More Little Secrets (Voltooid)

Hoofdstuk 29

Allereerst ga ik me even verontschuldigen voor het feit dat ik té lang niet heb ge-update. Sorry daarvoor. Ik had een boek gevonden (voor degene die het willen weten -> Fanboy, Narry Storan. Engels) en ik kon maar niet stoppen met lezen. Mijn excuses. Dan nu terug naar het verhaal :)

-

{Point of View Sam}

Mijn keel wordt droog. "Jouw.." Ik bevochtig mijn lippen. Puck doet haar ogen dicht. "Vampiers krijgen toch altijd rode ogen Sam?"

Verbijsterd en te geshoqueert om iets te zeggen kijk ik haar aan. Misschien is het... "Puck je moet me iets vertellen. Is Hij donker?"

Puck huivert. "Donker, ja. Als je het zo nog kan noemen. Heel zwart en donker en eng. Heel laag en heel erg hoog." Ze fronst en slikt. "Ik mag het er niet over hebben."

Mijn grip om haar pols versterkt zich. "Heeft hij dat gezegd?"

"Nee, Hij.. hij.. Ik wéét dat gewoon!"

Mijn grip om de pols van Puck wordt strakker. "Puck, zegt hij dingen tegen je? Zit hij in je hoofd?"

Puck perst haar lippen op elkaar. "Ja." zegt ze dan. "Sam je moet me beloven om het tegen niemand te zeggen." Opeens is Puck weer Puck. Haar ogen zijn weer bruin, maar met een rode tint. "Sam die avond dat je me veranderde, kreeg ik het helemaal benauwt. Er zat allemaal zwarte mist om me heen. Het wilde dichterbij komen, maar ik had een soort schild om me heen. Opeens hoorde ik Hem dingen fluisteren, in een.. Soort.. Magische taal. Ik weet niet welke. Het zit in mijn hoofd. Toen jij kwam en me beet, zat er een gevoel van het zwart in me. Ik kan het niet uitleggen, het is ingewikkeld. Ik voel me pikzwart, van binnen. Hij heeft de macht over me. Help me alsjeblieft Sam."

Fronsend en met medelijden kijk ik haar aan. Voorzichtig ga ik naast haar zitten en til ik haar op mijn schoot. Zachtjes begint Puck te huilen. "Het spijt me zo van je huis Sam! Ik.. Ik weet niet wat ik deed!"

"Ik.. Het geeft niet." zeg ik, half liegend. Het is natuurlijk wel meer dan vervelend dat mijn huis is afgebrand, maar als het waar is wat Puck zegt, dan maakt het iets minder.

"Ik ga je nieuwe huis terug betalen en en en-" ik druk mijn hand op haar mond. "Stop maar weer. Het komt goed, oké?" Puck knikt. "Ja."

{Point of View Evan}

Doelloos roer ik met een lepeltje in een kopje thee. Rondje links, rondje rechts. Ik kijk toe hoe er een draaikolkje in mijn glas ontstaat. Het is stil in de keuken, op het tikken van de klok boven de deur na. Rosalie, Dealorian en Stefan zijn weg, Joost mag weten waar heen. Lauriel zit me alleen maar aan te staren, wachtend op het moment dat ik iets ga zeggen. Maar dat ben ik niet van plan. Ik zit te luisteren naar wat Sam en Puck zeggen. Of wat ze eigenlijk níét zeggen. Het is zó doodstil, ik word er zenuwachtig van. Terwijl het lepeltje tegen het glas tikt, zucht ik diep. "Lau?" vraag ik.

"Ja?" Lauriel kijkt me nieuwsgierig aan.

"Wat vind jij van mij en Sam?"

Lauriel lacht verbaasd. "Euh.."

"Eerlijk zeggen."

"Gewoon. Leuk. Schattig, wat dan?"

"Gewoon. Ik geloof dat.. Weet ik niet. Laat maar, vergeet wat ik zei. Ik ga even bij hem kijken."

Lauriel kijkt me bevreemd aan en knikt dan langzaam. "Oké.." Ik sta op. Mijn stoel maakt een piepend geluid over de grond als ik op sta en naar de woonkamer loop. "Sam?" roep ik. Ik zie Sam en Puck dicht tegen elkaar zitten, zonder dat ze iets zeggen. Ze kijken elkaar alleen maar aan. Een beetje ongemakkelijk sta ik in de deuropening. "Evan?" hoor ik Pucks stem op eens.