Het is goed zo, er is niets meer aan de hand. Laat me je ogen eens zien?" Puck kijkt op. Haar ogen zijn bruin, zoals het hoort. "Waarschijnlijk heeft de Amna het gif tegengehouden." hoor ik Stefan mompelen.