More Little Secrets (Voltooid)

Hoofdstuk 31- shut

{Point of view Sam}

"Ik-"
Evan onderbreekt me. Zijn ogen spugen bijna vuur, maar achter de boze blik kun je zijn pijn zien. Ik zou het niet moeten denken, maar Evan is mooi. Heel mooi. "Ik hoef het niet eens te horen." schreeuwt Evan. En dan zegt hij zacht: "ik dacht dat jij anders was." Daarna draait hij zich om en loopt hij met boze stappen de trap op. "Evan! Wacht!" roep ik. Ik hoor hoe Stefan Puck en Rosalie met zich mee de keuken in trekt. Ik hol achter Evan aan. "Alsjeblieft! Je moet naar me luisteren! Puck en ik-"
Evan staat stil, waardoor ik tegen hem aanbots. "Ben ik niet duidelijk genoeg geweest? Ik hoef het niet te horen!"
"Ja maar-" probeer ik.
"Hou je mond dicht! Ik hoef het niet te weten! Damn it." hij gooit de deur van de kamer waar onze spullen liggen in mijn gezicht dicht.
"Ev, alsjeblieft-"
"Noem me geen 'Ev'" Evans stem klinkt schril. En felle steek schiet door mijn hart en buik heen. "Maar we-"
"Er bestaat geen fucking 'we' meer. Wat wij waren, is voorbij."
"Je maakt het uit?!' fluister ik verschrikt.
"Ja, slim hoor. Papa is trots op je." Evans stem klinkt sarcastisch. Daarna hoor je wat gerommel en een tas die wordt dichtgeritst. "Wat doe je?!" roep ik bang. Geen antwoord. "Ev.. An waag het niet om weg te gaan!" roep ik. Mijn stem klinkt samengeknepen. "Alsjeblieft, blijf!" De deur gaat open. Even denk ik dat Evan van gedachten is veranderd, maar hij loopt straal langs me heen, naar de trap. "Alsjeblieft Evan.." zeg ik zacht. "Alsjeblieft, blijf." Evan staat stil. Hij draait zich om. Zijn ogen spuwen vuur. "Je bent net als die fucking broer van je!"
Ik pers mijn lippen op elkaar. "Hoe durf je?! Hoe kún je dat zeggen? Weet je wat? Ga maar. Ik hoef je gezicht niet eens meer te zien. Gadverdamme, wat een rotopmerking."
"En dat kan jij zeggen." zegt Evan sarcastisch. Het volgende ogenblik is hij verdwenen en hoor ik de voordeur dichtslaan. Ik laat me op de grond zakken, tegen de muur aan. Ik verstop mijn gezicht in mijn handen. Hoe durft hij. Wat een .. Een.. Een.. Ik kan niets slechts over hem zeggen. En als ik dat zou doen, zou ik liegen. "Hé, Sam." hoor ik een zachte stem. Lauriel. Ik doe geen moeite om op te kijken. Lauriel legt haar smalle hand op mijn hoofd. "Ik ga achter Evan aan, is er iets wat ik voor je kan zeggen?" Ik blijf stil. "Nee." klinkt het dan gesmoord uit mijn mond.
Lauriel wrijft heel even over mijn haar. "Ik weet dat hij soms een enorme hufter kan zijn, maar Sam. Ik beloof dat hij terug komt."
Ik knik. Lauriel drukt een zachte kus op mijn slaap. "Ik ga je missen." zegt ze dan.
"Hoe lang ga je weg?"
"Weet ik niet. Net zo lang als Evan."
Ik kijk op. Lauriel bijt op haar lip. "Bedankt voor alles, Sam. Het spijt me dat het zo moet eindigen."
"Het spijt mij ook." zucht ik trillerig. "Ik ga je ook missen, Lau." Lauriel trekt één mondhoek op en maakt een halve glimlach terwijl ze knikt. "Dag." dan loopt ze weg. Damn it. Ik heb alles verkloot. Evan weg, Lauriel weg... Wie is de volgende? Ik had nooit moeten instemmen met Pucks plan, maar.. Hoe weet Evan het eigenlijk? Niemand heeft het hem kunnen vertellen, toch? Uitgeput laat ik me op de grond vallen. Ik heb zo'n zin om te slapen. Zo, zo veel zin..

{Point of View Dealorian (1e keer?)}

"Rose, Rose wat is er?" vraag ik, een tikkeltje nerveus. Ik hoorde Sam en Evan boven schreeuwen, waarna een van hun is vertrokken. Ik denk dat het Evan was, want Lauriel ging er al snel achter aan. Rosalie heeft haar hoofd op de tafel liggen. "Ik denk dat Savan een ruzie heeft." zegt Stefan. Zo noemen we Sam en Evan. Savan. Of Evuel of Evam. Maar meestal Savan. "Ze komen toch wel weer terug, Lauriel en Evan?" vraag ik terwijl ik met mijn vingers pruts.
"Geen idee, Lorie." Stefan draait zich naar me om. "Wil je thee?" ik knik. Stefan vult de waterkoker en zet hem op de koker zelf. Ik kijk naar Puck, die met een wit gezicht op een stoel zit. "Waarom hebben ze ruzie dan, Stef?"
Stefan kijkt even naar Rosalie en Puck, maar die reageren niet. "Dat komt later wel." Zwijgend kijk ik toe hoe Stefan mijn thee klaar maakt. Stefan is als een broer voor me geworden, of een vader. Hij leest me voor, maakt eten voor me, haalt grapjes met me uit en praat met me. Ik vertrouw hem met heel mijn hart. Ik hoop dat Rosalie en Stefan nooit uit elkaar gaan, dat zou een ramp zijn. "Voila." Stefan zet een dampende kop thee voor me neer. Hij houdt me een pak Amirican Choclate cookies voor, waar ik er met plezier een van pak en in mijn mond doe. "Dealorian, ga jij hierna slapen?" vraagt Rosalie aan mij. Ik kijk naar de klok op de koelkast. Half tien. "Ja." zeg ik. "Zal ik doen." Voorzichtig nip ik aan de dampende thee. "Waar waren jullie net?"
"Hou op met zo nieuwsgierig zijn." snauwt Rosalie naar me. Woah. Rosalie snauwt nooit naar me! Er moet wel iets ergs zijn gebeurd! "We gingen even jagen." verteld Stefan me. Ik weet dat dat halve waarheid is, maar toch vraag ik niet verder, ik wil Rosalie niet nóg bozer maken. Met kleine slokjes drink ik van mijn thee, terwijl ik luister naar de stilte. Luisteren naar stilte, is dat mogelijk? Je hoort het niet, maar je kunt er wel naar luisteren, toch? Of ben ik nu gek. Stilte is iets moois. Je kunt er heel veel mee zeggen. Als je verdrietig bent, ben je stil. Zoals nu. Maar je kunt ook gelukkig zijn als je stil bent. Dan denk je gewoon na over hetgeen waar je zo gelukkig mee bent. Meestal helpt denken in stilte je om je te oriënteren. Om na te denken over wat er is gebeurt. Stilte helpt ke dan, door stil te zijn. Om je even met rust te laten. Zo'n stilte is het nu, gewoon rustig. Iedereen denkt waar hij aan wíl denken, zonder dat je gestoord wordt. "Ik ga naar boven." zeg ik zacht. Ik zet mijn mok in de vaatwasser en geeft Stefan, Rosalie en Puck een kus op hun wang, voor ik naar boven vertrek. Tot mijn grote verbazing zie ik dat Sam op de grond tegen de muur zit. "Sam?" vraag ik verbaasd. Sam kijkt niet op. "Wat doe jij hier?" vraag ik.
"Zitten." zegt Sam, na een stilte.
"Dat zie ik. Mag ik er bij komen?"
"Het is jouw huis." zegt Sam. Ik ga naast hem zitten en nestel me tegen zijn schouder aan. Ik voel me zó veilig bij hem. Ook al ging onze eerste ontmoeting een beetje fout. "Als je er over wil praten, ik luister." zeg ik tegen hem.
Sam zucht en lacht tegelijk. "Nou ja, Evan is weg. Het is mijn fucking fout."
"Wat deed je dan?" vraag ik zacht.
Sam zucht en kijkt even opzij, weg van mij. "Ik moest zeggen tegen Pucks moeder dat ik een relatie met haar had, anders zou ze niet kunnen blijven."
Ik zwijg. "Ik heb niet heel veel verstand van relaties, eigenlijk vrij weinig, maar waarom heb je het niet tegen hem gezegd? Ik denk dat Evan het écht niet erg zou vinden als je het gewoon eerlijk had verteld."
"Ik was het ook van plan om het te zeggen! Ik wilde het zeggen toen we terug kwamen, maar ja. Toen was hij er al achter gekomen. Hij dacht, en denkt nu nog steeds, dat het écht is!"
"Shit, man." zucht ik. "En hij wilde zeker ook niet luisteren?"
Sam schud bedroefd zijn hoofd. "En nu ben ik hem kwijt..."

{Point of view Lauriel}

"Evan! Wacht!" roep ik, maar Evan blijft niet staan. "Ik zweer je! Als je nu niet blijft staan dan .. Dan.."
"Wat dan?" roept Evan schril. "Ga je me dan ontvrienden op Facebook?"
"Ik héb niet eens Facebook!" roep ik boos. "Evan doe alsjeblieft even normaal! Ik weet dat je boos bent, maar kun je even stoppen?! Wat wil je nu doen? Weglopen in een bos? Dapper hoor!"
En dan staat Evan eindelijk stil. "Wat is jouw plan dan?" Ik ga naast hem staan en pak zijn hand vast. "Mijn plan is om terug te gaan en de 'ruzie' bij te leggen."
Evan lacht, maar het is geen vrolijke lach. "Dat nooit. Die hufter is gewoon fucking vreemd gegaan! Sam en ik komen nóóit meer samen, hoe graag je het ook wil."